Από ένα Tomb Raider περιμένω να είναι fun, να έχει γρίφους και μια Croft άξια της (μεγάλης και πλούσιας) κληρονομιάς της. Ιστορικά και όχι μόνο. Από το Rise of the Tomb Raider περίμενα τα παραπάνω, και μια έξτρα δόση ‘αγάπης’ από την ομάδα ανάπτυξης που επανέφερε την ηρωίδα στο προσκήνιο.
Κάθε άλλο παρά απογοητεύτηκα, αν και το Tomb Raider φέρνει τόσα πολλά στοιχεία σε ένα παιχνίδι που είτε το λατρεύεις για αυτόν ακριβώς το χαρακτήρα του, είτε σε ‘χάνει’ σε μερικά σημεία, νομίζω ότι προσωπικά με αφήνει απόλυτα ικανοποιημένο. Χαρακτηρίζεται από την ισορροπία ανάμεσα στην ιστορία και τους χαρακτήρες, στο gameplay και τα cinematic, την αφήγηση και τη δράση. Καταφέρνει όμως και να μπλέξει μια σειρά από μηχανισμούς gameplay – από τα παζλ και το πιο platform στυλ, μέχρι τις στιγμές δράσης και τα ξέφρενα κινηματογραφικά κυνηγητά. Η νέα ιστορία της Λάρα(ς) έρχεται να συμπληρώσει και να σταθεί στο ύψος των προσδοκιών που έθεσε το relaunch δύο χρόνια πριν.
Η βασική πλοκή δεν αποτελεί το πιο ενδιαφέρον χαρακτηριστικό του παιχνιδιού. Αποτελεί περισσότερο υπόβαθρο για να ξεδιπλωθούν (με εξαιρετικό τρόπο) οι χαρακτήρες, τα κίνητρά τους καθώς και η εξέλιξή τους από αυτό που (πιστεύουμε ότι) γνωρίζουμε στην αρχή σε αυτό που τελικά ανακαλύπτουμε στη συνέχεια. Οι ανατροπές έχουν αρκετό ενδιαφέρον όμως. Όπως πάντα δε θα κάνω αναφορές που θα ‘χαλάσουν’ το παιχνίδι στους φίλους της σειράς – ειδικά μάλιστα όταν το απόλαυσα σε τόσο μεγάλο βαθμό. Η βασική πλοκή όμως είναι τέρμα ‘κλασική’, με τη Λάρα να θέλει να σώσει τον κόσμο από μια στρατιωτική οργάνωση, τα μέλη της οποίας μιλάνε τέλεια Αγγλικά αλλά έχουν ως βάση μια από τις πιο απομονωμένες περιοχές στα κορφοβούνια. Πιο Hollywood, πεθαίνεις.
Αυτό θα μπορούσε να αποτελεί ‘πρόβλημα’. Ίσως να έπρεπε υπό άλλες συνθήκες. Για εμένα, κάθε άλλο παρά είναι – για το Rise of the Tomb Raider τουλάχιστον. Συχνά πυκνά απολαμβάνω μια ιστορία ακόμα και αν ‘ο καλός κυνηγάει απλά τον κακό’, απλά και μόνο επειδή τη βιώνω μέσα από τα μάτια ενός εκ των δύο (ή και των δύο), ή γιατί το υπόλοιπο παιχνίδι (ή ταινία) είναι τόσο πλούσια που απλά δεν αφήνει χρόνο να σκεφτεί κανείς παραπάνω ή να αμφισβητήσει κάποια από τα in-game γεγονότα – και αυτό συμβαίνει στο Rise of the Tomb Raider. Η Λάρα καταδιώκει τόσο κάτι ιδιαίτερα προσωπικό, όσο και κάτι που εκτείνεται πέρα και πάνω από τα προσωπικά κίνητρα. Στις περισσότερες περιπτώσεις, το κάνει με τρόπο και λογική απόλυτα πειστική.
Ο κόσμος είναι αρκετά ανοιχτός ώστε να προσφέρει αρκετές ώρες εξερεύνησης (ένα από τα επίπεδα μου πήρε πάνω από 2 ώρες και ακόμα δεν το έχω εξερευνήσει πλήρως), ενώ το ίδιο το παιχνίδι με ‘προσκαλούσε’ να χαθώ ανάμεσα σε collectibles, κρυφά περάσματα και το χαζοπερπάτημα του να μαζεύω ζωάκια και άλλες πρώτες ύλες. Σημείωση εδώ, το παιχνίδι δεν είναι ‘φιλικό προς το περιβάλλον’ – νομίζω είναι η πρώτη φορά που σκοτώνω τόσα ελάφια, λαγούς, αρκούδες κτλ σε παιχνίδι, κάτι που σε κάποιες περιπτώσεις βρήκα ελαφρώς βαρετό/περιττό (μετά τις πρώτες 50 φορές). Πέρα από αυτό όμως, οι αποστολές πέρα της βασικής, οι γρίφοι, τα διάφορα περάσματα αλλά και συνολικά η αίσθηση ‘βάθους’ και προσοχής στη λεπτομέρεια του παιχνιδιού, σε κάνουν να θες να χαθείς στο περιβάλλον, να θες να το εξερευνήσεις. Και κάθε μικρή ανταμοιβή (με τη μορφή αντικειμένων ή πρώτων υλών), απλά με έσπρωχνε ακόμα παραπέρα – τόσο από τη βασική αποστολή όσο και από το σημείο του χάρτη που θα έπρεπε να είμαι. Ειδικά δε όταν βρέθηκα μπροστά σε κάποιο τύμβο που δεν ήταν εμφανής εξ’ αρχής ή του οποίου η εξερεύνηση αποδείχθηκε μεγαλύτερη πρόκληση από ότι περίμενα.
