Episode 1 Review

To Life Is Strange είναι ένα από εκείνα τα παιχνίδια που μας πιάνουν σχεδόν όλους απροετοίμαστους σε σχέση με το πόσο άμεσα και αληθινά χτυπούν εκείνο το σημείο που σε κάνει να νοιάζεσαι.

 

Αμέτρητοι είναι οι τίτλοι, ακόμα και από μεγάλες εταιρείες του χώρου, που αδυνατούν να στήσουν μια ιστορία η οποία να σε τραβάει και μια πλοκή που να σε δένει συναισθηματικά με τους χαρακτήρες.

 

Προφανώς, λοιπόν, και έμεινα έκπληκτος όταν συνειδητοποίησα πως ένας μαντραχαλάς όπως εγώ, μπορεί να κατανοήσει και να μπει στην θέση μιας (όχι και τόσο) τυπικής teenager και από την στιγμή που κύλησαν και τα τελευταία credits, δεν μπορούσα με τίποτα να περιμένω το επόμενο κεφάλαιο σε αυτήν την ιστορία.

 

Μιας και η Dontnod έχει βάλει το Life Is Strange στην αναμονή για χάρη άλλων περιπετειών, μια άλλη εταιρεία, η Deck Nine, επιλέχθηκε από την Square Enix να μας παραδώσει ένα prequel που να επιστρέφει πίσω στην Arcadia Bay. Αυτήν την φορά όμως, κεντρική ηρωίδα δεν θα είναι η Max του πρώτου παιχνιδιού, αλλά το μόνιμο πνεύμα αντίρρησης που ακούει στο όνομα Chloe.

 

Ξεκινώντας το παιχνίδι το πρώτο πράγμα που παρατηρώ είναι το “Made with Unity” μήνυμα που με ενημερώνει για την αλλαγή που έχει γίνει στην game engine μεταξύ των τίτλων. Αν και είμαι αρκετά μεγαλύτερος fan της Unreal – την οποία γνωρίζω πως εξακολουθεί να χρησιμοποιεί η Dontnod, οφείλω να ομολογήσω πως το οπτικό αποτέλεσμα, ειδικά στον τομέα των γραφικών είναι πολύ κοντά σε αυτό του πρώτου τίτλου. Δεν έχουμε γραφικά που προσπαθούν να αγγίξουν τον ρεαλισμό, αλλά απαλές, σχεδόν ζωγραφισμένες, επιφάνειες και παλ χρώματα που αποδίδουν γραφικά που δύσκολα παλιώνουν με το πέρασμα του χρόνου.

 

Όπως ανέφερα, αναλαμβάνουμε τον ρόλο της Chloe, τρία χρόνια πριν τα γεγονότα του αρχικού τίτλου. Κατά συνέπεια, η ανεξάρτητη και γαμάτη Chloe με τα μπλε μαλλιά που όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε δεν έχει κάνει ακόμα την εμφάνισή της. Αυτή την φορά έχουμε μια πρωταγωνίστρια η οποία προσπαθώντας να ξεπεράσει την απώλεια του πατέρα της, έχει εσωτερικεύσει όλη την κατάθλιψη και την καταπίεση που αισθάνεται από το σπίτι της. Σε συνδυασμό μάλιστα με τις αλλαγές που βιώνει ούτως η άλλως κατά την εφηβεία, έχουμε ως αποτέλεσμα ένα οργισμένο νιάτο που φωνάζει ενάντια σε όλους και σε όλα.

Συναγωνίστρια σε αυτό το ταξίδι είναι η Rachel, εκ πρώτης όψεως το ακριβώς αντίθετο της Chloe, το κορίτσι-πρότυπο του σχολείου, με τους τέλειους βαθμούς και την υπέροχη οικογένεια.

 

To πρώτο επεισόδιο του Life Is Strange: Before the Storm εξερευνά εις βάθος την σχέση μεταξύ των δύο χαρακτήρων, πώς αυτή ξεκίνησε αλλά και πώς… έδεσε για τα καλά. Την πρώτη φορά που άκουσα ότι το παιχνίδι θα είναι prequel, παραξενεύτηκα, θεώρησα πως δεν υπήρχαν και πολλά πράγματα να ανακαλύψω σε σχέση με το παρελθόν των ηρώων. Η ιστορία της Chloe και της Rachel αν και θεωρώ ότι σε αρκετά σημεία πάσχει από υπερβολική ταχύτητα και κάπως επιφανειακό γράψιμο, με έκανε να αναθεωρήσω. Είναι ένα επιπλέον κομμάτι Life Is Strange που δεν ήξερα ότι ήθελα μέχρι να το δω να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μου.

 

Επιπλέον από την πρώτη στιγμή του παιχνιδιού θα δούμε γνώριμους χαρακτήρες όπως τo φιλικό βαποράκι της γειτονιάς μας, Frank, τη σπαστική Victoria και τον φλωρο-Prescott καθώς και τοποθεσίες όπως το εσωτερικό του σπιτιού μας ή την αυλή του σχολείου που συνεχώς μας παρουσιάζουν μια διαφορετική οπτική των ίδιων πραγμάτων που ξέρουμε από τον πρώτο τίτλο.

 

Ο χαρακτήρας της Chloe είναι ίσως για εμένα το μελανό σημείο σε αυτό το πρώτο επεισόδιο καθώς θεωρώ πως έχει γραφτεί λίγο μονόπατα. Ίσως βέβαια να έχω και εγώ ξεχάσει πως είναι πραγματικά να είσαι έφηβος. Ωστόσο υπήρχαν αρκετά σημεία που κουράστηκα γιατί απλά μέσα μου ήξερα πριν καλά καλά ολοκληρωθεί ο διάλογος πως η απάντηση της Chloe θα ήταν απλώς γεμάτη οργή και εκνευρισμό. Και έπεφτα μέσα.

 

Σε αυτό δεν βοηθάει το γεγονός πως το μοναδικό καινούριο στοιχείο gameplay είναι το λεγομένο backtalk, μια ακολουθία από σειρές διαλόγου με διάφορους χαρακτήρες κατά την οποία η Chloe προσπαθεί να αποκτήσει το πάνω χέρι ή να ξεφύγει από μια κατάσταση συνήθως dissάρωντας τον συνομιλητή της και επαναλαμβάνοντας αυτό που λέει απλά με αρνητικό πρόσημο. Θα μου άρεσε στα επόμενα επεισόδια να έχουμε πιο έξυπνες ή και λιγότερο εμφανείς επιλογές, κάτι να σπάσει την μονοτονία της οργής απέναντι στον κόσμο. Όπως για παράδειγμα το γαμάτο D&D sequence στην αυλή του Blackwell. 😉