Ένα από τα πιο σταθερά πλέον γεγονότα που συμβαίνουν εδώ και πολλά χρόνια στη βιομηχανία των video games είναι η ετήσια κυκλοφορία των sports games.
Έτσι λοιπόν και η 2K, ενώ εξακολουθεί να «παίζει» χωρίς αντίπαλο, κυκλοφορεί και φέτος τον νέο NBA τίτλο, το 2K20. Είναι αρκετά ουσιώδεις οι νέες προσθήκες στον τίτλο, ώστε να πείσουν το κοινό να το αποκτήσουν, ή μήπως θα ήταν καλύτερα να μείνουν στο ΝΒΑ 2Κ19;
Είναι αδιαμφισβήτητο γεγονός πως η 2Κ, εδώ και χρόνια, ανεβάζει συνεχώς τον πήχη στο είδος, έχοντας μετατρέψει το franchise ουσιαστικά σε έναν εξομοιωτή μπάσκετ, καθώς το επίπεδο ρεαλισμού είναι πλέον πάρα πολύ υψηλό.
Γεγονός όμως αποτελεί και πως με κάθε διαδοχική κυκλοφορία του NBA 2K, οι βελτιώσεις και οι νέες προσθήκες όλο και λιγοστεύουν, ενώ ταυτόχρονα πληθαίνουν με εκθετικό ρυθμό τα microtransactions και ο τρόπος με τον οποίο ενσωματώνονται μέσα στο παιχνίδι.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα θετικά.
Κάθε χρόνο η 2Κ φέρνει και ένα νέο mode στους παίκτες και φέτος σειρά έχει το WNBA, το αποκλειστικά γυναικείο αδελφό τουρνουά του NBA. Μπορεί στην Ελλάδα να μην είναι τόσο γνωστή η διοργάνωση, ωστόσο στις ΗΠΑ η δημοτικότητά του είναι αρκετά μεγάλη. Όλες λοιπόν οι επίσημες ομάδες και παίκτριες συμπεριλαμβάνονται στο mode, ενώ αλλάζουν και οι 3 σχολιαστές των αγώνων. Πρέπει να παραδεχτώ πως πρόκειται για αρκετά μεγάλο εγχείρημα, το οποίο μάλιστα έχει εκτελεστεί και με αρκετή λεπτομέρεια. Δεν είναι μικρό πράγμα να προστίθενται 12 νέες ομάδες από τις οποίες υπάρχει και ρεαλιστική απεικόνιση των προσώπων όλων των παικτριών.
Άλλη μια σημαντική βελτίωση εντοπίζεται στο πιο διάσημο ίσως mode, το MyPlayer στο οποίο οι παίκτες χειρίζονται έναν μόνο αθλητή, προσπαθώντας να φτάσουν όσο πιο ψηλά γίνεται. Το μόνιμο παράπονο των παικτών τα τελευταία 2 χρόνια ήταν η πολύ αργή εξέλιξη του παίκτη.
Φέτος η 2K φρόντισε να ικανοποιήσει το αίτημα των παικτών. Αρχικά η δημιουργία του αθλητή έχει γίνει αρκετά πιο λεπτομερής, με τα επιμέρους χαρακτηριστικά του να παίζουν ρόλο στα αρχικά του στατιστικά. Άνοιγμα χεριών, βάρος, προτίμηση τακτικής και άλλα θα βάλουν τα πρώτα θεμέλια στο χτίσιμό του. Επίσης τα VC (virtual currency) που παίρνει ο παίκτης μετά από κάθε αγώνα είναι πολύ περισσότερα σε σχέση με παλαιότερες εκδόσεις βοηθώντας στη πιο γρήγορη αύξηση των στατιστικών του, ενώ έχουν μειωθεί οι ποινές που παίρνει σε κάθε παιχνίδι, ρίχνοντας τη βαθμολογία απόδοσής του.
