Το σωτήριο έτος 2001, με την κυκλοφορία του -τότε ολοκαίνουριου- αντίπαλου δέους Playstation 2, δόθηκε στην κυκλοφορία το πρώτο Zone of the Enders μαζί με το demo του Metal Gear Solid 2: Sons of Liberty. Δημιούργημα του Hideo Kojima, το Zone of the Enders αποτέλεσε ένα ευχάριστο διάλειμμα από το γνωστό stealth franchise και μάλιστα έκανε αρκετά μεγάλη αίσθηση ώστε δυο χρόνια μετά να αποκτήσει και ένα sequel, το Zone of the Enders: The 2nd Runner. Fast forward στο παρόν και σαν να βιώνουμε ένα περίεργο deja vù, αφού με την κυκλοφορία του Zone of the Enders HD Collection έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και τους δυο τίτλους αλλά και ένα sneak peak στο επερχόμενο Metal Gear Rising μέσω του demo που συνοδεύει το πακέτο.
Όσοι είστε εξοικειωμένοι με αυτούς τους δύο τίτλους, έχοντας λιώσει τα δάχτυλα σας πάνω στο controller θα νιώσετε κατευθείαν in the zone, αφού πρόκειται για ακριβώς τα ίδια παιχνίδια που θυμάστε. Παραμένουν πιστά στα αυθεντικά κρατώντας αναλλοίωτο το περιεχόμενο, αναβαθμίζοντας όμως παράλληλα τα γραφικά, εξομαλύνοντας τις επιφάνειες, τριμάροντας τις γωνίες και αυξάνοντας το aspect ratio σε 16:9. Αυτά είναι τα παιχνίδια που ξέρατε και αγαπήσατε μόνο που τώρα δείχνουν πιο εκσυγχρονισμένα. Για όσους δεν τα έχετε παίξει παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε παρακάτω.
Το πρώτο Zone of the Enders αναπτύχθηκε την ίδια χρονική στιγμή με το Metal Gear Solid 2 και παίζοντας και τους δύο τίτλους, καθίσταται προφανές ποιος μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Η ιστορία ήταν ένα τεράστιο μπέρδεμα και σε μεγάλο μέρος της αδιάφορη, ενώ το voiceover και το lip synching το λιγότερο τραγικά. Αναφορικά μόνο να πούμε πως το παιχνίδι λαμβάνει χώρα σε μια ανθρώπινη αποικία στον πλανήτη Άρη κάπου στον 22ο αιώνα. Πρωταγωνιστής είναι ο Leo, ένα μικρό παιδάκι που κατά λάθος βρίσκει το Jehuty (το πιο badass ιπτάμενο ρομπότ ever, που από εδώ και εμπρός θα χειριζόμαστε εμείς) και το πιλοτάρει με την βοήθεια ενός Artificial Intelligence της A.D.A. στην προσπάθεια του να διαφύγει από την εισβολή της Bahram στην αποικία. Σαν πλοκή έχει τις καλές στιγμές του, αλλά ποτέ δεν καταλήγει σε έναν ικανοποιητικό επίλογο και μπορεί να γίνει υπερβολικά κλισέ, ανά σημεία.
Το δυνατό κομμάτι του πρώτου τίτλου όπως καταλαβαίνετε δεν ήταν ποτέ η ιστορία του. Κάθε άλλο ήταν και εξακολουθεί να είναι, το gameplay αυτό που σε έκανε πραγματικά να κολλήσεις με τον τίτλο. Η μάχη είναι γρήγορη και με απίστευτη ροή με συνέπεια ο παίκτης να νομίζει πώς όντως είναι αυτός στην θέση του πιλότου του Jehuty. Έχει τέτοια συνεκτικότητα ανάμεσα στις κινήσεις που για παιχνίδι δωδεκαετίας δεν υστερεί σε τίποτα μπροστά στα animation σύγχρονων παιχνιδιών, όπως για παράδειγμα του Arkham City. Aκόμα και αν διαφορετικοί εχθροί που θα συναντήσετε είναι μετρημένοι στα δάχτυλα, πότε δεν θα κουραστείτε ή θα αποφύγετε κάποια μάχη. Eπιπλέον τα bosses είναι πανέξυπνα σχεδιασμένα και θα απαιτήσουν αληθινή προσπάθεια και κυρίως σκέψη (κάτι που λείπει από το σημερινό gaming) για να τα περάσετε. Είπαμε, Κojima είναι αυτός..
Αν λοιπόν το Zone of the Enders κατατάσσεται στην κατηγορία των αξιόλογων τίτλων, τότε το sequel του, “The 2nd Runner” είναι απλά έτη φωτός μπροστά, καθώς πήρε όσα αναφέραμε παραπάνω και τα πολλαπλασίασε επί δέκα. Η Ιστορία βελτιώνεται και μπορεί πάλι να μην διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας αλλά τουλάχιστον δεν μοιάζει εντελώς παράταιρη όπως στον πρώτο τίτλο. Το gameplay μοιάζει από άλλο πλανήτη καθώς στην διάθεση μας βρίσκεται ένα ανανεωμένο moveset, πολλά περισσότερα όπλα, νέους και περισσότερους εχθρούς ενώ η μάχη γίνεται πιο γρήγορη και καταιγιστική από ποτέ. Επίσης τα γραφικά αναβαθμίζονται σε cel-shaded προσφέροντας ένα πανέμορφο αποτέλεσμα ενώ τα τοπία στα οποία θα πλοηγηθούμε με το Jehuty είναι όλα μεταξύ τους διαφορετικά και μοναδικά. Ειδική μνεία θα πρέπει να γίνει επίσης στα in-game cutscenes τα οποία είναι πλέον anime και πολύ, πολύ πιο όμορφα από αυτά του πρώτου παιχνιδιού.
Γενικά το Zone of the Enders HD Collection πρόκειται για ένα αξιόλογο πακέτο, τόσο για όσους θέλουν να θυμηθούν τα παλιά, όσο και για εκείνους που θέλουν να παίξουν τους δυο πρώτους τίτλους για να εξοικειωθούν με τους μηχανισμούς, για όταν με το καλό κυκλοφορήσει το τρίτο sequel. Τα συγκεκριμένα παιχνίδια κατά την προσωπική μου άποψη, είναι τρανό παράδειγμα του τι μπορεί να δημιουργήσει ένας ιδιοφυής developer, καθώς αποτελούν μια ξεχωριστή κατηγορία από μόνα τους. Μοναδικό μελανό σημείο είναι τα cutscenes του πρώτου τίτλου τα οποία δείχνουν την ηλικία τους και φαίνεται ότι χρειάζονται ολικό makeover καθώς και μερικά προβληματάκια με το framerate. Παρ’ όλα αυτά τα οποιαδήποτε ζητήματα δημιουργούνται από το HD port δεν επισκιάζουν με τίποτα την αξία αυτών των παιχνιδιών.
Βαθμολογια Παιχνιδιών 8.5/10
Βαθμολογία Remake 7/10
[slickr-flickr search=”sets” items=”24″ set=”72157633933125842″]