Ένα ‘ακόμα’ Gears. Αυτή ήταν η αρχική μου αντίδραση στην ανακοίνωση του τίτλου. Ο αριθμός ‘4’ (πρακτικά 5, να μετρήσουμε και το Judgment) δε βοήθησε καθόλου.
Παρά το ότι απόλαυσα όλα τα Gears of War, συμπεριλαμβανομένου και του Judg(e)ment, νιώθω ότι η ιστορία έχει κλείσει και η όλη απόπειρα ‘φέρνω το γιο του πρωταγωνιστή’ με ξενίζει. Ή καλύτερα το έκανε μέχρι που έπαιξα το παιχνίδι.
Η ιστορία του Gears 4 ξεκινάει αρκετά χρόνια μετά το τέλος του Gears of War 3, και το χάος της πρώτης τριλογίας που ουσιαστικά έληξε (SPOILER) με τη νίκη των ανθρώπων. Αυτή τη φορά η ανθρωπότητα προσπαθεί να επιβιώσει τον ίδιο της τον εαυτό και τις συνήθειές της – με τη μια πλευρά να αποτελείται από την οργανωμένη CoG (αναμνήσεις, για τους παλαιότερους), και από την άλλη μικρές ομάδες ‘ανταρτών’ που δεν έχουν ‘ευθυγραμμιστεί’ με τη νέα πραγματικότητα των κλειστών, προφυλαγμένων πόλεων που ακολούθησε το χάος του πολέμου.
Αν και έχουμε μια νέα γενιά ηρώων, με πρωταγωνιστή τον γιο του Marcus, ο επικεφαλής των προηγούμενων Gears κάνει την εμφάνισή του, και έρχεται να μεταλαμπαδεύσει την εμπειρία του και τις γνώσεις του (και κάποιες ατάκες, αναπόφευκτα). Ειδικά με δεδομένο έναν νέο εχθρό, που θυμίζει εξελιγμένο Locust ως προς τις συμπεριφορές και τις τακτικές του, αυτό αποδεικνύεται απαραίτητο.
Όλο αυτό το σκηνικό (το οποίο έχουμε δει ξανά και ξανά και ξανά σε αντίστοιχα reboot) αρχικά με άφησε ελαφρώς παγωμένο – αλλά η εμφάνιση του Marcus και η σύνδεση με το ύφος και ήθος του Gears 1, τη φιλία, τις ατάκες και την όλη ‘παρέα’ φάση, πολύ γρήγορα με έκαναν να αρχίσω να νοιάζομαι και για τους νέους της παρέας.
Παίζοντάς το όλο σε coop (μέσω Xbox Live) με τον Άρη (TheBlackDogGR), και έχοντας μαζί μου κάποιον αντίστοιχα μυημένο στα Gears, απόλαυσα τόσο την ιστορία όσο και κάθε κεφάλαιό της, κάθε (μικρή ή μεγαλύτερη) ανατροπή, οπότε νομίζω αυτή ακριβώς η υφή ‘παρέας’ βγαίνει πολύ περισσότερο σε coop. Go for it, αν βρείτε ευκαιρία.
Η ιστορία έχει ενδιαφέρον, αλλά από πλευράς ανατροπών και εξέλιξης κινείται αρκετά αργά (χωρίς να ένιωσα ότι έκανε κοιλιά όμως), ώστε στο τέλος να μας αφήσει να έχουμε μεν έναν επίλογο, ο οποίος όμως λιγότερο ή περισσότερο ήταν προφανής για τα τελευταία chapter και ουσιαστικά μας ανοίγει το Gears of War ως κόσμο για τα επόμενα κεφάλαιά του. Αυτό κάθε άλλο παρά κακό είναι – αντίθετα, η ομάδα ανάπτυξης (διαφορετική από τα προηγούμενα Gears) έχει κάνει εξαιρετική δουλειά στο να την ισορροπήσει και να δώσει ‘απλά αρκετά’ για να με κρατήσει αλλά και να με κάνει να θέλω κι άλλο.
Ό,τι περιμένετε από ένα νέο τίτλο είναι εκεί (όπλα, χάρτες, κινήσεις, εχθροί κτλ), αλλά το GoW4 κατάφερε να φέρει και όλα τα καλά στοιχεία των προηγούμενων τίτλων, και μάλιστα κάποια από αυτά να τα εξελίξει κιόλας. Το παιχνίδι θυμίζει συνέχεια Gears, αλλά με ένα ιδιαίτερο τρόπο φαίνεται να τρέχει πιο άνετα, πιο ομαλά – και όχι μόνο σε τεχνικό επίπεδο. Τα 30 δευτερόλεπτα ‘fun’ που προσφέρουν οι μάχες έρχονται το ένα μετά το άλλο, και το campaign αν και αξιοπρεπέστατο (10ωράκι) κυλάει νερό και θυμίζει σκηνικά ‘μια μάχη ακόμα’ που γενικά έχω συνδέσει περισσότερο με multiplayer εμπειρίες. Σημείωση, φυσικά και βοηθάει το ότι ήμουν σε coop, αλλά νομίζω έχει στηθεί και σχεδιαστεί με γνώμονα αυτήν ακριβώς την αίσθηση.
