Marvel vs. Capcom Infinite Review

Από το 1998 και μετά, οι ήρωες της Marvel έχουν βρεθεί αρκετές φορές αντιμέτωποι με αυτούς της Capcom στο γνωστό crossover franchise Marvel vs. Capcom. Ήρθε λοιπόν η ώρα να βρεθούν άλλη μια φορά αντιμέτωποι στο νέο Marvel vs. Capcom: Infinite, με την Capcom να πρέπει να επιτελέσει ένα αρκετά δύσκολο έργο – να διατηρήσει την επιτυχία του Marvel vs. Capcom 3, ενός από τα πιο απολαυστικά αλλά και απαιτητικά fighting games.

To story mode του Marvel vs. Capcom: Infinite βρίσκει τα 2 σύμπαντα να έχουν ενωθεί σε ένα αμάλγαμα με τον Ultron Sigma να προσπαθεί να κυριαρχήσει, εξαπολύοντας έναν πανίσχυρο ιό, θέτοντας τους πάντες υπό την εξουσία του.

Στην ολοκλήρωση αυτού του έργου έχει για βοήθεια 2 από τις 6 infinity stones, της Δύναμης και του Διαστήματος. Φυσικά εμπόδιο προσπαθούν να σταθούν οι ήρωες της Marvel και της Capcom υπό την καθοδήγηση του Captain America, του Iron Man και του Dr. Light.

Ένα αρκετά έξυπνο αλλά και καλά εκτελεσμένο σενάριο. Highlight αυτού είναι οι διάφοροι κόσμοι που θα επισκεφθεί ο παίκτης, οι οποίοι φυσικά αποτελούνται από περιοχές των 2 συμπάντων. Για παράδειγμα υπάρχει η A.I.M. Brella, το βασίλειο X-Gard αλλά και η Valkanda. Έξυπνο παιχνίδι λέξεων που δίνει μια νέα νότα σε όσα ήδη γνωρίζουν οι φαν και των 2 κόσμων.

Η σημαντική ερώτηση όμως είναι η εξής. Είναι το Marvel vs. Capcom: Infinite άξιος συνεχιστής του franchise; Η απάντηση είναι ένα πανηγυρικό ΝΑΙ.

Ο τίτλος παραμένει ένα καθαρό team-based fighting game με αρκετές βελτιώσεις στο σύστημά του, ενώ ταυτόχρονα γίνεται πιο προσβάσιμος στους νεοεισερχόμενους παίκτες, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι οι hardcore fans θα μείνουν παραπονεμένοι. Για αρχή το 3v3 αντικαταστάθηκε με 2v2 ενώ η μεγάλη αλλαγή έγινε στο σύστημα εναλλαγής των χαρακτήρων (tagging), όπου πλέον αυτή γίνεται με το πάτημα ενός κουμπιού  σε οποιοδήποτε σημείο της μάχης. Αυτό μπορεί φαινομενικά να δείχνει ότι αφαιρεί μέρος από το ταλέντο που χρειαζόταν για να γίνει σωστά ένα support attack ωστόσο αποδεικνύεται πολύ καλή αλλαγή στο προηγούμενο σύστημα.

Πλέον, το tagging πέρα από την συνέχιση ενός combo (το οποίο μπορεί να διατηρηθεί μέσα από διαδοχικές εναλλαγές των χαρακτήρων), χρησιμοποιείται και ως μια γρήγορη αλλαγή τακτικής, ακόμα και όταν ο παίκτης βρίσκεται στριμωγμένος στο combo του αντιπάλου.

Βέβαια οι λάτρεις των αέναων tagged aerial combos θα δυσαρεστηθούν καθώς ο εναλλασσόμενος χαρακτήρας εισέρχεται πάντα στο έδαφος. Αυτό βέβαια δε σημαίνει πως τα aerial combos είναι αδύνατον να γίνουν, απλά ότι πλέον ο συντελεστής δυσκολίας τους έχει εκτοξευτεί κατακόρυφα.

Το σύστημα μάχης παραμένει ως είχε, με τα 4 βασικά κουμπιά να ανταποκρίνονται σε ελαφριές και βαριές γροθιές και κλωτσιές, με τον συνδυασμό αυτών να οδηγεί σε μια σειρά από διαφορετικά combos, ενώ σαν μια βοήθεια για τους πιο άπειρους παίκτες υπάρχει το απλό combo 8 x X, το οποίο όμως κάνει ελάχιστη ζημιά στον αντίπαλο.

Επίσης πατώντας ταυτόχρονα τα Y και B, ο παίκτης μπορεί να κάνει το Easy Hyper Combo, του οποίου το επίπεδο εξαρτάται από τον HYPER μετρητή που υπάρχει στο κάτω μέρος της οθόνης ο οποίος γεμίζει καθώς ο παίκτης…δίνει ή τρώει ξύλο.

Μπορεί το Easy Combo και το Easy Hyper Combo να φαίνονται σαν υπεραπλούστευση του franchise αλλά οι μηχανισμοί αυτοί ισορροπούν με το γεγονός ότι πλέον σχεδόν όλες οι επιθέσεις μπορούν να μπλοκαριστούν εύκολα και γρήγορα.

