Η Cyanide επιστρέφει μετά το “Game of Thrones” με έναν δεύτερο τίτλο μέσα στην ίδια χρονιά, παραμένοντας στα πλαίσια των RPGs, αυτή τη φορά όμως με μια ελαφρώς διαφορετική θεματολογία. Ο τίτλος του παραπέμπει σε μυθιστόρημα του John Steinbeck – και φέρει μια ελαφρά ομοιότητα. Το “Of Orcs and Men” αναλαμβάνει να μας πει μια ιστορία διαφορετική, με τους συνήθεις ρόλους των χαρακτήρων να αντιστρέφονται. Αξίζει όμως να ασχοληθούμε με αυτή τη προσπάθεια; Ή τελικά η Cyanide καταφέρνει το «δύο στα δύο»;
Οι δύο πρωταγωνιστές μας είναι ο Arkhail, ένα παντοδύναμο οrc με σοβαρό πρόβλημα διαχείρισης θυμού και ο Styx, ένα παμπόνηρο goblin, το μοναδικό στο είδος του με την ικανότητα ομιλίας και λογικής σκέψης. Στον κόσμο του τίτλου, οι άνθρωποι έχουν καταφέρει να επιβληθούν στα orcs με τη πάροδο των χρόνων, με τα πράσινα πλάσματα πλέον να κινδυνεύουν με εξαφάνιση. Τα ελάχιστα μέλη της «αντίστασης» καταστρώνουν ένα τελευταίο σχέδιο για την απελευθέρωσή τους – ένα σχέδιο που φτάνει μέχρι τη δολοφονία του ίδιου του αυτοκράτορα των ανθρώπων, πριν καταφέρει να συνάψει συμφωνία με τους νάνους και τα elf, εξαφανίζοντας για πάντα τη φυλή των orcs.
H ιστορία -αν και ενδιαφέρουσα σαν concept- δε μπορεί να κρατήσει το ενδιαφέρον των παικτών πέρα από την πρώτη ώρα. Αυτό συμβαίνει κυρίως λόγω της κακής αφήγησης, η οποία αφήνει πολλά κενά και δεν ακολουθεί με σωστό τρόπο την εξέλιξη της ιστορίας, αλλά και των αδιάφορων χαρακτήρων (πέραν των δύο πρωταγωνιστών). Έχοντας αυτό κατά νου, οι παίκτες θα πρέπει να αναζητήσουν αλλού τους λόγους που θα τους κρατήσουν σε αυτή τη περιπέτεια. Και που αλλού να κοιτάξει κανείς, από το gameplay.
Εδώ τα πράγματα φαίνονται να είναι κάπως καλύτερα. Εκ πρώτης όψεως. Αρχικά θα πρέπει να αναφέρουμε πως δεν έχουμε να κάνουμε με ένα button masher, αφού ο τίτλος δανείζεται πολλά στοιχεία από τη γνωστή φόρμουλα της BioWare – και πιο συγκεκριμένα των Dragon Age και Star Wars: Knights of the Old Republic. Οι παίκτες μπορούν (και τις περισσότερες φορές θα χρειαστεί εξ’ορισμού) να χειρίζονται και τους δύο χαρακτήρες, εκμεταλλευόμενοι τις διαφορετικές ικανότητες τους. Από τη μία έχουμε τον Arkhail, ένα όρθιο… βουνό που μπορεί να κάνει μεγάλο damage και αντέξει πολλά χτυπήματα – ενώ από την άλλη έχουμε τον Styx, ο οποίος εκμεταλλεύεται το μικρό του μέγεθος και εστιάζει περισσότερο στα critical χτυπήματα από μακριά για να κατατροπώσει τους εχθρούς.
Έτσι, αρκετές φορές θα κάνουμε παύση και θα δίνουμε εντολές στους χαρακτήρες μας, διαλέγοντας τον τρόπο με τον οποίο θα προσεγγίσουμε τη κάθε μάχη. Θεωρητικά, όλα αυτά ακούγονται ιδιαίτερα ενδιαφέροντα, στη πράξη όμως υπάρχουν πολλά προβλήματα τα οποία η ομάδα ανάπτυξης φαίνεται να μην πρόσεξε (ή και να αγνόησε, ίσως). Το πρώτο και κυριότερο, είναι πως ο χαρακτήρας που δε χρησιμοποιούμε ενεργά, τις περισσότερες φορές δεν κάνει απολύτως τίποτα (!) περιμένοντας να δεχθεί κάποια εντολή από τους παίκτες.