Τέλος, το νέο σύστημα μεταλλίων βοηθά ακόμα περισσότερο στην γρήγορη ανάπτυξη των στατιστικών του παίκτη, αφού μετά από περίπου 6-7 αγώνες, και ανάλογα τί είδος παιχνίδι κάνει ο παίκτης, αποκτά νέα χαρακτηριστικά που τον βοηθούν στη περαιτέρω βελτίωσή του.
Διασκεδαστικό θα χαρακτήριζα και το νέο εισαγωγικό σενάριο του MyPlayer mode, όπου ο παίκτης ξεκινά τη καριέρα του ως μέλος κολεγιακής ομάδας, με το άγχος για το αν θα επιλεγεί στα draft του NBA να τον πιέζει. Για ακόμα μια φορά κάνουν την εμφάνισή τους γνωστά ονόματα της υποκριτικής, ενσαρκώνοντας διάφορους ρόλους σε αυτό το 3ωρο περίπου εισαγωγικό σενάριο όπως ο Idris Elba, η Rosario Dawson αλλά και παίκτες του NBA όπως ο LeBron James και ο Scottie Pippen.
Πάμε τώρα στα κάπως πιο σκοτεινά σημεία του τίτλου. Από το NBA 2K20 δε θα μπορούσε να λείπει το MyTeam mode, ένα είδος fantasy league στο οποίο ο παίκτης, ανοίγοντας πακέτα, κερδίζει κάρτες παικτών, φτιάχνοντας έτσι μια ομάδα την οποία μπορεί να χρησιμοποιήσει στα διάφορα offline και online παιχνίδια του mode. Το πρόβλημα φυσικά εντοπίζεται στα microtransactions.
Αφενός δημιουργούν από το ξεκίνημα ένα πλεονέκτημα σε όποιον αποφασίσει να δώσει επιπλέον χρήματα, πέραν των αρχικών για την αγορά του NBA 2K20.
Προσπαθώντας να παίξω online με την ομάδα που είχα φτιάξει ανοίγοντας τα αρχικά πακέτα που δίνει το mode, και έχοντας μια καλούτσικη πρώτη ομάδα με συνολικό rating περίπου 80, συνάντησα πεντάδες που αποτελούνταν από LeBron James, Michael Jordan, Patrick Ewing κλπ κλπ.
Το πρόβλημα βέβαια είναι πως με απλό grinding, τα VC που δίνει το παιχνίδι είναι πολύ λίγα για να είναι ικανά να βοηθήσουν έναν παίκτη να φτιάξει μια καλή ομάδα. Αντιθέτως τα microtransactions δίνουν άμεσα ένα τεράστιο πλεονέκτημα, δημιουργώντας έτσι έναν μη υγιή ανταγωνισμό.
Ειδική αναφορά βέβαια πρέπει να γίνει και σε νέα mini games που προστέθηκαν όπως ρουλέτα και κουλοχέρης, όπου χρησιμοποιώντας VC, o παίκτης κερδίζει στη τύχη διάφορα έπαθλα. Η σχέση όμως των mictrotransactions και του τζόγου μέσα από αυτά τα mini games γίνεται ακόμα πιο στενή. Όταν μάλιστα το παιχνίδι απευθύνεται και σε μικρά παιδιά.
Γενικότερα τα microtransactions έχουν απλώσει τα πλοκάμια τους σχεδόν σε όλα τα modes του τίτλου. Τα πάντα σχεδόν χρειάζονται VC, τα οποία δεν αποκτώνται εύκολα απλά παίζοντας το παιχνίδι, ενώ οι αξίες κάποιων αντικειμένων, όπως για παράδειγμα ένα απλό τατουάζ στον παίκτη μου στο MyPlayer, να χρειάζεται VC αξίας 5 ευρώ ή και παραπάνω.
