Σχεδόν 11 χρόνια από την κυκλοφορία του original sequel τρόμου της Capcom, έρχεται στα χέρια μας το πολύ αναμενόμενο remake. Πολλά έχουν αλλάξει από την εποχή του Resident Evil 2. Ειδικά για την Capcom και το πώς έχει εξελίξει τη σειρά.
Πλέον δεν είναι στη μόδα οι fixed κάμερες, τα μη στρατιωτικού τύπου όπλα, τα περιορισμένα πυρομαχικά. Οι πρωτότυποι γρίφοι και η μη γραμμικότητα είναι κάτι που συναντάται δύσκολα. Το ερώτημα είναι, μπορεί ένας τίτλος που είχε πετύχει υιοθετώντας όλα αυτά τα χαρακτηριστικά, να αναγεννηθεί και να ξαναπετύχει και σήμερα;
Αρχικά, το βασικότερο για μένα είναι το survival στοιχείο. Όταν ένα παιχνίδι καλείται survival horror, θα πρέπει να νιώθεις κυνηγημένος. Θα πρέπει να έχεις στρατηγική για να επιβιώσεις. Θα πρέπει να έχεις περιορισμένα resources τα οποία θα πρέπει να σκεφτείς προσεκτικά πως θα χρησιμοποιήσεις. Θα πρέπει να ρισκάρεις. Θα πρέπει να πατήσεις load ουκ ολίγες φορές και να ξανασκεφτείς τη στρατηγική σου…
Το Resident Evil 2 remake παρέχει τη δυνατότητα επιλογής τριών δυσκολιών, “Assisted”, “Standard” και “Hardcore”.
Το Assisted απευθύνεται σε όσους θέλουν απλά να κάνουν ένα πέρασμα τα campaign, να δουν την ιστορία και να ασχοληθούν ελάχιστα με το survival κομμάτι. Προσωπικά δε θα το συνιστούσα σε κανέναν, καθώς θεωρώ πως καταργεί το όλο νόημα του παιχνιδιού. Μειώνεται κατά πολύ η εμπειρία την οποία στοχεύει να προσφέρει το παιχνίδι.
Το Standard επίπεδο είναι εκείνο που προτείνεται ως το «κανονικό» mode. Οι προμήθειες που θα έχετε στην κατοχή σας θα πρέπει να χρησιμοποιούνται σωστά, ενώ θα έχετε συχνά την αίσθηση ότι απειλείστε από όλα όσα σας περιμένουν στη διαδρομή για την απόδραση από τη Raccoon City. Είναι ένα καλό επίπεδο δυσκολίας, για όσους δεν είναι βετεράνοι της σειράς ή/και φανατικοί των survival horror games. Παρ’ όλα αυτά, σε σχέση με τον original τίτλο υπάρχουν κάποιες «διευκολύνσεις» όπως το autosave, κάτι το οποίο εμείς οι «παλιοί» δεν έχουμε συνηθίσει και δεν αποδεχόμαστε.
Από την άλλη πάλι η υιοθέτηση της πλέον σύγχρονης over-shoulder κάμερας δυσκολεύει την κατάσταση, ελλείψει auto aim (σ.σ. στην Assisted δυσκολία υπάρχει υποβοήθηση στη στόχευση). Με αυτό το σύστημα η στόχευση γίνεται αρκετά challenging, καθώς θα πρέπει να υπάρχει ακρίβεια, ενώ ο τρόπος κίνησης των εχθρών έχει διαμορφωθεί με τρόπο που να δυσκολεύει αρκετά την κατάσταση. Και φυσικά δε θα έχετε την πολυτέλεια να αστοχείτε συχνά, καθώς τα πυρομαχικά δεν υπάρχουν σε πλεόνασμα – είπαμε survival horror.