Το παιχνίδι παραμένει φυσικά περήφανα 18+, με τα κλασικά execution κτλ που θα μπορούσαν να δώσουν τοπ υλικό σε μέρος του πληθυσμού που θέλει να κατηγορήσει τα videogames για βιαιότητα, αλλά χτίζοντας πάνω στη σειρά, φέρνει νέες κινήσεις, νέες στρατηγικές (αγαπημένη μου στιγμή όταν ο ισχυρός άνεμος παρέσυρε βαρέλια και σκότωσε έναν από τους αντιπάλους) και γενικότερα έναν οικείο αλλά φρέσκο αέρα σε όλα του που σπάνια μου επέτρεψε να νιώσω ότι έκανα το ίδιο πράγμα παραπάνω από όσες-φορές-ήταν-αρκετές-και-fun.
Στον τεχνικό τομέα το παιχνίδι είναι άρτιο – και εικαστικά άκρως εντυπωσιακό. Όλα είναι καλογυαλισμένα και αν δεν κάνω λάθος μέχρι και την κυκλοφορία του, ήταν πιθανότατα ένα από τα ομορφότερα που έχουμε δει. Η υποστήριξη τόσο couch (split screen) όσο και online coop είναι πλέον κάτι που τα περισσότερα games ‘ξεχνάνε’ – αλλά το Gears προς τιμήν της ομάδας συμπεριέλαβε και είναι must κομμάτι της εμπειρίας (με τα κλασικά εγώ πάω αριστερά εσύ δεξιά κομμάτια, φυσικά).
Το να πάρεις ένα τίτλο που είναι η συνέχεια της συνέχειας τη συνέχεια (κτλ) και να τον κάνεις να είναι αξιοπρεπής, είναι αποδεδειγμένα πρόκληση, σε κάθε μέσο. Το Gears of War 4 όχι απλά καταφέρνει να σταθεί περήφανα δίπλα στους προκατόχους του, αλλά με μια ευγενική υπόκλιση, που κάθε άλλο παρά ταιριάζει στο κατά τα άλλα πομπώδες ύφος του, παίρνει τη σκυτάλη και πάει το franchise δύο βήματα μπροστά, αφήνοντάς μας να θέλουμε όχι μόνο περισσότερο από το ίδιο, αλλά και σύντομα.
Multiplayer
Προσωπικά το πρώτο πράγμα που παρατήρησα με το που άλλαξα από campaign στο multiplayer ήταν η διαφορά στο framerate. Δεν είμαι από τα άτομα που θα ντραπούν να παραδεχτούν την στραβομάρα τους ειδικά σε frame drops ή στην διαφορά που έχουν τα 30 με τα 60 fps. Εδώ όμως με το που μπήκα στο πρώτο ματς σχεδόν με έπιασε ναυτία – με την καλή έννοια – και όχι δεν έφταιγε το γεγονός ότι έπαιζα τόσες ώρες σερί το campaign.
Βέβαια το dynamic resolution έρχεται και αυτό όπως και όλα τα καλά πράγματα στην ζωή με κάποιο κόστος, στην προκειμένη περίπτωση χαμηλότερο resolution σε αρκετά textures. Όμως μέσα στον φρενήρη ρυθμό της μάχης δύσκολα κάποιος θα το παρατηρήσει και άλλωστε θεωρώ πως σε ένα multiplayer παιχνίδι τα frames είναι αυτά που ο developer πρέπει και οφείλει να σιγουρέψει.
Δεύτερο θετικό στοιχείο του τίτλου ή καλύτερα απόφαση της Coalition, ήταν να ακολουθήσει τα βήματα της 343i και του Halo 5, διαθέτοντας όλους τους χάρτες που θα κυκλοφορήσουν στο μέλλον (δύο κάθε μήνα) δωρεάν σε όλους τους κατόχους του Gears of War 4. Δεν ξέρω εάν είναι εντολή της Microsoft στα first party studios ή εάν έχουν αφουγκραστεί το λογικό αίτημα των gamers, όμως με αυτόν τον τρόπο δεν χωρίζουν την βάση παικτών στην μέση και κρατάνε ζωντανό τον τίτλο για πολύ περισσότερο καιρό.
