Έχοντας ήδη διαμορφώσει τις πρώτες θετικές εντυπώσεις για το Max: The Curse of Brotherhood από το gamescom preview ακόμα του Αυγούστου, με την κυκλοφορία του πλήρους παιχνιδιού για το Xbox One έμενε να επιβεβαιώσω αν η ομάδα ανάπτυξης κατάφερε να μείνει στο μονοπάτι που είχε ξεκινήσει να βαδίζει. Πλέον μπορώ να πω ότι έχω εκπλαγεί ευχάριστα από τον Max, που παρά τις – κάποιες φορές “παιδικές” – αδυναμίες του, ως game τα καταφέρνει πολύ καλά, σε πολλά και διαφορετικά επίπεδα.
Η ιστορία του παιχνιδιού ξεκινάει όταν ο Max, εξουθενωμένος από τις απαιτήσεις του να έχει μικρότερο αδερφό, βρίσκει ένα ξόρκι στο Ίντερνετ και διαβάζοντάς το, τον στέλνει σε μια άλλη διάσταση. Τελευταία στιγμή, βέβαια, το μετανοιώνει, και πηδάει μέσα στη δίνη του ξορκιού του για να τον σώσει. Αν ακούγεται ως ένα απλό, λεπτό, εύθραυστο “περιτύλιγμα” ιστορίας — είναι αυτό ακριβώς. Αν και μπόρεσα να “συνδεθώ” με την ανάγκη του μικρού Max να φτάσει στο τέλος της κάθε πίστας, αυτό δεν ήταν λόγω της ιστορίας ή γιατί ήθελα να σώσω τον αδερφό του. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής δεν κατάφερα να νιώσω οποιαδήποτε σύνδεση με τον αδερφό του ή τον “κακό” του παιχνιδιού. Ήταν κάτι σαν το “η πριγκίπισσα είναι σε άλλο κάστρο” – περισσότερο παίζεις το παιχνίδι για αυτό που έχει να σου δώσει ως εμπειρία, παρά για τον τελικό του στόχο.
Η πρόκληση κατ’ εμέ για τα platform είναι το πώς ισορροπούν το να με διασκεδάσουν και το να με κάνουν να σκεφτώ πώς θα λύσω ένα γρίφο, χωρίς όμως να μου θυμίζουν Φυσική Κατεύθυνσης Πανελληνίων. Ο Max κατάφερε με το απλό, φιλικό 2D περιβάλλον του (2.5D προοπτικής) να βρίσκεται σε έναν εξαιρετικό τέτοιο τίτλο. Βασικό του “όπλο” είναι ένας μαρκαδόρος ζωγραφικής, ο οποίος του επιτρέπει να τροποποιεί ελαφρώς το περιβάλλον, δημιουργώντας από συγκεκριμένα σημεία μέσα σε κάθε επίπεδο “σχοινιά”, πήδακες νερού και άλλα μέσα που του επιτρέπουν να περάσει ένα γκρεμό ή να παγιδεύσει έναν από τους εχθρούς για να συνεχίσει το ταξίδι του. Απλό ως σκέψη και ως υλοποίηση, αποδεικνύεται εξαιρετικά διασκεδαστικό, ενώ η αίσθηση ότι καταφέρνεις να λύσεις τα κλιμακούμενης δυσκολίας παζλ είναι μια εξαιρετική, συχνά εθιστική, ανταμοιβή.
Αν η ιδέα του μαρκαδόρου ακούγεται και είναι κάπως παιδική, ως μηχανισμός δουλεύει τόσο καλά που αν ήταν “ραβδί” ή “το ξίφος του Μέρλιν” το παιχνίδι θα κατάφερνε να τραβήξει και παίκτες που τώρα ίσως δεν του δώσουν την ευκαιρία που του αξίζει, βάσει αυτού ακριβώς του χαρακτηριστικού. Το ότι ήμουν μάλιστα περιορισμένος να ζωγραφίσω τα διάφορα “στοιχεία” μόνο σε και από συγκεκριμένα σημεία της πίστας αν και αρχικά ξενίζει, λειτουργεί επίσης πολύ καλά ώστε το παιχνίδι να μην είναι υπερβολικά εύκολο και, τελικά, οι γρίφοι να έχουν νόημα.
Για να ανάψουν τα αίματα, το παιχνίδι έχει και τις επίσης κλασσικές σκηνές κυνηγητού, όπου ο Max προσπαθεί να ξεφύγει από κάτι που τον κυνηγάει, καταρρέει ή από μια πλατφόρμα που γλιστράει. Εδώ το παιχνίδι με έκανε να καρδιοχτυπήσω καθώς έπρεπε να συγχρονίσω τόσο τις κινήσεις όσο και το πότε θα χρησιμοποιήσω το μαρκαδόρο για να δημιουργήσω την επόμενη πλατφόρμα σωτηρίας. Σε μερικές από αυτές τις σκηνές το παιχνίδι μπαίνει και σε αργή κίνηση τη στιγμή ακριβώς που χρειάζεται να χρησιμοποιήσεις το μαρκαδόρο, κάτι που πέρα από “εντυπωσιακό” για ένα κατά τα άλλα σκηνικό καταδίωξης, επιτρέπει να δεθούν όλα τα παραπάνω gaming στοιχεία και να δημιουργήσουν μια ακόμα ευκαιρία έξαψης και της αίσθησης της επιτυχούς ολοκλήρωσης μιας προσπάθειας.
