Hitman

H σειρά παιχνιδιών Hitman είναι ένα από εκείνα τα franchise τα οποία στην κυριολεξία παίρνουν τον χρόνο τους, τουλάχιστον μέχρι στιγμής. Δεν υπάρχουν κυκλοφορίες κάθε χρόνο – για την ακρίβεια η τελευταία φορά που ασχολήθηκα με κάποιον τίτλο της σειράς ήταν 3(!) χρόνια πριν, πρώτα με το Hitman: Absolution και μετά με το Hitman HD Trilogy.

Αν και ποτέ δεν ήμουν μεγάλος φαν των stealth παιχνιδιών, ο Agent 47 πάντα χτυπούσε ένα sweet spot στις προτιμήσεις μου και πάντα απολάμβανα τους τίτλους στους οποίους προταγωνιστούσε. Όπως ήταν απολύτως φυσικό λοιπόν, το comeback του μετά από τόσο καιρό απόλυτης σιγής μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον, θέλοντας να δω τι επιφυλάσσει το μέλλον για τον αγαπημένο μας Hitman, στο έκτο κομμάτι της επικής σειράς του. Πριν όμως μάθουμε τι συνέβη μετά τα γεγονότα του Hitman: Absolution θα πρέπει να πάμε λίγα κλικ πίσω στο παρελθόν. Γύρω στα 20 χρόνια πάνω κάτω.

Ο πρόλογος του παιχνιδιού ξεκινάει με την άφιξη του Agent 47 στις εγκαταστάσεις της μυστικής υπηρεσίας ICA, εκεί και όπου θα λάβει την εκπαίδευση ή καλύτερα την αξιολόγηση του γιατί καθώς φαίνεται, αποτελεί ήδη από μόνος του μια φονική μηχανή. Θα γίνουμε παρατηρητές της γνωριμίας του 47 με την Diana Burnwood, την handler του μέσα στην υπηρεσία και ίσως την πιο γνώριμη φωνή που δίνει εντολές κατά την διάρκεια παιχνιδιών. Φυσικά κανείς, ούτε ο ίδιος ο 47 δεν γνωρίζει τίποτα για το μυστηριώδες παρελθόν του, πράγμα το οποίο δεν κάθεται και πολύ καλά στους υπεύθυνους του προγράμματος  οι οποίοι θέλουν να κάνουν τον 47 να αποτύχει το τελικό τεστ πάση θυσία.

Κατά την διάρκεια του προλόγου, της παραμονής δηλαδή του 47 στην ICA θα μπορέσουμε να λάβουμε μέρος σε 2 αποστολές – simulations, οι οποίες λειτουργούν πρακτικά και ως το tutorial του παιχνιδιού. Έτσι λοιπόν οι καινούριοι παίκτες θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν τα βασικά, ενώ οι παλιοί θα φρεσκάρουν λιγάκι την μνήμη τους σε ότι αφορά τα controls, τους μηχανισμούς και το σκεπτικό με το οποίο κινείται ο τίτλος γενικότερα.

Όπως είναι φυσικό, κάθε αποστολή ξεκινάει με τον χαρακτήρα μας σε ένα δεδομένο σημείο και έναν ή και περισσότερους στόχους τους οποίους πρέπει να εκτελέσουμε. Δεν έχει σημασία το πώς, με τι όπλο ή με τι τρόπο θα το καταφέρουμε αυτό, αρκεί να φέρουμε εις πέρας την αποστολή. Βέβαια το παιχνίδι από μόνο του, πριμοδοτεί το stealth gameplay με περισσότερους βαθμούς, στο τέλος κάθε αποστολής όμως κανείς δεν μου απαγορεύει να μπω guns blazing σε ένα κτήριο σκοτώνοντας στην κυριολεξία όποιον βρω μπροστά μου. Αρκεί βέβαια να μην είναι αθώοι, δηλαδή ‘παράπλευρες απώλειες’.

Στο οπλοστάσιο μας, λοιπόν, θα βρούμε μια μεγάλη σειρά από πιστόλια, αυτόματα όπλα, μαχαίρια, λοστούς και το κλασικό πλέον μετά από τόσα χρόνια Fiber Wire, που έχει μετατραπεί σε trademark του αγαπημένου μας δολοφόνου. Πατώντας πάρα πολύ επάνω στα βήματα που χάραξε το Hitman: Absolution, ο τίτλος ακολουθεί την συνταγή του προκατόχου στο gameplay, δίνοντας στο παίκτη μια πληθώρα επιλογών μέσω των οποίων μπορεί να προσεγγίσει την αποστολή του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα πρώτον οι παίκτες που έχουν ασχοληθεί με προηγούμενους τίτλους της σειράς να αισθάνονται σα στο σπίτι τους και δεύτερον να δημιουργείται ένας αναρίθμητος αριθμός από σενάρια με τα οποία μπορούμε να εξοντώσουμε τους στόχους μας. Δηλητήριο στο ποτό, εκτέλεση με το όπλο εξ’ επαφής, εκμετάλλευση των αντικειμένων που βρίσκουμε στο διάβα μας – όλα βρίσκονται στην διάθεση μας. Προφανώς οι πασίγνωστες μεταμφιέσεις του Agent 47 κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους, ενώ μια πολύ ωραία καινούρια προσθήκη αποτελούν οι διάφορες ευκαιρίες που μπορούμε να ανακαλύψουμε στον χάρτη κάθε αποστολής. Πλέον μπορούμε να κρυφακούσουμε συγκεκριμένους διαλόγους μεταξύ των NPCs οι οποίοι μας “ξεκλειδώνουν” διαφορετικά σενάρια τα οποία μπορούμε να εκμεταλλευτούμε για να φτάσουμε ένα βήμα πιο κοντά στον στόχο μας.

