Far Cry Primal

Ας ξεκινήσουμε το συγκεκριμένο Review με μια παραδοχή. Ο παρών συντάκτης – πόσο cool να αναφέρομαι στον εαυτό στο τρίτο ενικό πρόσωπο – δεν έχει παίξει ποτέ στην ζωή του κάποιον από τους τίτλους της σειράς Far Cry. Ούτε τα πρώτα δύο, αλλά και ούτε και τα επόμενα απ’ όταν η Ubisoft αποφάσισε να κάνει στροφή 180 μοιρών στο franchise, δίνοντας μας τα την σειρά των παιχνιδιών που έχουμε μάθει να αναγνωρίζουμε και να περιμένουμε το συγκεκριμένο όνομα να φέρει μαζί του. Δικαιολογία για το “έγκλημα” που διέπραξα προφανώς και δεν υπάρχει αλλά δεν τίθεται θέμα, εδώ είμαι εγώ για να διορθώσω τα σπασμένα και να επανορθώσω.

Πέρα από την πλάκα, αυτό που προσπαθώ να πω με απλά Ελληνικά είναι ότι εξετάζω το παιχνίδι από την σκοπιά ενός ατόμου το οποίο ουδεμία σχέση έχει με την συγκεκριμένη σειρά. Στο Far Cry Primal θα ταξιδέψουμε 12.000 χρόνια πίσω στον χρόνο, στην γη του Oros – κάπου χαμένη στην Κεντρική Ευρώπη – και θα αναλάβουμε τον ρόλο του Takkar, ενός μέλους της φυλής των Wenja, η οποία εξασθενημένη από το νομαδικό της ταξίδι και από την αποτυχημένη προσπάθεια να ανακαλύψει την υπόλοιπη φυλή της πέφτει πάνω σε ένα μαμούθ και αποφασίζει να το κυνηγήσει για φαγητό. Και εκεί που όλα πήγαιναν μέλι γάλα, και όλα έδειχναν ότι η φυλή wenja θα ντερλίκωνε το μαμούθ η μαμά φύση είχε άλλη γνώμη, καθώς ένας(!) πεινασμένος τίγρης, ήρθε να αρπάξει την εύκολη λεία και να βγάλει νοκάουτ ολόκληρη την φυλή.

Ο Takkar, ο μοναδικός που επιβιώνει, θα καταφέρει να βρει κάποια από τα εναπομείναντα μέλη της φυλής του, όμως τα πράγματα δεν ήταν όπως τα περίμενε, καθώς οι λιγοστοί που έχουν εναπομείνει σκόρπισαν στους πέντε ανέμους αφού τους κυνήγησαν οι ανθρωποφάγοι Udam και οι Izila. Και κάπως έτσι ξεκινάει η ιστορία του παιχνιδιού μας.

Από την πρώτη στιγμή που μπορούμε να χειριστούμε τον παίκτη μας, το παιχνίδι όπως είναι λογικό μας μαθαίνει τα controls, με το σύστημα μάχης να έρχεται πρώτο απ’όλα ενώ στην συνέχεια ακολουθεί η συλλογή πρώτων υλών και η κίνηση μέσα στον χώρο (climbing, jumping κλπ). Για την ακρίβεια από την αρχή του παιχνιδιού το loot hoarder σύνδρομό μου μπήκε σε λειτουργία με αποτέλεσμα να συλλέξω ό,τι κλαδιά, πέτρες, φυτά μπορούσα – and then some. Κάπου εκεί όμως, μετά την πρώτη ώρα παιχνιδιού και αφού το παιχνίδι με είχε αφήσει ολομόναχο στους λόφους και στα δάση, συνειδητοποίησα την έμφαση που έχει δοθεί στο αίσθημα της επιβίωσης και στο πώς όλα αυτά τα υλικά τα οποία είχα ξεκινήσει να συλλέγω όλη αυτήν την ώρα, τώρα που μου τελείωσαν τα βέλη για παράδειγμα, μου χρειάζονται για να φτιάξω καινούρια. Ναι – δεν είναι και πολύ ωραία αίσθηση να είσαι μόνος, με τον τίγρη απέναντι να σε γλυκοκοιτάζει και δίχως βέλη στην φαρέτρα…

