Πολλά games έχουν ασχοληθεί με τον Πόλεμο, λίγα όμως όσο καλά ή με τον τρόπο που το κάνει το Valiant Hearts. Δεν είναι μόνο τα γραφικά ή το gameplay, ούτε απλά κάποιο από τα άλλα στοιχεία που τελικά συναποτελούν το “παιχνίδι” αυτό καθαυτό.
Η μεγάλη διαφορά του Valiant Hearts έγκειται στο πώς παρουσιάζει την ιστορία που πραγματεύεται.
Αν και εξ ορισμού ο πόλεμος δεν είναι ένα ευχάριστο θέμα, πολύ εύκολα μπορεί να γίνει ένα αδιάφορο υπόβαθρο για οτιδήποτε συμβαίνει μέσα σε ένα παιχνίδι ή μια ταινία – αν πάρουμε για παράδειγμα τα περισσότερα πολεμικά games που ως στόχο έχουν απλά το: “σκότωσε τον αντίπαλο”.
Ο λόγος που το Valiant Hearts αποτελεί μια από τις καλύτερες digital gaming παρουσίες του 2014, είναι διότι με έξυπνο τρόπο μεταφέρει και παρουσιάζει κάποιες από τις δραματικότατες ιστορίες του WWI, δημιουργώντας και διατηρώντας παράλληλα το αίσθημα του σεβασμού, τόσο προς τους πρωταγωνιστές όσο και προς τα βιώματά τους. Οι 4 ιστορίες, οι οποίες αντιστοιχούν σε 4 χαρακτήρες μέσα στο παιχνίδι, κατάφεραν με άνεση να με μεταφέρουν σε έναν κόσμο που δεν έχω βιώσει μεν, αλλά εύκολα με “τύλιξε”, και ο οποίος με τη βοήθεια ιστορικών στοιχείων και αναφορών (καθ’ όλη τη διάρκεια του παιχνιδιού), έχτισε ένα από τα πλέον (δραματικά και) “γεμάτα” endings σε παιχνίδι εδώ και χρόνια.
Το Valiant Hearts βασίζεται σε γράμματα που εστάλησαν κατά τη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και επικεντρώνεται στην πτυχή της μάχης που αφορά τη Γαλλία και τη Γερμανία, μεταξύ 1914-1917. Αν και η ιστορία αναφέρεται σε 4 χαρακτήρες (και τον χαρακτηριστικό πλέον σκύλο), τις ζωές και μοίρες των οποίων παίρνουμε στα χέρια μας για τη διάρκεια του παιχνιδιού, παράλληλα, ένας παρατηρητικός παίκτης θα εκτεθεί σε και θα έχει την ευκαιρία να αλληλεπιδράσει με πληθώρα άλλων ιστοριών και πτυχών του Πολέμου.
Σε μεγάλο μέρος το Valiant Hearts διατηρεί ένα…σχετικά φιλικό, “παιχνιδιάρικο” ύφος. Ο χρόνος κυλάει όσο γρήγορα μπορεί ο παίκτης να λύσει τους γρίφους και τα παζλ κάθε φορά, αλλά αυτή ακριβώς η (έλλειψη) ταχύτητα(ς) είναι και το μυστικό του τίτλου. Καθώς περνάμε από χώρο σε χώρο, ο 2D κόσμος γρήγορα αναδεικνύει πώς έχει χτιστεί επάνω σε μια από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ιστορίας της Ευρώπης — και κάθε λεπτομέρεια των σκηνικών του, των ανθρώπων του, ακόμα και της σκηνοθεσίας και του φωτισμού του έρχεται και ενισχύει αυτήν ακριβώς την ατμόσφαιρα.
Το βασικό gameplay στοιχείο του παιχνιδιού είναι τα παζλ του, τα οποία είναι αρκετά απλά και είναι περισσότερο θέμα σειράς και ζήτημα λογικής να επιλύσει κανείς. Μετά την πρώτη ώρα είχα γνωρίσει όλους τους μηχανισμούς του παιχνιδιού, κάτι που μπορεί να θεωρηθεί ίσως αρνητικό, μου επέτρεψε όμως να περάσω τις υπόλοιπες περίπου 7-8 ώρες απολαμβάνοντας το παιχνίδι και ταυτιζόμενος κάθε φορά με την δραματική ιστορία κάθε χαρακτήρα.
Σε κάποια σημεία έπρεπε να οδηγήσω ένα όχημα, αποφεύγοντας παγίδες, αντιπάλους και βόμβες, κάτι αρκετά χαζό και σε ιδιαίτερη αντίθεση με το ύφος του υπόλοιπου παιχνιδιού, όχι όμως τόσο συχνό ώστε να με ενοχλήσει ιδιαίτερα.
Στα gameplay στοιχεία του παιχνιδιού πρέπει να αναφέρω επίσης τα μίνι button sequence games που έχει όταν για παράδειγμα μια από τους χαρακτήρες προσπαθεί να σώσει τη ζωή ενός στρατιώτη, καθώςκαι το ότι κάθε χαρακτήρας έχει μια ικανότητα οπότε η συνεργασία μεταξύ δύο χαρακτήρων σε ένα επίπεδο είναι συχνό φαινόμενο και ενισχύει ακόμα περισσότερο τη σχέση αλληλεξάρτησης που έχουν μεταξύ τους.
Χτισμένο με τη μηχανή γραφικών UbiArt Framework, που πρόσφατα μας έδωσε το Child of Light, από πλευράς γραφικών το παιχνίδι θα μπορούσα να το χαρακτηρίσω ως κόμικ το οποίο ελέγχει ο παίκτης. Παρά το βίαιο θέμα του και τον σκοτεινό χαρακτήρα της ιστορίας, σε λίγα σημεία γίνεται “ενοχλητικό” σε οπτικό επίπεδο και μόνο μέσα από τις λεπτομέρειές του επιδιώκει να περάσει το μήνυμά του. Ο ήχος κινείται σε εξαιρετικά επίπεδα ενώ η μουσική είναι από τα πλέον καλογραμμένα δραματικά soundtrack των τελευταίων μηνών.
Ένα από τα πιο έξυπνα στοιχεία του παιχνιδιού σε επίπεδο gameplay θεωρώ ότι είναι τα 100 διασκορπισμένα “συλλεκτικά” αντικείμενά του. Αν και το παιχνίδι έχει έναν πιο “χαλαρό” χαρακτήρα στο σύνολό του, τα αντικείμενα αυτά, σε συνδυασμό με τα ιστορικά γεγονότα που παρουσιάζονται ανά διαστήματα, αποτελούν ένα καλό reality check. Προσωπικά θεωρώ αποκορύφωμα αυτών των στιγμών την πρώτη επαφή με το αέριο χλωρίου και τα αποτελέσματα της χρήσης του.
War makes men mad. Το απλό, λυπηρό αυτό μήνυμα, δυστυχώς, πιθανότατα δε θα πάψει ποτέ να βρίσκει εφαρμογή. Το Valiant Hearts έρχεται να μας διδάξει για έναν Πόλεμο για τον οποίο γενικά σπάνια βλέπουμε παραγωγές (στα games αλλά και τον κινηματογράφο) μέσα από μια ιστορία που πραγματεύεται φιλίες, αξίες και ιδανικά. Μια ιστορία γεμάτη θυσίες και καταστροφή, η οποία κλείνει και με ένα από τα πιο δυνατά παραδείγματα της Τραγωδίας που μπορεί να αποτελέσει ένας πόλεμος.
Δημήτρης Gotmian
%