Αν και το παιχνίδι δείχνει “παιδικό”, όταν έχανα δεν ήταν λίγες οι φορές που πραγματικά λυπόμουν τον Max για το τί πάθαινε. Εκρηξεις, πτώσεις, τέρατα που τον “κατέβαζαν” (σκότωναν) με ένα άγγιγμα και αγκαθωτά φυτά που τον κατάπιναν είναι μερικά από όσα πέρασε στα χέρια μου. Αν αυτές οι σκηνές ήταν λίγο πιο αιματοβαμμένες (έστω με ένα addon ή κάποιο setting) ο τίτλος θα αποκτούσε ένα εντελώς νέο κοινό. Από την άλλη αυτή ακριβώς η διαδικασία του “κάνω λάθος – ξαναπροσπαθώ” ή “κάνω λάθος, το ξανακάνω και τότε καταλαβαίνω τη λύση του παζλ” είναι και αυτή που δίνει νόημα στο παιχνίδι.
Το gameplay του παιχνιδιού είναι, λοιπόν, όλο το ζουμί του. Άκρως διασκεδαστικό, εναλλάσσεται μεταξύ του γρήγορου κυνηγητού και του αργού παζλ που απαιτεί σκέψη και υπομονή. Ο Max συχνά σχολιάζει το περιβάλλον ή τους αντιπάλους του, συνήθως με καυστικό τρόπο, ενώ δίνει και με πλάγιο τρόπο συμβουλές σε κάποια σημεία που γίνονται πιο πολύπλοκα ή μόλις έχει αποκτήσει μια νέα δύναμη για το μαρκαδόρο του.
Τα γραφικά είναι αρκετά όμορφα και προσθέτουν στη “μαγική” εμπειρία που επιδιώκει να δημιουργήσει το παιχνίδι, ενώ ο ήχος και τα ηχητικά εφέ είναι ικανοποιητικά, χωρίς να αποτελούν κάτι χωρίς προηγούμενο. Σε ένα με δύο σημεία παρατήρησα flickering στην εικόνα, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν αυτό είναι πρόβλημα ή ήταν κάποιο στιγμιαίο slow down. Ο χειρισμός στο μεγαλύτερο μέρος του είναι σωστός και δε δημιουργεί προβλήματα, παρά το ότι μπορώ να δω το παιχνίδι να “τρέχει” σε συνδυασμό με το Xbox One Smartglass και εμένα να ζωγραφίζω πολύ πιο άνετα τα στοιχεία που χρειάζομαι, επάνω σε μια οθόνη αφής. Ίσως ακριβώς το ότι δεν έχει το touch screen στοιχείο στη ζωγραφική να είναι αυτό που δίνει στο παιχνίδι τη μαγεία και το κάνει να έχει και προκλήσεις για τον παίκτη όμως, τελικά.
Από τις πρώτες γραμμές ακόμα – ή από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού – είχα την αίσθηση ότι το παιχνίδι δεν επικεντρώνεται ή περιστρέφεται γύρω από την ιστορία. Αυτό ξεκίνησε μια εσωτερική “διαμάχη” για το αν με ενοχλεί, τελικά, ότι παρά το ότι απόλαυσα το παιχνίδι και δεν μπορούσα να μην παίξω “5 λεπτά ακόμα” για να δω τον επόμενο γρίφο, δεν “δέθηκα” με τους χαρακτήρες του. Η “λύτρωση” δεν ήταν στο τέλος της ιστορίας, αλλά στο τέλος κάθε παζλ, κάθε σκηνής κυνηγητού ή κάθε πίστας.
Ένα παιχνίδι έχει πολλούς τρόπους να σε κερδίσει. Το Max πχ, αν ειχε “μαγικό ραβδι” και “λιγο αιμα” παραπάνω θα ηταν ενα εξαιρετικο 18+ παιχνιδι με τελείως διαφορετικό κοινό. Αν είχε ως κεντρικό χαρακτήρα τον ήρωά μου πχ από το Fable ή το Skyrim, θα είχε επίσης μια διαφορετική υφή.
Ο καλοσχεδιασμένος μηχανισμός του gameplay του είναι αυτός που του επιτρέπει να είναι διασκεδαστικό παιχνίδι, με γραφικά και ήχο που ανταποκρίνονται στα στάνταρ του είδους και της εποχής. Αν είστε φίλος των τίτλων πλατφόρμας το προτείνω ανεπιφύλακτα.
8.5/10
[slickr-flickr search=”sets” items=”24″ set=”72157635355460382″]