Τέλος υπάρχει το Hardcore επίπεδο δυσκολίας, το οποίο κατά την άποψή του γράφοντος είναι η πρέπουσα εμπειρία Resident Evil. Είναι το επίπεδο που πατάει στις ρίζες του τίτλου. Αρχικά δεν υπάρχει autosave feature. Θα πρέπει να χρησιμοποιείτε μελανοταινίες (ink ribbons) στις γραφομηχανές για να σώσετε την πρόοδό σας. Και οι μελανοταινίες δεν είναι άπειρες, προφανώς. Άρα χρειάζεται προσεκτικά save που να έχουν νόημα, γεγονός που δημιουργεί μεγάλη ανασφάλεια καθώς δε γνωρίζετε τι σας περιμένει παρακάτω και πότε είναι η κατάλληλη στιγμή για save…
Οι εχθροί είναι σημαντικά ενισχυμένοι. Οι επιθέσεις τους προκαλούν σοβαρότερα τραύματα, ενώ πέφτουν αισθητά δύσκολα. Εδώ να σταθώ και να πω πως έχει προστεθεί δυσκολία η οποία χαλάει την εμπειρία. Ζόμπι τα οποία «τρώνε» αρκετές στο κεφάλι για να πέσουν, ξανασηκώνονται μετά από λίγο. Θα έπρεπε η ευστοχία να επιβραβεύεται, καθ’ ότι δεν είναι εύκολο να βρεις στόχο, όπως έγραψα και προηγουμένως. Εάν ήθελαν να προσθέσουν δυσκολία θα μπορούσαν να αυξήσουν τον αριθμό των ζόμπι, ή να μειώσουν και άλλο τα πυρομαχικά. Θεωρώ όμως ότι δε χρειαζόταν.
Σε γενικές γραμμές δε μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι το παιχνίδι είναι γραμμικό. Από την άλλη βέβαια δε δυσκολεύτηκα και ιδιαίτερα να βρω που πρέπει να πάω. Ναι μεν τα αντικείμενα και οι γρίφοι που πρέπει να λύσετε είναι διάσπαρτα, όμως το παιχνίδι σε καθοδηγεί κατά κάποιον τρόπο. Σίγουρα βοηθάει το γεγονός ότι δίνεται κάποιο objective, ανά περιοχή θα έλεγα. Δεν είναι πολύ συγκεκριμένο, δε σε πάει βήμα βήμα αλλά σου δίνει μια αίσθηση του τι πρέπει να κάνεις. Μεγάλη βοήθεια αποτελεί και ο χάρτης ο οποίος «σημειώνει» τα δωμάτια που έχουν ψαχτεί.
Οι δε γρίφοι δε θα έλεγε κανείς ότι είναι ιδιαίτερα ευφάνταστοι. Είναι σχετικά εύκολοι για κάποιον εξοικειωμένο, ενώ πολύ συχνά οι μηχανισμοί ή οι τοποθεσίες κάποιων αντικειμένων δε βγάζουν νόημα. Πολλές φορές σκεφτόμουν «τι δουλειά έχει αυτό εδώ, με ποια λογική να βρίσκεται εδώ πέρα;».
Αυτός ο παραλογισμός όμως διατηρεί την καλτίλα (cult) του original τίτλου και δε μας χαλάει γενικά.
Το παιχνίδι έχει τρόμο. Έχει άγχος. Αφενός υπάρχουν μερικά καλοσχεδιασμένα jump scares τα οποία φυσικά δεν είναι απαραίτητα ίδια σε ένα 2ο playthrough. Η καταπληκτική δουλειά σε τεχνικό τομέα αλλά και η ηχητική επένδυση συμβάλλουν σημαντικά στην ατμόσφαιρα. Παρ’ όλα αυτά πραγματικός τρόμος πηγάζει από την έλλειψη προμηθειών και την ανάγκη για σωστή διαχείριση τους, ειδικά με την επιλογή ανώτερης δυσκολίας.