Περνώντας στο ζουμί της υπόθεσης, πρέπει να αναφέρω πως το multiplayer κομμάτι του gears χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες, το Versus που αποτελεί το PvP τμήμα και το Horde το οποίο είναι το PvE. Προφανώς απευθύνονται σε διαφορετικά γούστα – αν και αυτό δεν σημαίνει ότι ένα άτομο δεν μπορεί να τα απολαμβάνει και τα δύο εξίσου.
Ένα πρόβλημα ωστόσο βρίσκεται στα loot crates, τα οποία σε ανταμείβουν τυχαία με αντικείμενα που χρειάζεσαι για να συνεχίσεις (πέρα από τα skins όπλων και χαρακτήρων προφανώς) και τα οποία χωρίζονται και αυτά με την σειρά τους σε Horde Booster και Versus Booster. Αυτό αναγκάζει τους παίκτες να μοιράζουν τα λεφτά τους στην μέση και δεν καν κάνω λόγο για αυτούς που θέλουν να αγοράσουν Elite Packs και το πόσο κοστίζουν.
Στο Versus υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλές playlists και game modes για όλων των ειδών τα γούστα. Υπάρχει το Social Quickplay που είναι μια μεικτή playlist με όλα τα game modes μέσα και ο κόσμος ψηφίζει στο τέλος κάθε γύρου τι θα επακολουθήσει καθώς και το Match Making – κάτι σαν Ranked – που χωρίζεται σε δύο μεγάλες κατηγορίες – Core και Competitive – που έχουν ακόμα περισσότερα modes μέσα. To Competitive αποτελεί την προσπάθεια της Coalition να ενταχθεί στην esports σκηνή αλλά και να δώσει κάποια game modes στους παίκτες που όντως ενδιαφέρονται να ασχοληθούν με αυτήν την πλευρά του τίτλου.
Ο σχεδιασμός των χαρτών θεωρώ πως κρίνεται ικανοποιητικός. Είναι αλήθεια πως η Coalition δεν πρωτοτύπησε και πολύ και υπάρχουν αρκετά maps που μου θυμίζουν σε κάτοψη Gridlock, όμως υπάρχουν και ευχάριστες εξαιρέσεις. Δύο από αυτές είναι η Fallout και η Forge, στις οποίες έχουμε μια πολύ ωραία καθ’ ύψος ανάπτυξη και τον φούρνο στην Forge που μπορεί να τιμωρήσει τους παίκτες που τρέχουν για τα power weapons ή για το point στο King of the Hill.
Ακόμη ήδη από την 1η Νοεμβρίου έχουν προστεθεί οι Checkout και Drydock από το GoW 3 και τουλάχιστον στην περίπτωση της Drydock εγώ βλέπω έναν εξαιρετικό χάρτη από πλευράς σχεδιασμού και οπτικών φυγών.
Από την άλλη πλευρά στο co-op τμήμα του παιχνιδιού θα βρούμε το Horde 3.0 το οποίο λαμβάνει χώρα στους ίδιους χάρτες του Versus, με το κλασσικό σύστημα από κύματα εχθρών των οποίων η δυσκολία αυξάνεται αριθμητικά. Εδώ τα καινούρια χαρακτηριστικά είναι δύο, το Fabricator και το Class System.
Το Fabricator όπως και στο campaign αποτελεί το κεντρικό σημείο της ομάδας μας, επιτρέποντας μας να χτίσουμε και να αναβαθμίσουμε την άμυνα μας καθώς και να αγοράσουμε όπλα ανάλογα με την ενέργεια που μαζεύουμε αφού σκοτώσουμε τους εχθρούς.
Το Class System χωρίζει ουσιαστικά τους παίκτες σε κατηγορίες (Sniper, Heavy, Scout, Soldier, Engineer) οι οποίες έχουν συγκεκριμένες abilites και βοηθούν η καθεμία με τον δικό της τρόπο στο πεδίο της μάχης. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως τα όπλα είναι κλειδωμένα για κάποια κλάση. Για παράδειγμα ένας Engineer μπορεί κάλλιστα να σηκώσει ένα Longshot.
Χρειάζεται λοιπόν σωστή συνεννόηση μεταξύ όλων των μελών της ομάδας έτσι ώστε να φτάσετε στο τελικό wave – άσε που το Horde δεν συγχωρεί ακόμα και από τις χαμηλότερες δυσκολίες.
Θα έλεγα πως το Multiplayer τμήμα του Gears of War 4 έχει λίγο απ’ όλα για να ικανοποιήσει όλων των ειδών τα γούστα. Ταυτόγχρονα προσφέρει ένα διαφορετικό playstyle από τα πρώτου προσώπου shooters που έχουν κατακλύσει την αγορά. Σίγουρα μπορεί να ξενίσει πολύ κόσμο καθώς το skill cap είναι αρκετά υψηλό, αλλά ακόμα και τότε το Horde Mode μπορεί να καλύψει τις ώρες του mindless shooting που όλοι χρειαζόμαστε κάθε τόσο.