Mega Man 11 – Εντυπώσεις

Υπάρχουν κάποια franchises παιχνιδιών που βγάζουν entries από την δεκαετία του 80 όταν ακόμα το gaming ήταν στα πολύ αρχικά του στάδια. Με μια γρήγορη σκέψη μου έρχονται 2 άντε 3 το πολύ στο νου. Το Mega Man είναι ένα από αυτά. Υπάρχουν μερικοί χαρακτήρες, ή καλύτερα ήρωες, οι οποίοι γίνονται σύμβολο της εταιρείας στην οποία ανήκουν. Τα παλιότερα χρόνια άλλωστε ήταν και λίγο επιταγή της μόδας κάθε ομάδα να έχει και την μασκότ της. Ο Mega Man είναι μια από αυτές. Υπάρχουν λίγοι, πολύ λίγοι τίτλοι που έχουν κατορθώσει να κυκλοφορήσουν σε οποιαδήποτε οικιακή συσκευή αυτό είναι εφικτό. Μπορεί ακόμα να μην έχει βγεί για την Alexa, αλλά ναι το μαντέψατε το Megan Man είναι ένα από αυτά τα παιχνίδια. Πώς θα μπορούσε λοιπόν αυτός ο καλτ μπλε ήρωας να λείπει και από την τωρινή γενιά κονσολών;

Και τι μεγαλειώδη και επική επιστροφή πραγματοποιεί με το Mega Man 11. Εκείνο που μου έκανε εντύπωση από την πρώτη στιγμή ήταν τα γραφικά του τίτλου. Το παιχνίδι ήταν και παραμένει ένα 2D platformer πράγμα που θεωρητικά δεν αφήνει και πολλά περιθώρια δημιουργικότητας στην ομάδα ανάπτυξης. Ωστόσο εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ενδιαφέρουσα μίξη 2D και 3D στοιχείων και την εφαρμογή ενός είδους ψευδοπροοπτικής η οποία παράγει ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Έχουν περάσει ανεπιστρεπτί οι μέρες των pixel sprites και αυτό με χαροποιεί αρκετά, γιατί με αυτόν τον τρόπο ο τίτλος εξελίσσεται και φαίνεται next gen χωρίς όμως να χάνει το γενικότερο πνεύμα του. Εξίσου καλή δουλειά έχει γίνει στα εφέ, είτε όταν πυροβολούμε, είτε όταν καταστρέφουμε πράγματα, εχθρούς και τοιχούς καθώς μια πληθώρα από particle effects υπογραμμίζει κάθε γεγονός στην οθόνη μας. Αξίζει θεωρώ να αναφερθεί επίσης πως οι τυχεροί ή γκαφράτοι κάτοχοι Xbox One X μπορούν να απολαύσουν το παιχνίδι σε 4K/60 fps.

Από πλευράς ήχου το παιχνίδι έχει έναν ιδιαίτερο και ίσως κλασικό japanese τόνο με κάθε επίπεδο να συνοδεύεται από ένα εθιστικό ποπ theme που παίζει ανελέητα σε επανάληψη χωρίς σταματημό. Ποτέ όμως δεν γίνεται κουραστικό ή εκνευριστικό. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί βέβαια και για τα voice lines, ειδικά από την στιγμή κάθε boss σε σπαμάρει κάθε φορά που κάνει επίθεση. Βέβαια πολύ ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι απαξ και ολοκληρώσεις κάποιο level ξεκλειδώνεις στο concept art gallery όλα τα voice lines κάθε αντιπάλου. Ετοιμαστείτε για πολλά λογοπαίγνια με γρανάζια.

Γιατί γρανάζια; Γιατί πολύ απλά το Double Gear System είναι η συσκευή γύρω από την οποία αναπτύσσεται η ιστορία και το gameplay του Mega Man 11. Βέβαια, ίσως να είναι λίγο υπερβολή να μιλάμε για ιστορία σε ένα παιχνίδι Mega Man καθώς στη συγκεκριμένη περίπτωση όπως και σε κάθε άλλο τίτλο που κυκλοφόρησε στο παρελθόν ο κακός επιστήμονας Willy προσπαθεί να εκδικηθεί τον καλό επιστήμονα Light. Κάπως έτσι μπορεί να συμπτύξει κανείς όλη την ιστορία του franchise μέσα σε μία πρόταση.

Αυτή τη φορά ο Dr. Willy – so many jokes – χρησιμοποιεί μια συσκευή που είχε εφεύρει στα νιάτα του, το Double Gear System, το οποίο υποτίθεται πως επιτρέπει στα ρομπότ να ξεπερνούν τις δυνατότητες τους. Προφανώς για να μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε τα εχθρικά bosses και εμείς ως Mega Man κατέχουμε την αντίστοιχη συσκευή. Στα του gameplay, αυτό μεταφράζεται σε δύο διαφορετικά κουμπιά που μπορούμε να πατήσουμε, ένα που επιβραδύνει τον χρόνο τριγύρω μας και ένα που κάνει πιο δυνατές τις επιθέσεις μας. Και επειδή οι abilities δεν είναι γλυφιτζούρια, μπορούμε να τις έχουμε ενεργές μόνο για περιορισμένο χρονικό διάστημα, διαφορετικά θα κάνουν overcharge καίγοντας για λίγο τα ηλεκτρονικά μας συστήματα. Εξαιρετικό βρίσκω τον τρόπο με τον οποίο αυτό εντάσσεται στο gameplay καθώς υπάρχουν αρκετά κομμάτια τόσο κατά την εξερεύνηση των επιπέδων όσο και κατά την διάρκεια των μαχών με τα final bosses που απαιτούν από εμάς να κάνουμε σωστή και μετριασμένη χρήση των ικανοτήτων μας. Χωρίς αυτά δεν πάμε πουθενά.

Κρίμα και άδικο γιατί όπως σε κάθε παιχνίδι της σειράς που σέβεται τον εαυτό του, έτσι και εδώ έχουμε οκτώ γραμμικά επίπεδα το καθένα με ένα διαφορετικό theme και ένα boss που να ταιριάζει στο όλο concept να μας περιμένει στο τέλος. Όσοι θεωρούν πως μπορούν να περάσουν τα επίπεδα αυτά αεράτα καλό θα ήταν να το ξανασκεφτούν δύο και τρεις φορές. Κυριολεκτικά στο πρώτο jump που έκανα στο παιχνίδι έφαγα πέτρα στο κεφάλι και πέθανα. Ούτε στο Dark Souls τέτοια κατάσταση.

Βέβαια όπως και στον προαναφερθέν αγαπημένο μου σαδιστικό τίτλο, έτσι και εδώ τα controls αποτελούν ένα μεγάλο κομμάτι της εμπειρίας και οφείλω να ομολογήσω ότι στο Mega Man 11 έχουν δουλευτεί άψογα. Ο χειρισμός είναι τόσο tight σε σημείο που δεν θα αποτελούσε υπερβολή ο ισχυρισμός ότι οποιοδήποτε λάθος οφείλεται ξεκάθαρα σε ανικανότητα του παίκτη και μόνο. Εντάξει ίσως να είναι λίγο υπερβολή, αλλά καταλαβαίνετε τι εννοώ.