Tom Clancy's Ghost Recon: Wildlands

Μια φορά και έναν καιρό το όνομα Tom Clancy, όπως και το Sid Meyer, έμπαιναν πίσω από τον τίτλο κάποιου παιχνιδιού, τόσο για να προσδώσουν κύρος όσο και για να σου δώσουν μια ιδέα για το βασικό concept του τίτλου. Βλέποντας λοιπόν το όνομα του γνωστού συγγραφέα, ήξερες χωρίς πολλά πολλά ότι θα έχεις να κάνεις με έναν τίτλο στον οποίο κυριαρχεί η τακτική, το stealth gameplay και μάλιστα, αν ο μακαρίτης είχε βάλει το χεράκι του και στο σενάριο, πολύ πολύ ίντριγκα.

Τα τελευταία χρόνια η Ubisoft έχει πάρει μερικές παραπάνω ελευθερίες με τα δικαιώματα του ονόματος. Πέρα από το Rainbow Six Siege τουλάχιστον, το Division και το Wildlands αρχίζουν να παίζουν με περισσότερες ιδέες και η τακτική μπαίνει λίγο σε δεύτερη μοίρα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι εξαφανίζεται και τελείως.

Κάπως έτσι προέκυψε θεωρώ και το Ghost Recon: Wildlands, μια μίξη δηλαδή από το gameplay του Division, το open-world και την καφρίλα του Just Cause, λίγο Narcos και Sicario σκηνικό και… τσουπ έτοιμο το παιχνίδι. Ας δούμε όμως πως έχουν τα πράγματα λίγο πιο αναλυτικά.

Από πλευράς γραφικών, το παιχνίδι τα σπάει. Χωρίς να λαμβάνω υπόψιν τα πολύ όμορφα στο μάτι prerendered cutscenes και λοιπά βιντεάκια που παίζουν ανα τακτά χρονικά διαστήματα, στο Wildlands έχει γίνει απίστευτη δουλειά στο τεχνικό κομμάτι. Δουλειά, η οποία  υποστηρίζει και στο μέγιστο βαθμό την open world φύση του τίτλου. Για να καταλάβετε, τα χειρότερα σημεία που κατάφερα να βρω στον συγκεκριμένο τμήμα ήταν μερικά low res textures και ελάχιστα frame drops εδώ και εκεί τα οποία όμως δεν είναι ικανά να σου χαλάσουν την εμπειρία.

Από την άλλη έχουμε να κάνουμε με ένα φοβερό σύστημα καιρού και εφέ καθώς και draw distances τα οποία θα έκαναν τον Todd Howard στην παρουσίαση του Skyrim να σκάσει από την ζήλια του. Σοβαρά, δεν γνωρίζω πόσο πολύ optimisation έχει υποστεί ο τίτλος, αλλά όλα φαίνεται να λειτουργούν στην εντέλεια για να σε κάνουν να βυθιστείς στον κόσμο του Wildlands.

Συνεχίζοντας με το τεχνικό κομμάτι περνάμε στον ήχο και εδώ θεωρώ πως τα πράγματα είναι όπως θα τα περίμενε κανείς. Τα όπλα έχουν το καθένα τον δικό του ξεχωριστό ήχο, ανάλογα και με τα attachements που τους φοράμε, ενώ το layering και το positioning των πηγών ήχου είναι καλοδουλεμένο. Σε γενικές γραμμές μπορούμε να πούμε πως το σωστό sound design κάνει την δουλειά του περνώντας απαρατήρητο και στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε ακριβώς αυτό.

Στα ίδια επίπεδα κινείται και η ελάχιστη μουσική του Wildlands ενώ άκρως συμπαθητική βρήκα την δουλειά που έχει γίνει στις ραδιοφωνικές εκπομπές, οι οποίες μας κρατάνε συντροφιά όσο οδηγούμε αποτελούμε δημόσιο κίνδυνο στους δρόμους της Βολιβίας. Τώρα, το voice acting δεν είναι και τίποτα το τρομερό, μάλλον το αντίθετο θα έλεγα όμως μου άρεσαν αρκετά οι “ιστορίες από τον στρατό” που μοιράζονταν που και που οι πρωταγωνιστές μας μεταξύ όπως και η σταθερή αξία της Jane Perry – πολλοί θα την αναγνωρίσουν ως την φωνή της Diana Burnwood από το Hitman.