Αυτή είναι όμως και η ομορφιά/νόρμα των παιχνιδιών της Ubisoft, και το Far Cry Primal δεν αποκλίνει καθόλου από την συνταγή που ακολουθούν τα παιχνίδια της Γαλλικής εταιρίας.

Ο χάρτης του ανοιχτού κόσμου του παιχνιδιού είναι αρχικά κρυμμένος και η περιήγηση μας μέσα στα αχανή τοπία του τίτλου σιγά σιγά τον φανερώνει. Στο διάβα μας θα συναντήσουμε διάφορα campfires τα οποία λειτουργούν ως spawn points στην περίπτωση που πεθάνουμε και κάποιες μεγαλύτερες βάσεις τις οποίες πρέπει να διεκδικήσουμε από τις αντίπαλες φυλές και οι οποίες έπειτα μπορούν να χρησιμοποιθούν ως είτε ως σημεία fast travel, είτε ως σημεία χαλάρωσης στην προϊστορική Ευρώπη. Πέρα από το exploration και την διεκδίκηση περιοχών ο χάρτης είναι γεμάτος από διάφορα instances, δευτερεύουσες και κύριες αποστολές.

Τα πρώτα είναι γεγονότα τα οποία εμφανίζονται τυχαία στο χάρτη και συνήθως περιλαμβάνουν άτομα της φυλής μας τα οποία βρίσκονται σε κίνδυνο και πρέπει να τα βοηθήσουμε, ενώ οι secondary mission είναι κάτι παρόμοιο με την διαφορά ότι δεν συμβαίνουν τυχαία και συνήθως έχουν ένα πιο υποτυπώδες σενάριο από πίσω. Ολοκληρώνοντάς τες, συνήθως μας δίνουν περισσότερο XP – ή αν είμαστε πολύ τυχεροί, κατευθείαν κάποιο skill point – ενώ προσθέτουν παράλληλα και περισσότερα άτομα στο χωριό τον Wenja πράγμα το οποίο μας αποφέρει περισσότερα πλεονεκτήματα στο παιχνίδι, όπως περισσότερα υλικά στο stash μας, περισσότερο συνολικό xp κτλ.

Δυστυχώς όμως νιώθω πως μπορούν πολύ γρήγορα να γίνουν βαρετές, καθώς αποτελούνται από δύο τρεις διαφορετικές τυπολογίες αποστολών, οι οποίες και επαναλαμβάνονται συνεχώς. Πραγματικά εν έτει 2016 δεν θέλω όταν παίζω έναν τίτλο να με πιάνουν οι εφιάλτες του πρώτου Assasin’s Creed το οποίο είχε συνεχώς τα ίδια και τα ίδια missions.

Οι primary missions από την άλλη, πέρα από το να προχωρούν την κεντρική ιστορία του παιχνιδιού μας στέλνουν αρχικά στην αναζήτηση διάφορων σημαντικών προσώπων της φυλής μας όπως ο Tensay, o Karoosh και η Jayma τα οποία αφού σμίξουν με εμάς πίσω στην βάση των Wenja, ξεκλειδώνουν και διάφορα powers ups ή κομμάτια του Gameplay στα οποία μέχρι τότε δεν είχαμε πρόσβαση. Για παράδειγμα ο Karoosh και η Jayma μας ξεκλειδώνουν καλύτερα ρόπαλα και τόξα αντίστοιχα, ο Wogah μας παρέχει παγίδες και stink bombs ενώ ο σαμάνος Tensay με τα ψυχεδελικά οράματα του και τον μαγικό ζωμό που μας ταΐζει μας δίνει την δυνατότητα να ελέγχουμε τα ζώα και.. να τα καβαλάμε. Ως μέσα μετακίνησης εννοώ.