Νέα προσθήκη αποτελούν τα Infinite Stones. Οι γνωστοί σε όλους το Marvel fans παντοδύναμοι λίθοι, κάθε ένας από τους 6 να αντιπροσωπεύει μια διαφορετική όψη του σύμπαντος. Ο παίκτης μπορεί να επιλέξει πριν από κάθε μάχη έναν από αυτούς (Space, Time, Reality, Power, Soul και Mind), αποκτώντας έτσι ένα ξεχωριστό bonus στη Μάχη. Πατώντας το LB ενεργοποιείται το Infinity Surge με κάθε λίθο να δίνει ένα ξεχωριστό bonus. Για παράδειγμα το Power Stone στέλνει ένα projectile στον αντίπαλο, το Time Stone τηλεμεταφέρει γρήγορα μπροστά η πίσω το χαρακτήρα κ.α. Το infinity Surge δημιουργεί μια σειρά από νέες στρατηγικές στο παίκτη, δημιουργώντας έτσι νέους τρόπους προσέγγισης της μάχης, χωρίς όμως να φτάνει σε overpowered σημείο. Τέλος υπάρχει το Infinity Storm, η αντικατάσταση του X-Factor από το MvC 3.

Όταν ενεργοποιηθεί το Infinity Stone, εξαπολύεται η πλήρης δύναμη κάθε λίθου, δίνοντας πραγματικό πλεονέκτημα στον παίκτη που το ενεργοποιεί. O Soul λίθος ανασταίνει έναν νεκρό χαρακτήρα, ο Power πολλαπλασιάζει τη ζημιά των χτυπημάτων, ο Space περιορίζει τη κίνηση του αντιπάλου, ο Time εξαφανίζει τη καθυστέρηση μεταξύ των κινήσεων, ο Reality ενδυναμώνει τα combos και ο Mind γεμίζει γρήγορα τον Hyper μετρητή. Σε αντίθεση βέβαια με το X-Factor, το Infinity Storm φαίνεται πιο…δίκαιο, χωρίς να εξασφαλίζει την νίκη στον παίκτη που το έκανε.

Πέρα από το Story Mode, το Marvel vs. Capcom: Infinite διαθέτει το Arcade Mode στο οποίο ο παίκτης μπορεί να αγωνιστεί εναντίων της Α.Ι. ή άλλου παίκτη σε τοπικό PvP. Yπάρχει επίσης το Mission Mode όπου πέρα από το training που μπορεί να κάνει ο παίκτης, μαθαίνοντας σιγά σιγά τους μηχανισμούς του τίτλου, υπάρχει η δυνατότητα στην «εξειδίκευση» σε κάποιον από τους χαρακτήρες με την μορφή απόστολών. Κάθε αποστολή είναι ουσιαστική μια εκμάθηση των διαφορετικών combos που μπορεί να εκτελέσει με τον χαρακτήρα.

Εκεί βέβαια που φαίνεται η αληθινή πρόκληση του τίτλου είναι στο multiplayer, είτε σε απλά casual παιχνίδια είτε σε ranked. Το έξυπνο lobby system και το καλό – αυτή τη φορά – netcoding οδηγεί σε σχεδόν απροβλημάτιστες online μάχες όταν οι γραμμές και των 2 παικτών είναι καλές. Προβλήματα lag εξακολουθούν να υπάρχουν καθώς μιλάμε για p2p συνδέσεις, ωστόσο χρειάστηκε να βρεθώ αντιμέτωπος με παίκτη άλλης ηπείρου για να δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα στη ροή της μάχης. Το multiplayer είναι πιο βατό και για τους νέους παίκτες με το Beginners League, ένα lobby που θέτει αντιμέτωπους παίκτες μόνο μέχρι το 14ο level, κάνοντας πιο ομαλή την εμπειρία σε πρώτα στάδια του online pvp.

Το μοναδικό αλλά συνάμα μεγάλο αγκάθι στον τίτλο είναι η παρουσίασή του και ειδικά ο οπτικός τομέας. Το Marvel vs. Capcom: Infinite έφυγε από το στυλ του προκατόχου του, το οποίο έμοιαζε να είναι βγαλμένο από κόμιξ, για μια πιο ρεαλιστική απεικόνιση, ιδέα που όμως δημιούργησε προβλήματα. Ενώ κάποιοι χαρακτήρες είναι πολύ καλά σχεδιασμένοι, αρκετοί – και ιδιαίτερα οι humans – φαίνονται οπτικά «κενοί». Αρκετά πρόσωπα δείχνουν ανέκφραστα και χωρίς λεπτομέρειες (Ryu, Morigan, Frank West κ.α.) ενώ ο σχεδιασμός τους είναι αρκετά πρόχειρος. Το ίδιο ισχύει και σε κάποιες πίστες, οι οποίες έχουν ταυτόχρονα και όμορφα αλλά και άσχημα σχεδιασμένα στοιχεία. Σίγουρα το franchise δεν «κρέμεται» από τα γραφικά του ωστόσο είναι κρίμα ένας τόσο καλός fighting τίτλος να χωλαίνει σε ένα λιγότερο απαιτητικό κομμάτι. Στον αντίποδα τόσο ο ήχος όσο και το voice-acting κινούνται σε αρκετά ικανοποιητικά επίπεδα .