Life Is Strange

Life is strange: Πόσο βαθιά μπορεί να μας επηρεάσει ένα παιχνίδι ώστε να μας κάνει να αλλάξουμε κυριολεκτικά τον τρόπο που βλέπουμε τον κόσμο γύρω μας και αλληλεπιδρούμε με αυτόν;

Πόσες φορές έχουμε όλοι ευχηθεί να μπορούσαμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω; Πόσο σίγουροι είμαστε τελικά για αυτό που ευχόμαστε;

Πόσες φορές έχουμε ισχυριστεί, παρακολουθώντας μια ταινία με υπερ-ήρωες, ότι αν ήμασταν εμείς που είχαμε στην κατοχή μας την τάδε υπερδύναμη, θα την χρησιμοποιούσαμε με σύνεση και αυτοπεποίθηση; Τώρα που μπορούμε να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, είναι η ευκαιρία μας να γίνουμε ήρωες. Μα… πόσο καλά γνωρίζουμε τον εαυτό μας και πόσο σίγουροι είμαστε για όσα ξέρουμε ή νομίζουμε ότι γνωρίζουμε για τον κόσμο αλλά και εμάς τους ίδιους;

Η ζωή είναι πραγματικά ένα περίεργο και περιπετειώδες παιχνίδι – ειδικά όταν είσαι στην εφηβεία και αντιμέτωπος/η με προβλήματα και διλήμματα της καθημερινότητας. Στο εξαιρετικό αυτό παιχνίδι, η ηρωίδα μας βρίσκεται αντιμέτωπη με πραγματικά και ιδιαίτερα φλέγοντα ζητήματα της καθημερινής εφηβικής ζωής: bullying, cyber–bullying, ενδοοικογενειακή βία, αυτοκτονία, ναρκωτικά, οπλοκατοχή, αλλά και προκλήσεις για έναν ήρωα: απαγωγές και ανεξιχνίαστες δολοφονίες που απειλούν μια ολόκληρη κοινότητα.

Η Μαξ, η ηρωίδα μας, επιστρέφει μετά από χρόνια στην γενέτειρά της προκειμένου να σπουδάσει τέχνη και φωτογραφία που είναι και το μεγάλο μεράκι της. Στην αρχή του παιχνιδιού η Μαξ αποκτά την ικανότητα να γυρίζει πίσω τον χρόνο και βρίσκεται αντιμέτωπη με ένα σημαντικό γεγονός που την ωθεί να ανακαλύψει τη δύναμη να γυρίζει πίσω τον χρόνο και την φέρνει πάλι κοντά με την παλιά κολλητή της, την Χλόη.

Για περίπου δύο εβδομάδες, η Μαξ και η Χλόη περνούν χρόνο μαζί, μοιράζονται στιγμές και αντιμετωπίζουν μαζί τις συγκυρίες που έρχονται στο διάβα τους είτε ως αποτέλεσμα των προηγούμενων επιλογών της Χλόης, είτε λόγω μυστηριωδών εξαφανίσεων κοριτσιών στο Arcadia Bay, στο οποίο και διαδραματίζεται η ιστορία μας.

