Η Electronic Arts τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε μια συνεχή προσπάθεια «ανανέωσης» ενός από τα δημοφιλέστερα franchises της, του Need for Speed. Από τους πρώτους τίτλους, στη τρέλα των modified imports και στους αγώνες πίστες (που στη πορεία οδήγησε τη δημιουργία μιας ξεχωριστής σειράς, του Shift), μέχρι τις πρόσφατες προσπάθειες με την αναβίωση του Hot Pursuit και το τολμηρό “The Run”, κάθε νέα παραγωγή προσπαθεί να βρει τα «πατήματά» της και να δώσει έναν νέο χαρακτήρα. Αναμφισβήτητα, η πιο επιτυχημένη προσπάθεια των τελευταίων ετών ήταν η επανέκδοση του “Hot Pursuit”, με τη Criterion Games πίσω από το τιμόνι – και τις επιρροές από τη σειρά Burnout να είναι εμφανέστατες. Για τη φετινή πρόταση, η ομάδα ανάπτυξης από το Guildford μας παρουσιάζει ακόμη μια επανέκδοση, αυτή τη φορά του πολυαγαπημένου Most Wanted. Καταφέρνει όμως να μας κάνει να νιώσουμε την ανάγκη για… ταχύτητα; Ή μήπως πρώτα να δέσουμε τη ζώνη ασφαλείας;
Η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που θα «τρέξουμε» τον τίτλο, δε χρειάζεται παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα μέχρι να βρεθούμε πίσω από το τιμόνι μιας Aston Martin και να ξεπερνάμε το όριο ταχύτητας. Μετά την… απότομη εκκίνηση, στο πρώτο σημείο που θα καταφέρουμε να πάρουμε τη πρώτη μας «ανάσα», θα μεταφερθούμε αυτόματα πίσω από το τιμόνι ενός δεύτερου αυτοκινήτου (ενός εξίσου… «εξωτικού» Carrera S) – και η οδήγηση συνεχίζεται. Τόσο απλά. Για την ακρίβεια, ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να οδηγήσουμε τη πλειοψηφία των αυτοκινήτων του τίτλου είναι ακριβώς αυτός – εντοπίζοντας τη θέση του καθενός στο χάρτη και απλά… οδηγώντας το. Όσοι αναζητούσαν κάποιο τρόπο ανταμοιβής από τους αγώνες και αγοράς αυτοκινήτων θα απογοητευτούν, αφού κάτι τέτοιο δεν υπάρχει ούτε καν σαν σκέψη.
Τα μοναδικά αυτοκίνητα που δε μπορούμε να οδηγήσουμε ευθύς εξαρχής είναι αυτά της Most Wanted List, τα οποία και θα πρέπει να κάνουμε challenge, να κερδίσουμε και στη συνέχεια να κάνουμε takedown μετά τον αγώνα, οπότε και θα γίνουν στη συνέχεια διαθέσιμα. Αυτό θα το καταφέρουμε συλλέγοντας πόντους μέσα από κάθε τι που κάνουμε στη πόλη του Fairhaven, από drifts άλματα και νικηφόρους αγώνες, μέχρι την κάθε πετυχημένη αποφυγή των αστυνομικών στις καταδιώξεις. Εδώ θα πρέπει να αναφερθεί πως οι αστυνομικοί δε «χαρίζονται» τις περισσότερες φορές, καταδιώκοντας μας με μανία, ενώ η πλήρης έλλειψη κάποιου «αντίμετρου» από πλευράς μας θα δυσκολέψει τα πράγματα ακόμη περισσότερο. Επίσης, αισθητή κάνει την απουσία της η επιλογή να παίξουμε εμείς οι ίδιοι ως αστυνομικοί, κάτι που σίγουρα θα προσέθετε ενδιαφέρον και θα έδινε πόντους στο replayability.
