Sniper Elite 4 Review

H πορεία ενός sniper στο πεδίο της μάχης είναι κάπως διαφορετική από ό,τι μας την έχουν μεταφέρει τα περισσότερα videogames, ειδικά τα FPS.

Κάθε sniper που σέβεται τη ζωή του, δεν κυνηγά το τέλειο «720-no-scope-jump off the roof». Υπάρχει μια ηρεμία, μια μεθοδικότητα στο τρόπο που «μάχεται», κυνηγώντας την τέλεια στιγμή για να τραβήξει τη σκανδάλη. Αυτό προσπαθεί να μας μεταφέρει εδώ και 12 περίπου χρόνια η Rebellion Developments, μέσα από το Sniper Elite, με το φετινό της τίτλο Sniper Elite 4 να μας μεταφέρει στην Ιταλία του 1943.

Πρωταγωνιστής του τίτλου είναι για ακόμη μια φορά ο Karl Fairburne, ο οποίος βρίσκεται στην Ιταλία, λίγο μετά τα γεγονότα του Sniper Elite 3, σε μια προσπάθεια να αποκαλύψει ένα νέο όπλο που έχουν σχεδιάσει οι Ναζί – έναν υψηλής τεχνολογία πύραυλο, ικανό να αλλάξει τα δεδομένα του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου.

Ταυτόχρονα καλείται να βοηθήσει τις Ιταλικές αντιστασιακές δυνάμεις, τους Partizans. Εντάξει, το σενάριο μπορεί να μην παίρνει βραβείο πρωτοτυπίας, ωστόσο τα πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα που χρησιμοποιούνται μέσα σε αυτό το φανταστικό σενάριο, δίνουν μια άλλη οπτική γωνία που ΘΑ μπορούσε να συμβεί κατά τη διάρκεια του πολέμου.

Όπως και οι προκάτοχοί του, το Sniper Elite 4 είναι ένα tactical stealth shooter, σε οπτική 3ου προσώπου. Κάθε κίνηση που θα κάνουν οι παίκτες, προς την ολοκλήρωση της κύριας ή των δευτερευόντων αποστολών σε κάθε chapter, θα πρέπει να είναι προσεκτικά σχεδιασμένη, ειδικά στα μεγαλύτερα επίπεδα δυσκολίας.

Βέβαια οι – ευχάριστα – τεράστιοι χάρτες, σχεδόν 3πλάσιοι από το Sniper Elite 3, δίνουν αυτή τη φορά μια πληθώρα από διαφορετικές κρυψώνες και ευκαιρίες για αποπροσανατολισμό των εχθρών. Επίσης τα περαστικά αεροπλάνα, σκάφη ή άλλες πηγές εκκωφαντικών θορύβων, δίνουν την ευκαιρία να σκοτώσουμε κάποιον καλύπτοντας το θόρυβο του όπλου μας κάτω από όλη αυτή τη βαβούρα, κάτι που θα φανεί ιδιαιτέρως χρήσιμο στους παίκτες που θέλουν να ολοκληρώσουν μια αποστολή με την λιγότερη δυνατή έκθεση στους αντιπάλους.

Το οπλοστάσιο του Sniper Elite 4 ποικίλει. Μια σειρά από sniper, πολυβόλα και περίστροφα κυριαρχούν στη διάρκεια κάθε αποστολής. Ωστόσο, οι επιπλέον χειροβομβίδες, τα tripwire mines, τα bouncing betty και άλλα gadgets δίνουν ένα ακόμα χέρι βοηθείας.

Ιδιαίτερα απολαυστική βρήκα την παγίδευση κάποιου πτώματος με ένα tripwire mine. Πτώμα το οποίο σίγουρα θα τσέκαρε κάποιος περαστικός φρουρός ο οποίος κατά την μετακίνησή του θα έβρισκε την ίδια μοίρα. Μέγιστο στρατηγικό βοήθημα όμως αποδεικνύονται οι μικρές πέτρες που μπορεί ο χαρακτήρας να πετάει, ή ένα απλό σφύριγμα, τα οποία μπορούν να στρέψουν την προσοχή των αντιπάλων σε άλλο σημείο.

Το απολαυστικότερό όμως σημείο του Sniper Elite 4, όπως και στους παλαιότερους τίτλους, είναι φυσικά τα kill-cams. Κάθε φορά που τραβάμε τη σκανδάλη του sniper μας, ακολουθεί ένα cut scene το οποίο παρακολουθεί τη σφαίρα από τη στιγμή που φεύγει από τη κάννη του όπλου, μέχρι το τελικό της σημείο. Κάποιο ζωτικό όργανο του αντιπάλου δηλαδή, το οποίο βλέπουμε με ανατριχιαστική λεπτομέρεια καθώς διαλύεται από τη σφαίρα. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και σε κάθε stealth melee kill ή μετά από έκρηξη κάποιου εύφλεκτου αντικειμένου, θραύσματα του οποίου διαπερνούν κάποιον κακόμοιρο στρατιώτη των Ναζί.