Σε ένα σημαντικό μέρος του παιχνιδιού έχουμε τη δυνατότητα να χειριστούμε τον χαρακτήρα μας ανεξάρτητα, να ανακαλύψουμε στοιχεία που θα βοηθήσουν την έρευνά μας, ή απλά να περάσουμε το πρωινό μας στο κρεβάτι, απολαμβάνοντας το cd που παίζει. Αυτό το είδος ελευθερίας δίνει στο παιχνίδι ένα σεβαστό εύρος ανάμεσα σε ένα χαλαρωτικό story φιλίας και περιπέτειας από τη μία και ενός αστυνομικού θρίλερ μυστηρίου με απρόβλεπτες ανατροπές από την άλλη. Το παιχνίδι είναι πολύ καλά παραμετροποιημένο ώστε να μας βοηθά. Για παράδειγμα, προειδοποιεί όταν πρόκειται να βγούμε από τον χώρο που εξερευνάμε χωρίς να έχουμε βρει αυτό που θέλουμε, λέγοντάς μας ότι βγαίνοντας, πρόκειται να περάσουμε σε επόμενο κομμάτι του παιχνιδιού από το οποίο δεν μπορούμε να γυρίσουμε πίσω. Σε γενικές γραμμές, όταν δίνεται η επιλογή να γυρίσουμε πίσω τον χρόνο, βλέπουμε στην οθόνη μας μία κουκίδα στην ελικοειδή γραμμή που λειτουργεί ως ένδειξη για το πόσο μας συνιστά το παιχνίδι να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω ώστε να επιτύχουμε τον στόχο μας. Όταν δυσκολευόμαστε, το παιχνίδι το αντιλαμβάνεται και μας βοηθάει, είτε ζουμάροντας την κάμερα στο αντικείμενο που πρέπει να χρησιμοποιήσουμε με κάποιο τρόπο, είτε βάζοντας τον παίκτη μας να σκεφτεί «πρέπει να βρω κάτι αιχμηρό για να μπορέσω να ανοίξω αυτό το κουτί».

Αυτό το παιχνίδι ρόλων είναι ίσως από τα πιο όμορφα παιχνίδια ρόλων της χρονιάς, όχι μόνο για την replayability αξία που έχει (καθώς αυτό είναι γενικό χαρακτηριστικό των RPG), αλλά κυρίως για τα διλήμματα, τις ανατροπές, τους προβληματισμούς, την αίσθηση ευθύνης, τον πολλές φορές «σκληρό» ρεαλισμό που συνδέει δράση (ή έλλειψη δράσης) με συνέπειες ενίοτε μοιραίες τόσο για τη ζωή τη δική μας όσο και των ανθρώπων για τους οποίους νοιαζόμαστε. Οι επιλογές είναι ρεαλιστικές και οι αντιδράσεις και επιλογές που έχουμε, καλύπτουν σημαντικό εύρος των προβλεπόμενων αντιδράσεων που θα μπορούσαν να έχουν σκεφτεί οι παραγωγοί του παιχνιδιού, και, αν και στην πλειοψηφία τους εντυπωσιάζουν με το βάθος τους, σε συγκεκριμένα σημεία του παιχνιδιού θα μπορούσαν να είναι καλύτερες ή περισσότερες.

Αν έχουμε έναν λόγο για να παίξουμε το παιχνίδι αυτό, είναι η συναισθηματική ευφυΐα του παίκτη, τα όρια της οποίας το παιχνίδι ωθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να κάνει ακόμα και έμπειρους RPG gamers να κάνουν pause για να σκεφτούν τι ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία τους, τι πιστεύουν θα φέρει καλύτερα αποτελέσματα στο παιχνίδι, με τι επιθυμούν να πειραματιστούν και πώς όλα αυτά μπορούν να συνδυαστούν και να αλληλεπιδράσουν. Οι επιλογές μας είναι πραγματικά καθοριστικής σημασίας για την εξέλιξη του παιχνιδιού και έχουν συνέπειες.

Τα θέματα που πραγματεύεται το παιχνίδι, όπως προαναφέρθηκε στην αρχή (bullying, cyber–bullying, ενδοοικογενειακή βία, αυτοκτονία, ναρκωτικά, οπλοκατοχή, σχέση με την οικογένεια και το σχολείο, φιλίες, σεξουαλικός προσανατολισμός, σχολική πρόοδος και όνειρα για το μέλλον, σχολική καθημερινότητα με τις διάφορες ομάδες εφήβων), δεν συνοδεύονται από αβίαστες και αβασάνιστες αποφάσεις. Για αυτό το λόγο, το παιχνίδι αυτό θα μπορούσε εύκολα να λειτουργήσει ακόμα και πηγή διδαγμάτων και ως υλικό καλλιέργειας συναισθηματικής ευφυίας. Ένα παιχνίδι που πραγματεύεται τη δύναμη της φιλίας, την αξία της οικογένειας, της αγάπης, της συγχώρησης, της υποστήριξης, αλλά και το πόσο δύσκολο είναι συχνά να αντιληφθούμε κινδύνους που παραμονεύουν σε φαινομενικά αθώες συνθήκες. Ένα παιχνίδι που μιλάει για τον ηρωισμό στην καθημερινή ζωή και το τίμημα των επιλογών.