Η ποικιλία επεκτείνεται και στα διαθέσιμα όπλα και αντικείμενα. Αν και σε μερικές περιπτώσεις το παιχνίδι σε ‘σπρώχνει’ στο να χρησιμοποιήσεις σφαίρες, στις περισσότερες τα έβγαλα πέρα ως άλλη Katniss Everdeen με όπλα το τόξο και τη σπιρτάδα μου. Και την ευελιξία του χαρακτήρα, η οποία υποβοηθιέται σε μεγάλο βαθμό από τον καλοσχεδιασμένο χειρισμό και τον τρόπο που το παιχνίδι προσαρμόζει τη στάση και συμπεριφορά της Λάρα(ς) στο περιβάλλον. Η εναλλαγή μεταξύ τού να κρύβομαι και να είμαι σε ανοιχτή μάχη είναι λιγότερο φυσική από ότι θα ήθελα, ή έχω δει σε άλλους τίτλους, και σε μερικές περιπτώσεις δίνει την αίσθηση χοντροκομμένου χειρισμού – αλλά δε με δυσκόλεψε τόσο ώστε να μου χαλάσει την συνολική εμπειρία, ούτε αποτελεί τόσο μεγάλο κομμάτι του gameplay. Ο κόσμος είναι γεμάτος και από αντικείμενα που μπορούσα είτε να χρησιμοποιήσω απευθείας, είτε να σκαλίσω με βάση τις πρώτες ύλες – όλα γύρω από ένα campfire το οποίο έμαθα να αγαπάω γιατί αποτελούσε εξαιρετικό σημείο για διάλειμμα και αναβαθμίσεις όπλων και χαρακτηριστικών, αλλά μου επέτρεψε και να κάνω fast travel ανάμεσα σε διάφορα σημεία του χάρτη. Και συχνά πυκνά ήθελα να γυρίσω λίγο πιο πίσω να ψάξω κάτι που (πλέον) είχε σημασία και έννοια.
To gameplay χαρακτηρίζεται από τον τρόπο που το action παιχνίδι δένει με τις κινηματογραφικές στιγμές. Αυτές δίνουν έναν ιδιαίτερο τόνο τόσο στο πως ξεδιπλώνεται η ιστορία, όσο και στο πόσο σφιχτά κρατούσα το χειριστήριο τις στιγμές που τα πάντα γύρω μου κατέρρεαν και εγώ απλά έτρεχα να σωθώ. Έχω δει παρόμοιες σκηνές σε ταινίες αλλά η αίσθηση του ‘εγώ είμαι αυτός’ (ή ‘εγώ είμαι αυτή’ τελοσπάντων…) δίνει τελείως άλλη αξία στην όλη εμπειρία. Ειδικά όταν έχεις γνωρίσει το χαρακτήρα λιιιιιιίγο παραπάνω σε κάθε σκηνή, σε κάθε εμπόδιο. Για να βοηθήσει στην εξερεύνηση και στη συλλογή των (αμέτρητων) αντικειμένων το παιχνίδι έχει και το Instinct mode, το οποίο στο πάτημα ενός κουμπιού επισημαίνει αντικείμενα ή σημεία ενδιαφέροντος (παρόμοιο με αυτό που έχουμε δει σε άλλους τίτλους π.χ. Fable). Προσωπικά μου αρέσει να ξέρω πού πηγαίνω, οπότε το χρησιμοποίησα αρκετά, αλλά για τους πιο τολμηρούς ή όσους θέλουν να εξερευνήσουν το χάρτη στο δικό τους ρυθμό, αποτελεί προαιρετική προσέγγιση.
Συνολικά η αίσθηση του να χειρίζομαι τη Λάρα, σε αυτό το περιβάλλον, με αυτή τη σκηνοθεσία και αυτή την ιστορία και την εξέλιξη των χαρακτήρων, αποτελεί μια από τις καλύτερες single player εμπειρίες μέχρι σήμερα στο Xbox One. Η απουσία multiplayer απλά τονίζει, για εμένα, τον χαρακτήρα και το βάθος του βασικού παιχνιδιού και κάθε άλλο παρά αποτελεί λόγο για να μην προτείνω το παιχνίδι. Η ενσωμάτωση δε χαρακτηριστικών όπως τα leaderboards ή οι κάρτες που συλλέγουμε οι οποίες δίνουν πρόσθετα χαρακτηριστικά ή δυνατότητες, αλλά και τα νέα skill που ξεκλείδωσα στην πορεία, δίνουν ένα ευχάριστο λόγο για να ξανά-ξαναπαίξει κανείς το παιχνίδι, τόσο σε μεγαλύτερη δυσκολία όσο και -για τους πιο φανατικούς- για να συλλέξουν όσο περισσότερα από τα αντικείμενα μπορούν.
Ποτέ μέχρι σήμερα δεν ένιωσα πιο ελκυστικό ή πιο μεγάλη πρόκληση το achievement για το 100% της εξερεύνησης ενός παιχνιδιού. Ποτέ πριν δεν ένιωσα τη Λάρα να είναι ένας τόσο έντονος, δυναμικός χαρακτήρας σε έναν gaming κόσμο που – τόσα χρόνια μετά – ακόμα δείχνει να προσαρμόζεται στη θέση και το ρόλο της γυναίκας σε ‘έναν κόσμο που αλλάζει’.
Το Rise of the Tomb Raider καταφέρνει ακριβώς αυτό που υπόσχεται ο τίτλος και με αφήνει να ανυπομονώ για την επόμενη φορά που θα έχω την ευκαιρία να μάθω περισσότερα για τη Λάρα και να εξερευνήσω την επόμενη περιπέτειά της.
%