Hitman Episode 4: Bangkok

Μετά την πύρινη κόλαση του Marrakesh, ο Agent 47 συνεχίζει το ταξίδι του προς την Ανατολή και αυτή την φορά με κατεύθυνση προς την εξωτική Bangkok. Σε μια ειδυλλιακή τοποθεσία, ένα παραθαλάσσιο resort, όπου το κύμα σκάει απαλά στις ξύλινες προβλήτες και ο ήλιος μοιάζει μονίμως να βρίσκεται στην δύση του ανεξάρτητα από την ώρα της ημέρας ο καραφλός δημόσιος κίνδυνος θα αφήσει για μία ακόμη φορά το στίγμα του.

 

Όπως και στα προηγούμενα επεισόδια οι στόχοι είναι κατά βάση δύο.

 

Ο πρώτος, ακούει στο όνομα Jordan Cross, γόνος μιας πολύ πλούσιας οικογένειας που προσπαθεί να βρει το νόημα της ζωής του μέσα από το συγκρότημα του, τους “The Class” και μάλλον σκορπάει τα λεφτά του πατέρα του για να χρησιμοποιήσει το ξενοδοχείο ως χώρο ηχογράφησης του καινούριου τους άλμπουμ. Ταυτόχρονα η Bangkok, αποτελεί και ένα είδος καταφυγίου για τον Cross, καθώς εικάζεται ότι πριν καταφθάσει στην χώρα δολοφόνησε το κορίτσι του, πετώντας την από το μπαλκόνι ενός ξενοδοχείου στην Νέα Υόρκη.

Ο δεύτερος ακούει στο όνομα Ken Morgan, και πρόκειται για τον οικογενειακό δικηγόρο της οικογενείας Cross, πού μάλλον βρίσκεται στα πέριξ για να συγυρίσει και βάλει σε τάξη την όλη φασούλα μετά τον θάνατο της κοπελιάς. Λέξεις όπως γλύνας, γλίτσας και λαδοπόντικας, don’t do justice στο να περιγράψουν πόσο γλοιώδης είναι ο τύπος οπότε απλά θα σας πω πως κάθε φορά ο θάνατος του μου δημιουργούσε μια όλο και μεγαλύτερη ευχαρίστηση.

 

Και τρόπους να τον σκοτώσω είχα πολλούς…

 

Από το να τον καίω μαζί με το αυτοσχέδιο τρίκυκλο tuk-tuk που ήθελε να αγοράσει σαν σουβενίρ μέχρι να τον πυροβολώ με το sniper από την ησυχία του μπαλκονιού μου, η IO Interactive μου παρέχει όλο και περισσότερες ευκαιρίες να αρπάξω. Το ίδιο φυσικά συμβαίνει και με τον Jordan Cross, τον οποίο για παράδειγμα μπορείς να στείλεις από ηλεκτροπληξία. Βέβαια, ο frontman των Class σαν κλασική τραγική φιγούρα, δεν ξυπνούσε με τον ίδιο τρόπο τον δολοφόνο μέσα μου.

 

Αρκετά όμως με τις μακάβριες λεπτομέρειες, ας μιλήσουμε λίγο για τον σχεδιασμό του επιπέδου. Χρωματικά θα βρούμε πολλά κοινά στοιχεία με το Marrakesh καθώς το κίτρινο είναι το χρώμα κλειδί στην προκειμένη περίπτωση. Αν κάποιος μάλιστα το συγκρίνει με τις παλιές καλές μέρες του Xbox 360, τότε που όλα τα παιχνίδια ανεξαρτήτως genre είχαν ένα κιτρινοπράσινο feeling δεν θα πέσει και πολύ έξω θαρρώ.

 

Σε ότι αφορά το καθαρό level design έχουμε να κάνουμε με μια κλειστή και ελεγχόμενη περιοχή, όχι πολύ διαφορετική από το επίπεδο του Παρισιού με την κατακόρυφη ανάπτυξη του. Εδώ βέβαια η IO Interactive έχει κάνει ένα βήμα πίσω και δεν έχει γεμίσει τον χώρο με Npcs, για παράδειγμα οι επάνω όροφοι του ξενοδοχείου είναι σχεδόν άδειοι πέρα από το υπηρετικό προσωπικό. Βέβαια οι Npcs είναι πολύ πιο έξυπνα τοποθετημένοι με αποτέλεσμα να καλύπτουν αρκετές οπτικές φυγές, πράγμα το οποίο με δυσκόλεψε αρκετά αρχικά, ειδικά στο Escalation Mission.