Το σενάριο παραμένει αρκετά πιστό στον πρωτότυπο τίτλο και ενώ το θέλαμε, μερικές φορές αποτελεί μειονέκτημα. Κλισέ διάλογοι και ατάκες που δεν ταιριάζουν στην εποχή μας και δε βγάζουν πολύ νόημα. Επίσης, σε μερικά σημεία η αφήγηση αφήνει κάποια σημαντικά κενά και δίνει την αίσθηση ότι γίνεται πολύ περιληπτικά, μόνο και μόνο επειδή πρέπει να γίνει και όχι για να σε βάλει στο κλίμα, να σε ταξιδέψει και να εμβαθύνει στην ιστορία. Θα μπορούσε να έχει γραφτεί και λίγο καλύτερα το σενάριο κατά την άποψή μου…
Οι ώρες που θα σας απασχολήσει ο τίτλος δεν είναι λίγες. Ένα πρώτο πέρασμα του campaign κυμαίνεται γύρω στις 10-12 ώρες καθαρού gameplay. Υπάρχει η δυνατότητα να επιλέξετε ανάμεσα σε Leon και Claire. Καθενός η ιστορία έχει κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά, χωρίς να είναι κάτι εντελώς καινούριο. Εάν ασχοληθείτε και με τις 2 επιλογές ο παραπάνω χρόνος είναι σαφώς κάτι λιγότερο από διπλάσιος.
Αφού ολοκληρώσετε το πρώτο campaign σας δίνεται η επιλογή του λεγόμενου 2nd Run.
Στην ουσία είναι η ιστορία που διαδραματίζεται με τον χαρακτήρα που δε θα επιλέξετε στο βασικό campaign. Ο χάρτης παραμένει ουσιαστικά ο ίδιος, ενώ οι γρίφοι διαφοροποιούνται κάπως, καθώς και η ροή του παιχνιδιού και τον γεγονότων είναι εντελώς διαφορετική. Ακόμα θα βρείτε διαφορετικά όπλα, γεγονός το οποίο αλλάζει τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθείτε.
Παρ’ όλα αυτά το 2nd run μου έδωσε την αίσθηση ότι θα μπορούσε να είναι πολύ πιο καλοφτιαγμένο και πολύ πιο «σοβαρό». Αρχικά θα μπορούσε να είναι αλληλοεξαρτώμενο με το 1st run, κάτι το οποίο δεν ισχύει. Για παράδειγμα πόρτες ή γρίφοι που είχαν λυθεί με τον Leon (εάν επιλέξατε για το 1o run) θα έπρεπε να είναι προσβάσιμοι. Το αντίστοιχο θα μπορούσε να ισχύει και για το 1st run. Θα έπρεπε οι γρίφοι να είναι σε ένα σημαντικό βαθμό διαφορετικοί και συμπληρωματικοί μεταξύ των 2 σεναρίων. Επίσης, θα μπορούσες να επιλέγεις να αφήσεις αντικείμενα που βρίσκεις στο 1st run για το 2o run (εν μέρει γινόταν στον original τίτλο).
Το 2nd run έχει ακόμα περισσότερο survival χαρακτήρα και λιγότερο treasure hunt. Δε προσπαθείς τόσο να λύσεις γρίφους και να δεις τι έχει παρακάτω, όσο να επιβιώσεις από αυτά που σε απειλούν. Η συνολική του διάρκεια είναι μικρότερη από το 1st run κατά ένα 30% περίπου. Παρ’ όλα αυτά προσθέτει σημαντικά στη συνολική διάρκεια του τίτλου. Τελειώνοντας και το 2o Run μπορείτε να ξεκλειδώσετε και κάποια άλλα mode τα οποία έχουν ενδιαφέρον αλλά θα σας αφήσω να ανακαλύψετε μόνοι σας. Όσοι έχετε λιώσει το original σίγουρα έχετε μια ιδέα…
Το Resident Evil 2 remake με άφησε με ένα πολύ ευχάριστο και νοσταλγικό συναίσθημα. Είναι ένας πολύ καλός survival horror τίτλος, ενώ αποτελεί αξιόλογο remake, αντάξιο του θρυλικού classic!
Πολλά πράγματα δεν εξελίχθηκαν και έμειναν στο παρελθόν, όμως αυτά τα λίγα δεν μπορούν να χαλάσουν αυτό που έχει να προσφέρει αυτός ο τίτλος…