MotoGP 18 Review

Όπως κάθε χρόνο έτσι και φέτος ήρθε η ώρα οι φίλαθλοι και ερασιτέχνες του μηχανοκίνητου, δίτροχου αθλητισμού, όπως και εγώ, να πιάσουμε τα χειριστήρια, να σηκώσουμε σούζες και να κάψουμε κάνα λάστιχο. Άραγε, μετά από δύο δύσκολες χρονιές για την Milestone, καταφέρνει φέτος με την Unreal Engine να μας δώσει την αδρεναλίνη και τις υψηλές ταχύτητες που ζητάμε; Πάμε να δούμε πιο κάτω αναλυτικά τις εντυπώσεις που μας δημιούργησε.

Καταρχήν να πούμε ότι μιλάμε για ένα παιχνίδι προσομοιωτή του πρωταθλήματος ΜotoGP – και όποιος δεν έχει σκοπό να ασχοληθεί με το στήσιμο, τη μηχανή, την ταχύτητα και τον τρόπο που την καβαλάμε, καλυτερα να μην το πάρει το παιχνίδι.

Θα ήθελα να ξεκινήσω με μια γενική εικόνα που μου άφησε το παιχνίδι με το που μπήκα στο μενού. Όλο το στήσιμο του από το μενού μέχρι και τις πίστες μου φάνηκε απλοϊκό, χωρίς κάτι να με ενθουσιάζει και να με τραβάει ιδιαίτερα – αν και λάτρης και χρήστης δικύκλου.

Θα ξεκινήσω την ανάλυση από τα γραφικά το παιχνιδιού. Δυστυχώς στην έκδοση του Xbox One X δεν είναι και πολύ καλά τα πράγματα. Η σχεδίαση αναβάτη και μηχανής – δεν μπορώ να πω – ήταν πολύ καλή και με πολλές λεπτομέρειες πάνω σε κάθε διαφορετικό όχημα, αλλά, φτάνει όμως μέχρι εκεί. Όλο το υπόλοιπο περιβάλλον με το ζόρι θυμίζει next gen παιχνίδι, παρουσιάζει πολύ συχνά frame drops, με το παιχνίδι να παγώνει την ώρα που παίζεις και είσαι πάνω στην στροφή, με το περιβάλλον να μην γίνεται ποτέ σωστά render με αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις να σου δίνει την εντύπωση ότι ακόμα και η μηχανή είναι στον αέρα.

Το χώμα και το γρασίδι που συναντάς μέσα στην πίστα δεν είναι παρά ένα χρώμα, χωρίς κανένα βάθος και ύψος. Κανένα blur effect σε υψηλές ταχύτητες – κάτι που το MotoGP ήταν από τα πρώτα που χρησιμοποίησαν.

Ακόμα και στο πιο σκληρό και θεαματικό σημείο του αθλήματος, η πτώση ενός αναβάτη, δεν έχει γίνει καθόλου καλή δουλειά – είναι σαν ένα απλό ragdoll να πέφτει χωρίς κανένα ρεαλισμό, το οποίο κρατάει με το ζόρι ένα δευτερόλεπτο και δεν έχει ούτε replay να στο ξαναδείξει εκείνη την ώρα (και ας πατάγαμε skip ρε αδερφέ), και τα physics εκεί είναι το ίδιο χάλια, με γρασίδι και χώμα να μην κουνιούνται καν, ούτε καν σκόνη. Αυτά δυστυχώς είναι, για εμένα, πολύ αποθαρρυντικά παραδείγματα για ένα τέτοιο παιχνίδι. Όμως πάμε να δούμε τι έχει γίνει με το χειρισμό και την δυσκολία του.

Σε επίπεδο προσομοίωσης χειρισμού μια μηχανής, η εταιρεία έχει κάνει πάρα πολύ καλή δουλειά με το χειριστήριο να είναι άρτια δομημένο στις απαιτήσεις κάθε επιπέδου παίκτη. Από το γκάζι και το φρένο, μέχρι και το αμπραγιάζ και την αλλαγή των ταχυτήτων φαίνεται και σου αφήνει μια πολύ ωραία αίσθηση.

Η ομάδα ανάπτυξης έχει καταφέρει και κάτι ακόμα μοναδικό. Πολλοί περιμένουν, όπως και εγώ, να ζοριστούν στο να καταφέρουν να ελέγξουν σωστά την μηχανή, αλλά ευτυχώς το επίπεδο δυσκολίας είναι πολύ σωστά ρυθμισμένο. Εδώ η ομάδα έχει χωρίσει τη λειτουργία σε δύο μέρη: τον χειρισμό και τους αντιπάλους.

Μπορείς να φτιάξει δηλαδή εσύ ο ίδιος όπως θες την δυσκολία χειρισμού της μηχανής, σε όλα τα επίπεδα – από αυτόματες αλλαγές των ταχυτήτων μέχρι και το πώς θα βάζει το σώμα του ο αναβάτης στην στροφή. Πολλές φορές βρήκα την κίνηση του αριστερού thumb stick λίγο σκληρή με αποτέλεσμα στις διορθωτικές κινήσει πάνω σε μια στροφή ο αναβάτης να κάνει αριστερά-δεξιά κάτι που δεν μπορείς να αλλάξεις μέσα από τα setting.

Και οι αντίπαλοι ξεχωριστά έχουν τη δική τους δυσκολία, με ποσοστό επί τις εκατό που φτάνει από το very easy μέχρι το realistic – που εκεί θέλει πολύ δουλειά για να καταφέρεις να ανέβεις στο πόντιουμ. Η αίσθηση που μου έμεινε με αυτό είναι ότι αφού καταφέρεις στο easy να ελέγχεις την μηχανή, όλο και ανεβάζεις την δυσκολία σιγά-σιγά, για να γίνεται πιο challenging και να μην βαριέσαι με τις άπειρες στροφές του.

Όσον αφορά το περιεχόμενό του, το παιχνίδι δεν καταφέρνει να φύγει από το κλασικό περιεχόμενο κάθε προσομοιωτή. Έχει το Career που φτιάχνεις τον δικό σου αναβάτη και σιγά σιγά τον χτίζεις για να γίνει πρωταθλητής του MotoGP. Επίσης έχει το Championship που χρησιμοποιείς κάποιον ήδη υπάρχοντα πρωταθλητή – απορώ αν κάποιος πήρε κάτι άλλο εκτός από τον Valentino Rossi! – εγώ πάντως αυτόν χρησιμοποίησα.

Για τέλος άφησα το μικρό και αδύναμο κομμάτι ως προς το περιεχόμενό του, το multiplayer. Εκεί τα πράγματα είναι από κλασικά μέχρι αδιάφορα. 12 παίκτες σε ένα host-based περιβάλλον, που αν ο host δεν ήταν πρώτος, απλά κάνει quit με αποτέλεσμα να μας πετάξει όλους έξω στην αρχική οθόνη. Επίσης πολύ κακή εντύπωση μου έκανε όταν προσπαθούσα να μπω να παίξω multi με έβαζε να παρακολουθώ ένα ήδη ενεργό game session, κάτι που με άφηνε παγερά αδιάφορο – να βλέπω άλλους να τρέχουν μέχρι να τελειώσουν για να μπω εγώ στην σειρά κάποιου που θα έφευγε. Αποτέλεσμα – να κάνω πίσω και ξανά search, κάτι που έγινε πολλές φορές μέχρι να παίξω κανονικά.