Αναβαθμίζοντας τις καλύβες αυτών των ατόμων πίσω στο χωριό μας (πράγμα το οποίο απαιτεί αρκετές φορές και πολλά resources) ξεκλειδώνουμε και περισσότερα πράγματα για τον κεντρικό μας ήρωα. Το παραπάνω είναι και ένα από τα χαρακτηριστικά που μου αρέσουν περισσότερο στο παιχνίδι. Όλο το gameplay του παιχνιδιού δηλαδή είναι απόλυτα συνδεδεμένο μεταξύ του και δεν μπορείς να ολοκληρώσεις κάτι αν πρώτα δεν κάνεις κάτι άλλο. Για παράδειγμα άμα θέλεις να ξεκλειδώσεις μια καλύτερη ability πρέπει πρώτα να αναβαθμίσεις την καλύβα ενός συμμάχου πράγμα για το οποίο χρειάζεται όμως να έχεις συγκεκριμένα resources για τα οποία πρέπει να βγεις τσάρκα και να ψάξεις. Ή εάν θέλεις να κάνεις tame ένα άγριο ζώο πρέπει πρώτα να μάθεις όχι μόνο να φτιάχνεις baits, ability η οποία μας δίνεται από τον Tensay, αλλά και να κυνηγήσεις άλλα ζώα για να τα γδάρεις και να μαζέψεις κρέας με το οποίο θα φτιάξεις μετά το bait. Και αν θέλεις να εξημερώσεις ακόμα πιο σπάνια η άγρια ζώα, όπως για παράδειγμα μια Cave Bear, ε τότε πρέπει να αναβαθμίσεις τον tensay περαιτέρω. Μπορεί στην εξήγηση να ακούγεται λίγο μπερδευτικό αλλά είναι πραγματικά απλό μόλις κάποιος παίξει το παιχνίδι και μπει στο σκεπτικό του.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά στον κόσμο που έχει δημιουργήσει η Ubisoft Montreal για το παιχνίδι. Πέρα από τα γραφικά τα οποία είναι καταπληκτικά – από τον περιβάλλοντα χώρο μέχρι και τα μοντέλα των χαρακτήρων – και τον ήχο, στον οποίο έχει δοθεί μέγιστη προσοχή, όλες οι μικρές και μεγάλες λεπτομέρειες που απαρτίζουν τον κόσμο του παιχνιδιού είναι δουλεμένες στην εντέλεια.

Ο χάρτης για παράδειγμα είναι αυτό που θα αποκαλούσα επιμελώς ατημέλητος, μια αχανής έκταση από άναρχη βλάστηση, βουνά, καταρράκτες και σπηλιές οι οποίες αν και μοιάζουν σκορπισμένες χωρίς τάξη στον χάρτη δίνουν απόλυτα την αίσθηση της επιβολής της φύσης επάνω στον άνθρωπο. Όσο πιο βόρεια ταξιδεύουμε τόσο περισσότερα χιόνια και γκρεμούς θα συναντήσουμε ενώ όταν πέφτει η νύχτα το περιβάλλον αλλάζει και γίνεται ακόμα πιο επιθετικό απέναντι μας – άλα Dying Light. Κάτι το οποίο μου έκανε επίσης πολύ εντύπωση είναι η δουλεία που έχει γίνει από την ομάδα ανάπτυξης επάνω στις γλώσσες που μιλιούνται στο παιχνίδι, καθώς πίσω από τους ήχους που ανταλλάσσουν οι πρωτόγονοι άνθρωποι μια ολόκληρη ομάδα από γλωσσολόγους έχει καθίσει και έχει δημιουργήσει τρεις διαφορετικές γλώσσες για κάθε φυλή του παιχνιδιού.