Εάν για κάποιους από τους παίκτες η μοναξιά ενός sniper φαντάζει βαρετή, το co-op campaign mode μπορεί να δώσει μια νότα αναζωογόνησης Με 2 sniper, πλέον, η δράση μπορεί ευκολότερα να ακολουθήσει περισσότερες επιλογές, και φυσικά 2 παίκτες σημαίνει και διπλάσιο firepower. Αυτό καθιστά το all-guns-blazing πιο εφικτό, αν και πάλι η stealth προσέγγιση είναι σαφώς πιο αποδοτική. Επίσης το Survival mode (εναλλακτικός τίτλος για το γνωστό Horde mode) βάζει 4 παίκτες εναντίων αλλεπάλληλων κυμάτων αντιπάλων με μόνο στόχο την επιβίωση.

To multiplayer κομμάτι του τίτλου ενώ μπορεί να φαντάζει μια καλή ιδέα, είναι κάπως…άδειο. Ένας sniper βασίζεται στην τακτική και στο χρόνο που έχει τη διάθεσή του για να την σχεδιάσει. Στα περισσότερα multiplayer modes όμως αυτό απουσιάζει. Έτσι, στο μεγαλύτερο μέρος του χρόνου που αφιέρωσα, συνάντησα χάρτες με όλους τους παίκτες «καμπερωμένους» σε ένα σημείο, περιμένοντας τον πρώτο που θα βαρεθεί και θα αρχίσει τις βόλτες για να γίνει το κεφάλι του σουρωτήρι.

Βέβαια εδώ αρχίζουν οι προβληματισμοί μου. Καλές και οι kill-cams και η στρατηγική και η stealth προσέγγιση. Ωστόσο το Sniper Elite 4 αφήνει μια αίσθηση ξαναζεσταμένου φαγητού.

Μπορεί τα μικροπροβλήματα που έχει ο τίτλος να μην είναι ικανά να τον χαντακώσουν, η αίσθηση όμως ότι έπαιζα το ίδιο game με διαφορετικό skin άρχισε να εμφανίζεται μετά την 4η αποστολή. Σε μια εποχή που μαστίζεται από τα χιλιάδες sequel, το Sniper Elite 4 δε θα έλεγα ότι ξεχωρίζει για την πρόοδό του σαν franchise. Το σήμα κατατεθέν του είναι το ίδιο, ο κεντρικός χαρακτήρας είναι κάπως αδιάφορος, και η πορεία των αποστολών έχει τον ίδιο ρυθμό με το Sniper Elite 3.

Για να μην παρεξηγηθώ, το Sniper Elite 4 είναι ένας πολύ καλός τίτλος. Η ερώτηση όμως που με βασανίζει είναι το γιατί κάποιος που έχει παίξει το Sniper Elite 3, να πάρει και το 4.

Ο τεχνικός τομέας του Sniper Elite 4 είναι από τα λαμπρά σημεία του τίτλου. Ειδικά τα τοπία της Ιταλίας είναι πανέμορφα σχεδιασμένα, με το μεσογειακό στοιχείο να κυριαρχεί τόσο στο οπτικό, όσο και στο ακουστικό κομμάτι. Από τις ψαρόβαρκες και τα ηλιόλουστα νησιά με τον ήχο της θάλασσας και των γλάρων, μέχρι την αρχιτεκτονική των κτιρίων, όλα «φωνάζουν» Μεσόγειος, εικόνες γνώριμες στους Έλληνες παίκτες. Γενικά όλο το Sniper Elite 4 έχει σχεδιαστεί με μεγάλη και προσεκτική λεπτομέρεια, ενώ οι 8 αποστολές του τίτλου εκτυλίσσονται σε διαφορετικές περιοχές σχεδιαστικά, πράγμα ευχάριστο στο μάτι, ώστε να μην επαναλαμβάνεται και οπτικά ο τίτλος.

Εδώ όμως πρέπει να σημειωθεί πως κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Σίγουρα το Sniper Elite 4 έχει και αυτό το δικό του μερίδιο προβλημάτων. Η Α.Ι. παίζει ping pong μεταξύ του I.Q. του Einstein και μιας πέτρας για παράδειγμα. Μπορεί να στέκεται ο Fairburne μπροστά σε έναν στρατιώτη και να μην το δει, ενώ αν πετάξει μια πέτρα και σπάσει μια λάμπα, ο φρουρός 200 μέτρα μακριά θα το ακούσει.

Αμέτρητες ήταν και οι φορές που διάφοροι στρατιώτες αδυνατούσαν να ξεκολλήσουν από το ΤΕΛΕΙΩΣ επίπεδο σημείο που περπατούσαν με αποτέλεσμα να κάνουν κύκλους γύρω από τον εαυτό τους. Επίσης η επαναληψιμότητα είναι αυτή που φαίνεται εντονότερα, ειδικά όσο προχωράνε οι αποστολές. Πόσα X-ray kill cams χρειάζεται άλλωστε για να σταματήσει να είναι και αυτό διασκεδαστικό; Όλα αυτά όμως για έναν φαν του franchise μπορούν να συγχωρεθούν σε έναν βαθμό – ακόμα και τα μικρής εμφάνισης frame drops μπορούν να ξεπεραστούν.