Το 2010 η EA προσπάθησε να κάνει ένα reboot στο Medal of Honor, την πιο επιτυχημένη σειρά FPS με θέμα το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, μεταφέροντάς το στη σύγχρονη εποχή και σε πρόσφατους πολέμους, πηγαίνοντας με το ρεύμα και τη μόδα των τελευταίων ετών. Με την Danger Close πίσω από το τιμόνι, η οποία προέκυψε από την ένωση της EA Los Angeles με την Westwood Studios (Red Alert franchise), το καινούργιο Medal of Honor δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει, παρ’ όλα τα θετικά στοιχεία που παρουσίαζε. Εδώ και έναν περίπου χρόνο η εταιρεία εργαζόταν πάνω στο Medal of Honor: Warfighter, το sequel του 2010, το οποίο η ΕΑ φρόντισε να το προμοτάρει με κάθε δυνατό τρόπο. Με trailers, videos, vidocs και συνεντεύξεις, ο publisher κατάφερε να φτιάξει ένα πάρα πολύ καλό κλίμα για το παιχνίδι, προτρέποντας τους παίκτες να το αγοράσουν. Κατά πόσο, όμως, άξιζε όλο αυτό το promotion; Κατάφερε, τελικά, η Danger Close να επαναφέρει τη σειρά εκεί που της αξίζει;
Στο campaign του Medal of Honor: Warfighter θα συναντήσουμε τους χαρακτήρες του προηγούμενου παιχνιδιού της σειράς. Οι Voodoo, Mother και Preacher (μέχρι πρότινος γνωστοί ως Neptune) αποτελούν την Task Force Mako, η οποία βρίσκεται στο λιμάνι του Πακιστάν, με σκοπό να αποτρέψει τη μεταφορά παράνομων όπλων τα οποία συνδέονται με την Al-Qaeda. Εκεί ανακαλύπτουν πως εκτός από όπλα, το φορτίο περιείχε και μεγάλη ποσότητα PETN (τετρανιτρική πενταερυθριτόλη), η οποία στην καθαρή της μορφή είναι από τα πιο δυνατά εκρηκτικά.
Από αυτό το σημείο, η Task Force Mako, υπό της οδηγίες του Dusty που κοσμούσε το εξώφυλλο του Medal of Honor που κυκλοφόρησε το 2010, αναλαμβάνει να εντοπίσει τον προμηθευτή, ταξιδεύοντας στις Φιλιππίνες, στη Σομαλία, στο Ντουμπάι και στο Σαράγεβο, με το τέλος να θυμίζει αρκετά το προηγούμενο παιχνίδι της σειράς. Κατά τη διάρκεια του campaign η TF Mako συνεργάζεται και με άλλες ειδικές δυνάμεις, όπως την Task Force Grizzly, ενώ ο παίκτης μπαίνει στο ρόλο του Stump, ενός καινούργιου χαρακτήρα, και του Preacher. Μάλιστα, τα cut-scenes μεταξύ των αποστολών μας δείχνουν μια πιο… ανθρώπινη πλευρά του Preacher, ο οποίος αντιμετωπίζει οικογενειακά προβλήματα λόγω των συνεχόμενων ταξιδιών που αναγκάζεται να κάνει για τη δουλειά του, στην οποία κινδυνεύει και η ίδια του η ζωή.
Κατά τη διάρκεια του story (περίπου 6-7 ώρες στο Hard επίπεδο δυσκολίας), θα βρεθούμε και πίσω από τιμόνι αυτοκινήτου σε δύο αποστολές, την μία σε καταδίωξη και την άλλη παίζοντας… κρυφτούλι με τους τρομοκράτες. Εδώ πρέπει να επισημάνουμε πως η Danger Close έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο campaign, ακόμα και στις συγκεκριμένες πίστες, ενώ στις υπόλοιπες η δράση είναι ξέφρενη και φυσικά δεν λείπουν εκείνες που το βασικό χαρακτηριστικό των Medal of Honor – η stealth προσέγγιση – κάνει την εμφάνισή του. Γενικά, θα λέγαμε πως η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου καταφέρνει να βάλει τον παίκτη στο πετσί του ρόλου, κάτι που ήταν ένα από τα μεγαλύτερα ερωτήματα, καθώς όλες οι αποστολές που υπάρχουν στο Medal of Honor: Warfighter είναι βασισμένες σε ιστορίες αληθινών στρατιωτών.
