Μούμιες, όπλα, θησαυροί και παρέα. Αυτή είναι η συνταγή του Strange Brigade που είχα την ευκαιρία να παίξω στη φετινή gamescom.
Γρήγορο και απαιτητικό FPS, μου θύμισε παλιές καλές εποχές όπου με μερικά φιλαράκια κανονίζαμε βραδιές ελαφρώς άμυαλου undead grinding, που ακολουθούσαν ένα πολύ βασικό storyline, αλλά μεταξύ αντικειμένων, νέων όπλων, των ξεχωριστών δυνατοτήτων κάθε χαρακτήρα και του όλου ‘πεθαίνω-πεθαίνω-πεθαίνω ελάτε’ ή ‘χα, τους την έστησα’ όταν κάποια καλή παγίδα απλά λειτουργούσε όπως έπρεπε και ‘καθάριζε’ τον τόπο, περνούσαμε καλά με ένα παιχνίδι που δύσκολα μπορείς να εξηγήσεις σε κάποιον που δεν το είδε ή δεν το έπαιξε.
Παίζοντας το παιχνίδι έπιασα αρκετές φορές τον εαυτό μου να προσπαθώ να βρω τρόπους να ξεκάνω όσο περισσότερους εχθρούς με όσο λιγότερες σφαίρες, ή να προσπαθώ να τους τραβήξω κοντά σε παγίδες ή εκρηκτικά. Οι μεγαλύτεροι εχθροί ή οι πιο γρήγοροι ήταν ουσιαστικά αυτοί που έκαναν το παιχνίδι ενδιαφέρον, και επειδή γενικά εμφανίζονταν σε διάφορα σημεία, με κράτησαν σε εγρήγορση, χωρίς όμως να νιώσω ότι σε αυτά τα πρώτα επίπεδα με δυσκόλεψαν.
Μικρά παζλ συμπληρώνουν ένα πολύ βασικό μοντέλο γρίφων και έρχονται να γεμίσουν τα κενά που υπάρχουν μεταξύ των waves αντιπάλων, αλλά και να προχωρήσουν λίγο την ιστορία και να με καθοδηγήσουν μέσα στον κόσμο του παιχνιδιού.
Αυτό το είδος παιχνιδιού το έχουμε δει πολλές φορές στο παρελθόν, και από τη μια αυτό δίνει μια αίσθηση οικειότητας σχεδόν αμέσως, από την άλλη είναι πολύ δύσκολο να το κρίνεις με βάση την εμπειρία σε μια μεγάλη έκθεση, χωρίς την παρέα της επιλογής σου και με πολύ περιορισμένο χρόνο που ουσιαστικά επιτρέπει να δεις μόνο λίιιγο από τα gameplay mechanics και όχι όπως θα τα βίωνα στον καναπέ μου, με το Xbox Live chat να τρέχει σε πάρτι με 4 άτομα. Το καλό είναι ότι είναι κάτι γνώριμο. Το κακό είναι ακριβώς το ίδιο. Μένει να δούμε πόσο γεμάτος είναι ο κόσμος με πράγματα και εμπειρίες από αυτές που θέλουμε να συζητάμε for years to come. 🙂