Τα χτυπήματα των αντιπάλων κάνουν register από τη στιγμή που… το σκέφτονται, αφού δεν είναι λίγες οι φορές που θα δεχόμαστε damage από σπαθιά και δόρατα, ακόμα και αν έχουμε ξεφύγει πολλά μέτρα μακριά. Το ΑΙ των αντιπάλων είναι από τα χειρότερα του είδους, με καμία απολύτως τακτική πέρα από τη κατά μέτωπο επίθεση, ενώ ακόμα και η αναγνώριση είναι προβληματική, αφού άλλες φορές μας εντοπίζουν από τραγικές αποστάσεις – και άλλες φορές μπορούμε να δολοφονήσουμε κάποιον ακριβώς δίπλα τους και να μην το καταλάβουν ποτέ.
Οι διάλογοι γίνονται όπως ακριβώς και στο Mass Effect, με διαφορετικές επιλογές τις οποίες μπορούμε να επιλέξουμε από έναν «κύκλο», χωρίς ωστόσο οι επιλογές μας να έχουν κάποιο ιδιαίτερο βάρος ή σημασία. Ο χάρτης της κάθε περιοχής δεν έχει απολύτως κανένα ενδιαφέρον και διαφορετικό τρόπο προσέγγισης πέραν από την (απόλυτα γραμμική) προκαθορισμένη πορεία, ενώ τα ελάχιστα σημεία στα οποία μπορούμε να εκμεταλλευτούμε το μικρό μέγεθος του Styx είναι ελάχιστα και θα μπορούσαν να έχουν χρησιμοποιηθεί με πολύ καλύτερο τρόπο. Καλές ιδέες υπάρχουν, όπως ο τρόπος με τον οποίο θα πρέπει να ελέγχουμε συνεχώς το rage meter του Arkhail, το οποίο όταν γεμίσει το Orc μας χάνει τον έλεγχο και επιτίθεται σε οτιδήποτε βρει μπροστά του (φίλος ή εχθρός), ή το “stealth mode” του Styx που του επιτρέπει να κινείται ουσιαστικά αόρατος, καταφέρνοντας assassinations, ωστόσο αυτές είναι λίγες και πολύ γρήγορα καταλήγουν βαρετές.
Από τεχνικής άποψης τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα, αφού αν εξαιρέσει κανείς τα συμπαθητικά περιβάλλοντα και τα όμορφα εφέ, δεν υπάρχει κάτι περισσότερο που θα τραβήξει τα βλέμματα. Με μοναδική εξαίρεση τους δύο πρωταγωνιστές, οι χαρακτήρες είναι πρόχειρα σχεδιασμένοι, ενώ όπως προαναφέρθηκε δεν υπάρχει ούτε καν το στοιχειώδες level design (και πολλά, μα πολλά invisible walls). Για bugs δε χρειάζεται να ανησυχείτε, αφού θα βρείτε άφθονα. Από ηχητικής πλευράς έχουμε το καλό voice over του Styx (και μόνο), καθώς και κάποιες ενδιαφέρουσες μελωδίες. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες ακούγονται από αδιάφοροι μέχρι αστείοι, ενώ όποιος έγραψε τους διαλόγους θα πρέπει να είναι μεγάλος fan του Quentin Tarantino (και μιας πολύ συγκεκριμένης λέξης του Αγγλικού λεξιλογίου).
Άρα λοιπόν, υπάρχει κάποιος λόγος για τον οποίο κάποιος θα ήθελε να ασχοληθεί με το “Of Orcs and Men”. Η αλήθεια είναι πως πέραν της –κάπως- συμπαθητικής του ιστορίας… όχι. Τα χαμηλά production values είναι εμφανέστατα σε κάθε τομέα του τίτλου, ενώ ακόμα και αυτό δεν είναι αρκετό για να δικαιολογήσει το φτωχό σύνολο που μας παρουσιάζεται. Το gameplay θα μας προσφέρει μόνο βαρεμάρα και εκνευρισμό, η πλοκή και η αφήγηση είναι… αλλού, ενώ και ο τεχνικός τομέας είναι στη καλύτερη περίπτωση μέτριος. Αν κάποιος ψάχνει απεγνωσμένα ένα RPG (και έχει παίξει οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί), ίσως βρει στο Of Orcs and Men κάτι για να τον κρατήσει κάποιες ώρες. Όλοι οι υπόλοιποι θα ήταν καλύτερο να κοιτάξουν αλλού.
Βαθμολογία: 4/10
Εταιρεία ανάπτυξης: Cyanide
Εταιρεία έκδοσης: Focus Home Interactive
Αριθμός παιχτών: 1
Ηλικίες: PEGI 16
Επίσημη ιστοσελίδα: www.cyanide-studio.com