Ένα από τα προβλήματα που υπάρχουν στο παιχνίδι ήταν τα κολλήματα ελαχίστων δευτερολέπτων στα cut-scenes. Παρόλο που το παιχνίδι μας ζητάει να κάνουμε εγκατάσταση το HD texture pack, και μετά το τεράστιο first day patch που διόρθωνε αρκετά bugs, το πρόβλημα συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και αν εγκαταστήσετε και τα δύο δισκάκια. Το ίδιο συμβαίνει αρκετές φορές και όταν κάνουμε reload το όπλο μας, ενώ εδώ υπάρχει και μια πιθανότητα να «χαθεί» για λίγο ο ήχος. Το σίγουρο είναι πως το παιχνίδι δεν ήταν 100% τελειωμένο και έτοιμο να κυκλοφορήσει.
Στο gameplay τώρα, τα πράγματα είναι πολύ θετικά. Η αίσθηση των όπλων είναι πάρα πολύ καλή και αλλάζει ανάλογα με το όπλο που χειριζόμαστε. Επίσης, η Danger Close έχει προσθέσει ένα καινούργιο σύστημα breaching, στο οποίο επιλέγουμε εμείς τον τρόπο που θα «μπουκάρουμε». Από απλή καταστροφή της πόρτας με κλοτσιά ή με το shotgun μέχρι και εκρηκτικά, με το breaching να αποκτά χαρακτήρα… mini-game. Ανάλογα, λοιπόν, με τα headshots που θα πετύχουμε σε slow motion μόλις έχουμε «μπουκάρει», ξεκλειδώνουμε και καινούργιους τρόπους. Το αποτέλεσμα είναι πάντοτε το ίδιο, απλά το όλο σύστημα είναι μια θετική και ευχάριστη νότα ανάμεσα στη δράση του campaign.
Όσον αφορά την τεχνητή νοημοσύνη, στο Warfighter οι εχθροί είναι… κλάσεις ανώτεροι από εκείνους του προηγούμενου παιχνιδιού της σειράς. Πλέον κινούνται σωστά στο πεδίο της μάχης, κρύβονται πίσω από ό,τι βρούνε, και αντιλαμβάνονται τις κινήσεις μας όταν πάμε να τους πλευροκοπήσουμε. Βέβαια, δε λείπουν οι στιγμές που απλά θα τρέχουν προς το μέρος μας, λες και είναι ζωσμένοι με εκρηκτικά και μας παρακαλάνε να τους σκοτώσουμε. Ευτυχώς είναι ελάχιστες. Το ίδιο συμβαίνει και με τους στρατιώτες της ομάδας μας. Θα κάνουν κάτι εκπληκτικό, όπως να πετύχουν με headshot έναν καλά… καμπερωμένο εχθρό, αλλά υπάρχουν στιγμές που θα αστοχήσουν στα πέντε μέτρα. Και όλα αυτά στο Hard επίπεδο. Φαίνεται πως η ομάδα ανάπτυξης δεν έχει βρει ακόμα τη… μυστική συνταγή για μια σωστή και έξυπνη ΑΙ.
Το μεγάλο στοίχημα για το Medal of Honor: Warfighter είναι το multiplayer κομμάτι του. Αυτή τη φορά, η Danger Close ανέλαβε και την ανάπτυξη του multiplayer, σε αντίθεση με το 2010 όπου η DICE είχε εργαστεί πάνω σε αυτό αποκλειστικά. Θέλοντας να ξεφύγει από τα καθιερωμένα FPS, η Danger Close έχει προσθέσει όχι δύο ομάδες, όπως όλα τα multiplayer του είδους, αλλά δώδεκα διαφορετικές, από δέκα χώρες, με σκοπό να το κάνει λίγο πιο… προσωπικό. Έτσι, έχουμε την επιλογή ανάμεσα σε groups ειδικών δυνάμεων όπως η βρετανική SAS, οι αμερικάνικες SEALS και Delta Force, η γερμανική KSK, η σουηδική SOG και επτά ακόμα. Η κάθε μία από αυτές έχει και διαφορετικά όπλα και χαρακτηριστικά, τα οποία ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Για παράδειγμα, αν τυχόν προσεγγίζουμε από πίσω έναν εχθρό έχοντας στρατιώτη της ρωσικής Alpha Group θα μας ακούσει πολύ πιο γρήγορα από το αν ελέγχαμε μέλος της καναδικής JTF2.