Γενικά ο τίτλος αφήνει την αίσθηση ότι το gameplay και το άθλημα καθ’ αυτό περνάει σε δεύτερη μοίρα, αν κάποιος δεν επενδύσει επιπλέον χρήματα, πέραν της αρχικής αξίας του τίτλου.
Άλλο ένα mode που υπέστη, όχι και τόσο θετικές αλλαγές, είναι το MyLeague mode, όπου ο παίκτης καλείται να επιλέξει μια ομάδα, έχοντας υπ’ ευθύνη του και άλλους τομείς της διαχείρισής της πέρα από το να παίζει παιχνίδια. Πιο συγκεκριμένα, το MyGM, το πιο ολοκληρωμένο και λεπτομερές κομμάτι του mode, υπέστη για κάποιο λόγο κάποιες αλλαγές. Πιο συγκεκριμένα έχουν αφαιρεθεί αρκετές επιλογές γύρω από το mode όπως για παράδειγμα η διάρκεια του κάθε παιχνιδιού, με μόνη επιλογή τα 12λεπτα ημίχρονα.
Όπως είχε ανακοινώσει η εταιρεία πρόκειται για αλλαγή που προσθέτει περισσότερο ρεαλισμό στο mode, κάτι που όμως είναι τελείως αχρείαστο καθώς περιορίζει τον παίκτη είτε σε υποχρεωτικά παιχνίδια που φτάνουν τη 1 ώρα σε διάρκεια, είτε να τα προσομοιώνει γλιτώνοντας έτσι χρόνο, αφαιρώντας όμως τη γλύκα του να χειρίζεται κάποιος την ομάδα που έχει δημιουργήσει από το μηδέν.
Μικρές βελτιώσεις έγιναν και φέτος στο κομμάτι του χειρισμού των παικτών, με τις κινήσεις τους να είναι ακόμα πιο ομαλές, ενώ διορθώθηκαν κάποια ελαττώματα από την περσινή έκδοση, ιδιαίτερα στο πόσο γρήγορα εκτελούνται οι ντρίπλες με τη μπάλα. Η ΑI του παιχνιδιού για ακόμα μια φορά κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα, αν και δε λείπουν κάποια μικρο-ελαττωματάκια, τα οποία υπήρχαν και σε παλαιότερες εκδόσεις.
Στον τεχνικό τομέα του NBA 2K20 οι αλλαγές είναι απειροελάχιστες. Φυσικά ο τίτλος εξακολουθεί να κινείται σε πολύ υψηλά επίπεδα τόσο στον οπτικό όσο και στον ακουστικό τομέα, χωρίς όμως να έχει κάτι καινούργιο ή καινοτόμο να παρουσιάσει. Αυτό φυσικά είναι συχνό φαινόμενο σε όλα τα παιχνίδια του genre, τα οποία κυκλοφορούν ετησίως, όταν μάλιστα η τωρινή γενικά κονσολών και video games γενικότερα περνάει μια στάσιμη περίοδο, ειδικά στο κομμάτι των γραφικών.
Για κάποιον που δεν έχει ξαναπαίξει ποτέ κάποιον από τους τίτλους του NBA 2K franchise, το NBA 2K20 είναι μια καλή επιλογή, η οποία όμως χρειάζεται πολύ προσοχή.
Είναι κρίμα ένα τόσο χορταστικό gameplay να επηρεάζεται τόσο αρνητικά από τα microtransactions, ειδικά στο online κομμάτι του, και ενώ ήδη ο εκάστοτε παίκτης έχει ήδη πληρώσει 60 ευρώ για να αποκτήσει τον τίτλο. Πόσο μάλλον όταν τα microtransactions αφορούν και mini games που είναι σχεδόν ο ορισμός του τζόγου. Είναι κρίμα, όταν μια εταιρεία ουσιαστικά είναι μόνη της σε ένα είδος video games να φροντίζει να το εκμεταλλεύεται σε βαθμό που καθιστά τον πυρήνα του τίτλου σε δεύτερο ρόλο.