Κατά τα άλλα, δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα να κάνουμε στο Fairhaven πέραν των αγώνων και των κυνηγητών με την αστυνομία – και ο παντελώς απρόσωπος χαρακτήρας του τίτλου κάνει αυτό το αίσθημα μοναξιάς ακόμη μεγαλύτερο. Πιο συγκεκριμένα, το κάθε αυτοκίνητο έχει πέντε αγώνες στους οποίους μπορούμε να λάβουμε μέρος και ανάλογα με τη θέση μας στη κατάταξη κερδίζουμε πόντους και επιλογές αναβάθμισης του αυτοκινήτου. Οι παραπάνω αναβαθμίσεις είναι μόνο στην απόδοση τους, χωρίς καμία δυνατότητα αισθητικής παρέμβασης πέραν του χρώματος. Ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να ξεκλειδώσουμε τις αναβαθμίσεις έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον (δεδομένου ότι θα πρέπει να τρέξουμε με το αυτοκίνητο για να ξεκλειδώσουμε upgrades), από την άλλη όμως η όλη διαδικασία δεν αργεί να καταλήξει ίσως… βαρετή.
Έχοντας κάνει αναφορά στα αυτοκίνητα, ο αριθμός τους σίγουρα δεν εντυπωσιάζει, με μόλις λίγα περισσότερα από 40 αυτοκίνητα να κάνουν την εμφάνισή τους. Το μόνο σίγουρο βέβαια είναι ότι παρά τον μικρό αριθμό, τα ονόματα και μόνο αρκούν για να προκαλέσουν ρίγη συγκίνησης στους λάτρεις των τεσσάρων τροχών. Όλοι οι «συνήθεις ύποπτοι» είναι εδώ, από τη Shelby Cobra και τη Lamborghini Countach QV5000, μέχρι τη McLaren MP4-12C και τη Pagani Huayra, ο καθένας θα βρει το αυτοκίνητο των ονείρων του – από πολλές και διαφορετικές εποχές.
Η αίσθησή τους είναι σίγουρα πιο βαριά από το Most Wanted, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως ο τίτλος απέχει από το χαρακτηρισμό “arcade”. Στη κλασσική φόρμουλα της Criterion, το πετυχημένο drifting παίζει καθοριστικό ρόλο, ενώ δεν απουσιάζουν και τα χαρακτηριστικά takedowns (χωρίς ωστόσο το γνωστό cutscene, το οποίο πολλές φορές ήταν και λόγος έλλειψης συγκέντρωσης στους παλαιότερους τίτλους). Το δυνατό σημείο του τίτλου είναι (χωρίς έκπληξη) η δυνατότητα free-roaming της πόλης του Fairhaven, με πολλές και διασκεδαστικές διαδρομές που θα μας κάνουν να θέλουμε να εξερευνήσουμε κάθε σημείο του χάρτη. Από πλευράς αγώνων τα πράγματα δε ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις θα τρέξουμε σε circuit races, sprint races ή θα προσπαθήσουμε να ξεφύγουμε από τους αστυνομικούς όσο το δυνατόν γρηγορότερα.
Τα πράγματα αλλάζουν κάπως στο multiplayer, όπου και πάλι έχουμε το free-roaming διαθέσιμο. Εδώ καλούμαστε να βρεθούμε σε ένα προκαθορισμένο σημείο του χάρτη και μόλις όλοι οι παίκτες φτάσουν θα ξεκινήσει το κάθε event. Τα event αποτελούνται από πέντε «αγώνες» – και τα εισαγωγικά χρησιμοποιούνται σκόπιμα – στους οποίους πέραν των κλασσικών races, οι παίκτες άλλες φορές καλούνται να μαζέψουν τα περισσότερα μέτρα στον αέρα μέσα από άλματα, να πετύχουν ένα συγκεκριμένο αριθμό από “near misses” ή “takedowns”. Επίσης, τα races δεν ακολουθούν την κλασσική φόρμα, αφού μετά την συνάντηση στο προκαθορισμένο σημείο, απλά ξεκινάει ο αγώνας, χωρίς κάποιο σαφές starting grid. Τα παραπάνω ακούγονται σίγουρα ενδιαφέροντα – και είναι, σε ένα βαθμό – αλλά μετά από λίγους αγώνες, η προσέγγιση της Criterion φαίνεται να αδικεί το χαρακτήρα του Need for Speed, αφού στα περισσότερα events γίνεται… ο κακός χαμός. Διασκέδαση, σίγουρα, αλλά η παντελής έλλειψη κάποιου οργανωμένου racing event γρήγορα θα απογοητεύσει.