Πέρα όμως από τα παραπάνω δεν έχω παρατηρήσει μέχρι στιγμής κάποια καινούρια προσθήκη στο gameplay του τίτλου. Αφού λοιπόν ολοκληρώσουμε τον πρόλογο, μεταφερόμαστε στην σύγχρονη εποχή όπου θα επιχειρήσουμε να φέρουμε εις πέρας την πρώτη μας σοβαρή αποστολή στο Παρίσι. Δεν χρειάζεται και πολύ προσπάθεια είναι η αλήθεια, γύρω στα 20 λεπτά και μετά… ε, μετά θα πρέπει να περιμένουμε ένα μήνα για να δούμε το επόμενο επίπεδο, καθώς η Square Enix αποφάσισε το συγκεκριμένο παιχνίδι να κυκλοφορήσει σε μορφή επεισοδίων, επτά συνολικά, ένα κάθε μήνα. Κάποιος λοιπόν που βαριέται να παίζει το ίδιο επίπεδο ξανά και ξανά, κάπου εδώ είναι που πετάει το χειριστήριο στην τηλεόραση και φωνάζει για τα λεφτά του πίσω. Για τους υπόλοιπους – σαν και εμένα – το Hitman όπως ανέφερα και παραπάνω, και μάλλον τώρα θα έχετε βαρεθεί να το διαβάζετε, μέσω των αναρίθμητων επιλογών του, δίνει αρκετές αφορμές για να το ξαναβάλουμε από την αρχή.

Για την ακρίβεια, μέσω ενός συστήματος από challenges, η Square Enix μας ωθεί κάθε φορά που επαναλαμβάνουμε μια αποστολή να κυνηγάμε από μόνοι μας το διαφορετικό, καθώς έτσι ξεκλειδώνουμε καινούρια όπλα, στολές και gadgets για τον Agent 47. Επιπλέον, πέρα από τις κλασσικές αποστολές μπορούμε να παίξουμε και τις λεγόμενες Escalation Missions οι οποίες αποτελούνται από 5 επίπεδα, λαμβάνουν χώρα στο ίδιο επίπεδο με την κυρίως αποστολή, ξεκινούν με μια απλή δολοφονία και όσο ανεβαίνουμε επίπεδο προσθέτουν επιπλέον δυσκολίες στον δρόμο μας. Για όσους ακόμα ψάχνουν το κάτι παραπάνω από τον τίτλο, το σύστημα των contracts κάνει και πάλι την επιστροφή του, με όλους τους παίκτες ανά τον κόσμο να μπορούν να δημιουργήσουν τις δικές τους αποστολές, βασισμένες πάντα βέβαια στις κεντρικές αποστολές, και να τις δημοσιοποίησουν για να μπορούν να τις παίξουν όλοι οι υπόλοιποι.

Στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι με έχει λίγο διχάσει, είναι η αλήθεια. Από την μία πλευρά έχουμε την Glacier Engine, η οποία στο Hitman: Absolution μας είχε κάνει στην κυριολεξία επίδειξη δύναμης, ειδικά εάν αναλογιστεί κανείς τις περιορισμένες δυνατότητες των κονσολών της προηγούμενης γενιάς. Όπως είναι λοιπόν φυσικό στο Xbox One, η Square Enix έχει πατήσει ένα τεράστιο scale σε όλα, πράγμα προφανές από το μέγεθος της αποστολής στο Παρίσι, τα άτομα τα οποία γίνονται render στην εκάστοτε σκηνή και τα ρεαλιστικότατα textures του περιβάλλοντος. Από την άλλη πλευρά έχουμε κάποιες μικρές ατέλειες, όπως κάποια frame drops από εδώ και από εκεί, διαλόγους οι οποίοι κόβονται πρόωρα μεταξύ των NPCs αλλά και χαρακτήρες οι οποίοι κολλάνε σε πόρτες, διαδρόμους κλπ. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι προβλήματα αρκετά για να σε κάνουν να παρατήσεις τον τίτλο, αλλά υπάρχουν και καλό θα ήταν να διορθωθούν με κάποιο patch.