Η ιστορία του παιχνιδιού επίσης δεν είναι κάτι το φοβερό, μάλλον θα την χαρακτήριζα υποτυπώδη. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με τον El Sueño, τον αρχηγό της Santa Blanca, ενός μεγάλου καρτέλ ναρκωτικών στην Βολιβία της Λατινική Αμερικής, το οποία και λειτουργεί ανεξέλεγκτο στην χώρα. Μετά την δολοφονία ενός Αμερικανού πράκτορα η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών αναγκάζεται να τραβήξει μια γραμμή και στέλνει μια ομάδα από ειδικούς πράκτορες – τους επονομαζόμενους Ghosts – για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Έτσι, ξεκινάμε σιγά σιγά να καθαρίζουμε τα mini bosses κάθε περιοχής ανεβαίνοντας την ιεραρχία του καρτέλ ένα κεφάλι την φορά.

Επί της ουσίας η ιστορία λειτουργεί απλά ως ένα όχημα το οποίο εξυπηρετεί τον σκοπό του να μας αφήσει ελεύθερους στην μεγάλη παιδική χαρά που είναι ο κόσμος του Wildlands. Το ότι δεν θυμάμαι για παράδειγμα κανένα από τα ονόματα των χαρακτήρων μάλλον κάτι λέει – και όχι ότι είμαι ξεχασιάρης. Παρ’ όλα αυτά θέλω να δώσω ένα πόντο στο παιχνίδι γιατί είναι Pegi 18 και δεν το κρύβει. Είχα τόσο καιρό να πιάσω στα χέρια μου κάτι πιο.. ενήλικο που στο πρώτο άκουσμα από βρισιές ξαφνιάστηκα, φυσικά προς το ευχάριστο!

Ανέφερα την παιδική χαρά και αυτό δεν ήταν τυχαία. Αυτό γιατί το gameplay του παιχνιδιού σε πετάει μέσα σε έναν κόσμο και σου λέει.. παίξε. Εσύ σαν παίκτης μπορείς να πας σε οποιοδήποτε σημείο του χάρτη και να ξεκινήσεις να παίζεις την κάθε περιοχή μέχρι να ολοκληρώσεις αρκετά story missions και να βρεθείς αντιμέτωπος με το mini boss της. Και εδώ κάπου είναι που ξεκινούν τα προβλήματα ή μάλλον καλύτερα το πρόβλημα του τίτλου το οποίο δεν είναι άλλο από την… επαναληψιμότητα.

Πρακτικά όλες οι αποστολές είναι πανομοιότυπες η μια με την άλλη, οπότε ετοιμαστείτε να κάνετε πολλές φορές το ίδιο πράγμα. Θέλεις για παράδειγμα να ανέβεις level και να ξεκλειδώσεις κάποιο καινούριο perk; Πρέπει να μπεις σε μια καινούρια περιοχή να επισκεφτείς κάποια συγκεκριμένα σημεία στον χάρτη και μετά να εκτελέσεις κάποιες αποστολές που σου δίνουν resources, όπως το να σταματήσεις ένα convoy αυτοκινήτων ή το να υπερασπιστείς μια ραδιοφωνική κεραια κ.τ.λ.

Σε. Κάθε. Καινούρια. Περιοχή.

Όλα τα collectibles, όλα τα όπλα που μπορείς να ξεκλειδώσεις, όλα τα abilites που θέλεις να ανοίξεις, όλα αυτά είναι δεμένα με αποστολές οι οποίες δεν διαφέρουν σε τίποτα η μία με την άλλη πέρα από την τοποθεσία. Ακόμη και η πλειονότητα των story missions πάσχει από το ίδιο φαινόμενο.

Τώρα, έχοντας βγάλει αυτό από την μέση πρέπει να παραδεχτώ πως τουλάχιστον τις ώρες που πέρασα παίζοντας co-op τις καταευχαριστήθηκα. Έχει μια ιδιαίτερη μαγεία το να κάνεις άνω κάτω μια ολόκληρη περιοχή με κάποιον φίλο σου, το να γελάς με τα glitches που τυχαίνουν από εδώ και από εκεί ή το να κυνηγάτε αλεξίσφαιρα SUVs ναρκέμπορων καβάλα σε ένα τρακτέρ που κλέψατε από ένα χωράφι στην μέση του πουθενά. Το θέμα είναι πόσο από τις δραστηριότητες που σου δίνει το παιχνίδι αντέχετε να παίξετε μέχρι να πείτε στοπ.