Μάλιστα, μέσω του Battlelog, της υπηρεσίας που κρατάει όλα τα στατιστικά και την πρόοδο του παίκτη στο Battlefield και στο Medal of Honor, μπορούμε να διαλέξουμε την χώρα που θα εκπροσωπούμε, ώστε αυτή να ανεβαίνει στα παγκόσμια leaderboards. Ανάλογα με την απόδοσή μας σε κάθε μάχη κερδίζουμε tokens, με τα οποία προσθέτουμε βαθμούς στη χώρα μας, με την EA να διοργανώνει Seasons – με σκοπό να φανεί ποια χώρα έχει τους καλύτερους παίκτες. Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο σύστημα, και φαίνεται πως η εταιρεία δε θα εγκαταλείψει το multiplayer του παιχνιδιού, τουλάχιστον μέχρι να το εγκαταλείψουν οι παίκτες…
Οι στρατιώτες, λοιπόν, χωρίζονται σε έξι κατηγορίες (Sniper, Assaulter, Demolitions, Heavy Gunner, Point Man και Spec Ops). Η κάθε μία από αυτές περιλαμβάνει και διαφορετικό εξοπλισμό, όπως δευτερεύον όπλο, χειροβομβίδες και gadgets, τα οποία αλλάζουν και ανάλογα με τη χώρα που έχουμε επιλέξει. Ουσιαστικά, το παιχνίδι μας προσφέρει αμέτρητους συνδυασμούς. Ανεβαίνοντας βαθμό, ξεκλειδώνουμε περισσότερους στρατιώτες και όπλα. Τα όπλα, λοιπόν, με τη σειρά τους διαφοροποιούνται ανάλογα με την κατηγορία και τη χώρα του στρατιώτη που έχουμε επιλέξει. Δηλαδή, μπορεί ο Ρώσος Assaulter να έχει το ίδιο όπλο με τον Γερμανό, αλλά τα default customizations δεν είναι τα ίδια, και για να τα φτάσουμε σε παρόμοιο επίπεδο θα πρέπει να γράψουμε πολλά kills με το ίδιο όπλο. Αυτό βοηθάει πολύ τους καινούργιους παίκτες, καθώς θα βρούνε πάρα πολλά όπλα με σωστό customization για όλες τις χρήσεις, χωρίς να χρειαστεί να «λιώσουν» το παιχνίδι.
Όλα καλά μέχρι εδώ και με τις πολύ θετικές προσθήκες που έχει κάνει η Danger Close στο παιχνίδι. Εκεί που τα χαλάει είναι στα menus του multiplayer. Μπορεί το όλο σύστημα με τις χώρες και τους διαφορετικούς στρατιώτες να είναι εκπληκτικό, αλλά θα χρειαστεί να… ιδρώσουμε και να «σκάψουμε» μέσα στα menus για να μεταβούμε στη σωστή καρτέλα που επιθυμούμε, ακόμα και αν ψάχνουμε κάτι πολύ απλό. Το παιχνίδι μας επιβραβεύει με ribbons και medals ακριβώς όπως το Battlefield 3 και το προηγούμενο Medal of Honor. Για κάθε ribbon θα χρειαστεί να κάνουμε ένα συγκεκριμένο αριθμό από kills ή headshots, ενώ πλέον υπάρχουν ribbons και medals για κάθε χώρα και για κάθε στρατιωτική μονάδα.
Υπάρχουν πέντε τρόποι για να παίξει κανείς το multiplayer του Medal of Honor: Warfighter. Το κλασσικό Team Deathmatch επιστρέφει, μαζί με το Sector Control που μοιάζει με το Conquest του Battlefield 3. Από εκεί και πέρα το Home Run περιλαμβάνει 10 rounds χωρίς respawn, και ο σκοπός είναι να πάρουμε τη σημαία του αντιπάλου. Ουσιαστικά είναι ένα capture the flag χωρίς respawn, το οποίο μετατρέπεται πολύ εύκολα σε Team Deathmatch αν οι συμπαίκτες μας αδιαφορούν για το objective. Το πιο ενδιαφέρον mode είναι το Hotspot, αυτό που περιελάμβανε και η Beta του παιχνιδιού. Εδώ, έχουμε πέντε πιθανά σημεία, στα οποία πρέπει να τοποθετήσουμε βόμβα, ή να προστατεύσουμε, ανάλογα αν θα είμαστε attackers ή defenders. Όποια ομάδα καταφέρει το σκοπό της σε τρεις γύρους κερδίζει. Και το τελευταίο mode είναι το Combat Mission, το οποίο θυμίζει αρκετά το Rush των Battlefield.
Το gameplay στο multiplayer είναι ίδιο με εκείνο στο single-player. Η αίσθηση των όπλων παραμένει πάρα πολύ καλή, ενώ οι διαφορετικές πίστες προσφέρουν ποικιλία. Οι χάρτες, λοιπόν, δε θυμίζουν κανένα άλλο παρόμοιο παιχνίδι. Η Danger Close έχει καταφέρει να δημιουργήσει maps με την κατάλληλη έκταση, στους οποίους ούτε χρειάζεται να τρέχουμε πολύ ώρα για να συναντήσουμε εχθρούς αλλά ούτε πέφτουμε πάνω τους συνέχεια. Υπάρχει ελευθερία κινήσεων, με πολλούς ανοιχτούς δρόμους αλλά και στενάκια που βοηθούν στις πλευροκοπήσεις, ενώ για ένα καλό και σωστό παιχνίδι απαιτείται στρατηγική και συνεννόηση με τους συμπαίκτες μας, και όχι… ντουγρού.
