Το Prey μπορεί να έχει τον ίδιο τίτλο με ένα τίτλο που είδαμε αρκετά χρόνια πριν στο Xbox 360, αλλά εκεί τελείωνει κάθε σχέση με το προηγούμενο παιχνίδι. Η Bethesda έρχεται να βάλει τη δική της υπογραφή σε ένα νέο κόσμο που θυμίζει πολύ περισσότερο τίτλους στο ύφος του Bioshock και του Dishonored, αν έπρεπε να το παρομοιάσουμε με κάτι, με τη μυθοπλασία και το στόρι που μόνο από κάποιον σαν την Bethesda μπορούμε να περιμένουμε.
Στο Prey ξυπνάμε στο διαστημικό σταθμό Talos I, ο οποίος πλανάται γύρω από το φεγγάρι. Το έτος 2032, είμαστε ίσως το μοναδικό πείραμα που θα παραμετροποιήσει το ανθρώπινο είδος για πάντα. Κάτι όμως έχει πάει στραβά. Πολύ στραβά. Ο διαστημικός σταθμός κατακλίζεται από επιθετικές μορφές εξωγήινης ζωής, οι οποίες (φυσικά) μας κυνηγάνε. Ψάχνοντας το σκοτεινό (από κάθε άποψη) Talos I, θα ανακαλύψουμε μυστικά τόσο από το δικό μας, όσο και από το παρελθόν του σταθμού. Μόνος τρόπος επιβίωσης είναι ό,τι εργαλεία πιάσουμε στα χέρια μας στο σταθμό, η σπιρτάδα μας, διάσπαρτα όπλα και οι ειδικές μας ικανότητες.
Από την ανακοίνωση του παιχνιδιού
Είχα την ευκαιρία να παίξω την πρώτη ώρα, περίπου, του παιχνιδιού, σε ένα hands on event που διοργανώθηκε στο Λονδίνο για το κοινό. Δεδομένου ότι όλα όσα ήξερα ήταν από το πρώτο trailer, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι απόλυτα ικανοποιημένος από αυτό που είδα.
Ως ο, ή η, Morgan Yu, ξύπνησα σε ένα καταπληκτικό δωμάτιο α λα Minority Report ή Oblivion (για κάποιο λόγο και τα δύο παραδείγματά μου είναι Tom Cruise, lol), αλλά πολύ γρήγορα ανακάλυψα πώς και γιατί ο κόσμος, το δωμάτιο, το ταξίδι μου αλλά και το όλο περιβάλλον αποτελούν μόνο μια σκιά του πραγματικού κόσμου, και του παρελθόντος μου.
Ναι, σκόπιμα δε θα το χαλάσω σε όποιον φίλο/φίλη ψήνεται να το δοκιμάσει, καθώς η Bethesda μόλις ανακοίνωσε ότι η πρώτη ώρα θα είναι διαθέσιμη στο demo που θα κυκλοφορήσει στις 27 Απριλίου, τρέιλερ για το οποίο ακολουθεί.
Αυτά για τα οποία οφείλω, νιώθω, να σας προειδοποιήσω είναι ότι οι αντίπαλοί σας είναι ‘έξυπνοι’, με την τοποθεσία, το σχήμα και το πλάνο δράσης τους να είναι δυναμικό (ακα procedurally generated) οπότε πολύ σύντομα αυτό που, τελικά, θα έπρεπε να είναι μια βόλτα στο σταθμό, αποδεικνύεται ελαφρώς πιο τρομακτικό.
Η ικανότητα των εξωγήινων να τηλεμεταφέρονται αλλά και να παίρνουν το σχήμα αντικειμένων (κούπα, καρέκλα και πάει λέγοντας) σημαίνει ότι ανά πάσα στιγμή αναγκάστηκα να έχω το νου μου σε ό,τι υπήρχε στο χώρο.
Λίγο ψυχαναγκαστικό και πολύ ψυχοφθόρο ως συμπεριφορά, ναι, αλλά ο μόνος τρόπος επιβίωσης σε ένα περιβάλλον που τα πάντα μπορούν να δημιουργήσουν πρόβλημα. Ή να έρθουν κατά πάνω σου ουρλιάζοντας.
Μάλιστα, και θα επανέλθω σε αυτό στο Β Μέρος του hands-on μου με το παιχνίδι, έχει πλάκα ότι αυτή ακριβώς η (κάπως προβληματική) συμπεριφορά είναι κάτι που και άλλοι χαρακτήρες της ιστορίας έπιασαν τους εαυτούς τους να ακολουθούν. Ο αγαπημένος μου (πάλι μέσα από το campaign) είναι ο τυπάς που έβαλε πόστ-ιτ χαρτάκια σε ό,τι δοκιμασμένα ΔΕΝ ήταν εξωγήινος, γεμίζοντας πρακτικά ένα δωμάτιο με πόστ-ιτ σε βιβλία, κούπες, φώτα, βιβλιοθήκες.
Αν κάπου δεν είχε χαρτάκι όμως, δεν πρόλαβε, δεν το τσέκαρε, ή έχουμε θέμα; 🙂 Άψογο.
Για την εξερεύνησή μου είχα στη διάθεσή μου όπλα, αλλά – το αγαπημένο μου – και δυνάμεις. Ενώνοντας τα δύο, και με λίιιιιιγη ευρηματικότητα, κατάφερα να περάσω τόσο το πρώτο επίπεδο, όσο και ένα ακόμα επίπεδο του παιχνιδιού που έρχεται αρκετά αργότερα μέσα στο campaign.
Στην πρώτη ώρα hands on με το παιχνίδι είχα επίσης την ευκαιρία να καταλάβω λίγο παραπάνω από το τί περίπου μπορεί να επιφυλάσσει η ιστορία στο μέλλον. Η σχέση μεταξύ αληθινού και ενός εικονικού κόσμου χάνεται εύκολα, και αν το Truman Show έρθει να παντρευτεί με την εικονική πραγματικότητα, με την υπογραφή Bethesda, νομίζω πως έχουμε στα χέρια μας ένα πολλά, πολλά υποσχόμενο τίτλο.
Ειδικά αν σε αυτόν προσθέσουμε ένα πρωταγωνιστή (ή μια πρωταγωνίστρια) που φλερτάρει με το εξωγήινο DNA και τις δυνάμεις που μπορεί να δώσει σε έναν/μία, κατά τα φαινόμενα, άνθρωπο. 😉
[Συνεχίζεται]