Για όσους δεν έχουν παρακολουθήσει την ταινία «Το φαινόμενο της πεταλούδας», το παιχνίδι αυτό επιφυλάσσει ένα πολύ ισχυρό σοκ το οποίο είναι ίσως μία από τις εντυπωσιακότερες ανατροπές του. Η ιδέα του να μπορεί κάποιος να γυρίσει τον χρόνο δεν είναι η πρώτη φορά που λειτουργεί ως βάση ενός παιχνιδιού, ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που ο τρόπος με τον οποίο την πραγματεύονται οι δημιουργοί είναι τόσο ώριμος, ρεαλιστικός, συνδεδεμένος με την πραγματική ζωή, την εφηβεία και τις συνέπειες επιλογών. Σίγουρα η πρώτη φορά που τα διλήμματα που αντιμετωπίζουμε τεστάρουν και φιλοδοξούν να επεκτείνουν τα όρια της συναισθηματικής μας ευφυίας.

Το soundtrack είναι μια ακόμα ευχάριστη έκπληξη του παιχινιδιού. Ρεαλιστικοί διάλογοι και συμπεριφορές (πχ γλώσσα του σώματος) κάνουν το παιχνίδι να κυλάει ευχάριστα, η ιστορία – όπως προαναφέρθηκε – είναι σφιχτά δεμένη, με δυνατές ανατροπές.

Τα γραφικά είναι μέτρια (μερικά τοπία είναι, παρόλα αυτά πολύ όμορφα) και ο συγχρονισμός φωνής-χειλιών είναι απλά κακός. Η δύναμη της Μαξ – η οποία εξελίσσεται αλλά αρχίζει να έχει και όρια και κόστος κάθε φορά που η Μαξ την χρησιμοποιεί – δεν έχει προέλευση ή εξήγηση, αν και δεν είναι σίγουρο αν οι δημιουργοί του παιχνιδιού το παρέλειψαν σκόπιμα, ώστε να εστιαστεί η προσοχή σε άλλα σημεία.

Όσοι έπαιξαν μόνο το πρώτο επεισόδιο έχουν δει την εισαγωγή του παιχνιδιού και έχουν μόνο μια πρώτη εντύπωση από τους χαρακτήρες και την ιστορία η οποία κυριολεκτικά επιταχύνει στα επόμενα επεισόδια και κορυφώνεται λίγο πριν το τέλος – ένα τέλος που μας διδάσκει να απολαμβάνουμε το ταξίδι, γιατί αυτό είναι που μετράει. Ένα τέλος που μας κάνει να αναρωτιόμαστε για τον κόσμο, τον εαυτό μας και τις επιλογές μας, καθώς «το πέταγμα της πεταλούδας εδώ μπορεί να προκαλέσει τσουνάμι στην Κίνα».

Ένας επίλογος που μας κάνει να παίξουμε το παιχνίδι ξανά, να το συστήσουμε σε φίλους και να το συζητήσουμε με γνωστούς – όχι απαραίτητα gamers.

Αν κάτι αποκομίσαμε από αυτό το παιχνίδι, είναι μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα εμπειρία και ένα ταξίδι συναισθηματικής ευφυίας και επιλογών. Ολοκληρώνοντας το παιχνίδι, επιλέγω να κάνω το ταξίδι, να το απολαύσω και να μάθω από αυτό. Ένα παιχνίδι που ξεκίνησε σε ένα μικρό γαλλικό στούντιο και κυρίευσε τον κόσμο σε λίγους μήνες. Χωρίς πολλά γραφικά ή καλό συγχρονισμό, αλλά με νόημα και μηνύματα.

Καλή απόλαυση.

Vasia Gr για το MyXbox.gr