Μάλιστα, η ομάδα ανάπτυξης έχει δημιουργήσει ένα πολύ έξυπνο σύστημα συνεννόησης, το λεγόμενο Buddy System, στο οποίο ο καθένας έχει έναν αποκλειστικό συμπαίκτη, σαν ομάδα δύο ατόμων. Μπορούμε να κάνουμε spawn δίπλα του, να τον γιατρέψουμε, να του δώσουμε σφαίρες, ακόμα και να μοιραστούμε xp. Αν τυχόν ο buddy μας εκδικηθεί το θάνατό μας μπορούμε να επιστρέψουμε άμεσα δίπλα του. Ακόμα, κατά τη διάρκεια ολόκληρου του παιχνιδιού ο buddy μας εμφανίζεται ως μια πράσινη φιγούρα στο χάρτη που μας ενημερώνει που ακριβώς βρίσκεται, ώστε να τον βοηθήσουμε. Πρόκειται για ένα πολύ έξυπνο και πρωτοποριακό σύστημα που βοηθάει στο μέγιστο βαθμό τη συνεννόηση μεταξύ των παικτών. Σε γενικές γραμμές, η Danger Close προσφέρει μια απολαυστική και ολοκληρωμένη multiplayer εμπειρία, χωρίς πολλά προβλήματα, χωρίς lag, που θα κρατήσει τους παίκτες για πολλές ώρες. Ειδικά με τα DLC που ήδη έχουν ανακοινωθεί.
Στον τεχνικό τομέα, η μεγαλύτερη διαφορά έχει να κάνει με την επιλογή της Danger Close να χρησιμοποιήσει την Frostbite 2.0 αντί για την τροποποιημένη Unreal Engine 3 του προηγούμενου παιχνιδιού. Έτσι, τα περισσότερα περιβάλλονται και οι χάρτες είναι καλοσχεδιασμένοι και εντυπωσιάζουν, όπως και τα ρεαλιστικά μοντέλα των στρατιωτών. Δυστυχώς, όμως, υπάρχουν σημεία που εμφανίζονται textures χαμηλής ανάλυσης, όπως και αρκετές θολές περιοχές, που αποδεικνύει πως κανείς δε γνωρίζει καλύτερα την Frostbite 2 από την ίδια την DICE. Βέβαια, η Danger Close έχει καταφέρει να δημιουργήσει εκπληκτικά cut-scenes που ξεπερνούν ακόμα και εκείνα του Battlefield 3.
Όσον αφορά το ηχητικό κομμάτι του Medal of Honor: Warfighter, οι ήχοι από τα περιβάλλοντα και τα όπλα είναι άκρως ρεαλιστικοί, όπως εκπληκτική δουλειά έχει γίνει και στο voice acting. Οι ηθοποιοί που δανείζουν τις φωνές τους στους χαρακτήρες του παιχνιδιού πετυχαίνουν το σκοπό τους, να μεταφέρουν τα διαφορετικά συναισθήματα στον παίκτη, σαν να είναι παρόν στα γεγονότα. Επίσης, ο Ramin Djawadi συνεχίζει να προσφέρει εκπληκτικές μελωδίες, όπως και στο προηγούμενο παιχνίδι της σειράς, ντύνοντας τον τίτλο με τους κατάλληλους ήχους. Το soundtrack του Warfighter συστήνεται ανεπιφύλακτα σε όσους ψάχνουν χαλαρωτικές μελωδίες να ακούγονται σαν «χαλί», στο παρασκήνιο.
Ολοκληρώνοντας, η φετινή πρόταση της Danger Close έχει βελτιωθεί κατά πολύ σε σχέση με τον προηγούμενο τίτλο της σειράς. Το Medal of Honor: Warfighter παρ’ όλα τα προβλήματα και τα bugs που περιέχει, τα οποία είναι αρκετά, θα προσφέρει αμέτρητες ώρες διασκέδασης, ειδικά με το αρκετά προσεγμένο και καινοτόμο multiplayer του, σε όλους τους λάτρεις του είδους. Δεν είναι το παιχνίδι που ξεχωρίζει και θα κάνει τη διαφορά, αλλά είναι μια ευπρόσδεκτη εναλλακτική πρόταση.
Βαθμολογία: 7.5/10
Εταιρεία ανάπτυξης: Danger Close
Εταιρεία έκδοσης: Electronic Arts
Αριθμός παιχτών: 1-20
Ηλικίες: PEGI 18
Επίσημη ιστοσελίδα: www.medalofhonor.com