Τέλος, το Autolog δίνει για ακόμη μια φορά το παρόν, αναλαμβάνοντας να καταγράψει κάθε μας κίνηση και να συγκρίνει τις επιδόσεις μας με αυτές των φίλων μας. Πηγαίνοντας τα πράγματα ένα βήμα παρακάτω, στη πόλη του Fairhaven θα βρούμε παντού διάσπαρτες αφίσες, τις οποίες κοσμούν τα avatars των φίλων μας. Αυτό σημαίνει πως σε αυτό το σημείο, αυτός που απεικονίζεται κατέχει το ρεκόρ – και είναι στο χέρι μας να το καταρρίψουμε. Από τεχνικής πλευράς τα πράγματα δεν απογοητεύουν στιγμή, αφού το Most Wanted είναι ένας άξιος συνεχιστής της παράδοσης της σειράς. Τα γραφικά του τίτλου εντυπωσιάζουν, με τη Chameleon Engine να μας παρουσιάζει ένα αποτέλεσμα που θα αφήσει πολλούς με το στόμα ανοιχτό.
Πολύ καλής ποιότητας textures, «καθαρά» σχεδιασμένα (και συνάμα πανέμορφα) αυτοκίνητα, καθώς και εκπληκτικά εφέ φωτισμού, όλα μαζί συνθέτουν ένα από τα πιο όμορφα σύνολα που έχουμε δει ποτέ σε racing τίτλο. Ο ηχητικός τομέας ακολουθεί στο ίδιο επίπεδο, με πολύ καλά ηχητικά εφέ, ένα soundtrack για όλα τα γούστα και τους ήχους των κινητήρων να κλέβουν την παράσταση. Τελικά όμως; Είναι το Need for Speed: Most Wanted ένας άξιος συνεχιστής σειράς, που τιμά τον τίτλο από τον οποίο πήρε το όνομά του; Η απάντηση δεν είναι τόσο εύκολη. Από τη μία έχουμε τα εξωτικά αυτοκίνητα με την γεμάτη και απολαυστική αίσθηση οδήγησης, με μια ολόκληρη πόλη στη διάθεσή μας για να εξερευνήσουμε. Από την άλλη όμως πολύ γρήγορα η πόλη αυτή δίνει την εντύπωση μιας άδειας παιδικής χαράς, αφού δεν υπάρχει η παραμικρή αίσθηση προόδου, ακόμα και αν έχουμε γράψει εκατοντάδες χιλιόμετρα με κάθε αυτοκίνητο. Το multiplayer είναι διασκεδαστικό μεν, αλλά δεν έχει αυτό που θα περίμενε ο καθένας σε έναν τίτλο Need for Speed. Ένα «καθαρό» mode αγώνων. Ή ακόμα και κάτι ανάλογο του Hot Pursuit, με καταδιώξεις μεταξύ παικτών.
To αυτοκίνητο είναι το επίκεντρο του Need for Speed: Most Wanted – και τα πάντα περιστρέφονται γύρω από αυτό. Όσοι λατρεύουν τα αυτοκίνητα και θέλουν απλά να… οδηγήσουν, θα απολαύσουν τον τίτλο, εξασφαλίζοντας αμέτρητες ώρες διασκέδασης. Όσοι ψάχνουν το κάτι παραπάνω, η απάντηση για φέτος μάλλον είναι στον… Ορίζοντα.
Το ταλέντο των δημιουργών της Criterion είναι αδιαμφισβήτητο, αυτή τη φορά όμως μάλλον δανειστήκαν πολύ περισσότερα στοιχεία του Burnout απ’όσα ταιριάζουν στο όνομα Need for Speed.
Βαθμολογία: 7/10
Εταιρεία ανάπτυξης: Criterion Games
Εταιρεία έκδοσης: Electronic Arts
Αριθμός παιχτών: 1
Ηλικίες: PEGI 7
Επίσημη ιστοσελίδα: www.needforspeed.com/most-wanted