Fallout 4 Review

Έφτασε λοιπόν αυτή η περίοδος του χρόνου, όπου συμβαίνει το εξής παράδοξο. Απανταχού gamers ανά τον πλανήτη κλείνουν ερμητικά πόρτες, παράθυρα, κινητά. Ταΐζουν κατοικίδια και ποτίζουν γλάστρες, απέχοντας συνειδητά από τα εγκόσμια, για να παίξουν ένα παιχνίδι στο οποίο ο πρωταγωνιστής, επανέρχεται στην επιφάνεια της γης μετά από 200 χρόνια. Και σίγουρα δεν θα μας πάρει τον ίδιο καιρό για να ξαναδούμε το φως του ήλιου, όμως δεν θα είχαν κανένα απολύτως πρόβλημα να το δοκιμάσω, παίζοντας Fallout μέχρι να γίνει ο εγκέφαλος μου πουρές και να βλέπω στον ύπνο γιγαντιαία κουνούπια με ραδιενεργά κεντριά να με κυνηγάνε. Αξίζει όμως τόση αφοσίωση ο συγκεκριμένος τίτλος; Μετά από έξι-εφτά μήνες αναμονής – για να μην αναφέρω τα χρόνια ολόκληρα μέχρι την επίσημη ανακοίνωση, μετά από διάφορα σχόλια να ακούγονται δεξιά και αριστερά για το πόσο γερασμένη δείχνει να είναι η Creation Engine, το πέμπτο επεισόδιο της δημοφιλούς σειράς ήρθε για να σηκώσει το βάρος των προκατόχων του. Νομίζω πως μπορώ με σιγουριά να πω, ότι είναι αυτό που προσωπικά περίμενα από έναν τίτλο της Bethesda. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.

H ιστορία του παιχνιδιού αυτή τη φορά ξεκινάει ακριβώς πριν την αρχή του Great War και την ρίψη της ατομικής βόμβας στις Ηνωμένες Πολιτείες αν και δεν θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε τη συγκεκριμένη περίοδο για παραπάνω από λίγα λεπτά. Με το που περάσουμε το character creation screen και λίγους εισαγωγικούς διαλόγους, ο πρωταγωνιστής μας με την γυναίκα του και το νεογέννητο παιδί του, τρέχουν να ξεφύγουν από το πυρηνικό ολοκαύτωμα και βρίσκουν καταφύγιο στο Vault 111. Τέλος στο American Dream… Εκεί ενάντια στην θέληση τους το προσωπικό του Vault θα τους βάλει αμέσως σε κρυογονική στάση(!?!) ως μέρος ενός πειράματος, ενώ γύρω στα 200 χρόνια μετά ένας άγνωστος θα σκοτώσει την γυναίκα, θα απαγάγει το παιδί και θα την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Και κάπως έτσι εμείς, βγαίνουμε στο Commonwealth, τον κόσμο του Fallout 4 ως ακόμη ένας άλλος άνθρωπος που κατέβηκε από το φεγγάρι για να εξερευνήσουμε ότι απέμεινε από την Μασαχουσέτη και να βρούμε το χαμένο μας παιδί. Και εάν τα zombies ήταν το απόλυτο must της ποπ κουλτούρας των προηγούμενων χρόνων, όπως όλα δείχνουν τώρα κάνουμε μια στροφή προς οτιδήποτε αφορά το Artificial Intelligence – βλέπε Chappie, Ex Machina.  Οπότε ετοιμαστείτε να ακούσετε πολλές φορές τις λέξεις Institute – ο αόρατος κακός εχθρός του Commonwealth – και Synth.

Προσωπικά, το σενάριο δεν με πείθει καθόλου, καθώς δεν μπορώ με τίποτα να βρω τον εαυτό μου στην θέση του πρωταγωνιστή. Δεν βοηθούν επίσης καθόλου κάποια plot twist, θαρρείς γραμμένα από τον M. Night Shyamalan, τα οποία μάλιστα βλέπεις να έρχονται από μίλια μακρυά αλλά ούτε και οι διάλογοι οι οποίοι πλέον εκφυλίστηκαν στο πάτημα τεσσάρων κουμπιών και στην επιλογή ανάμεσα σε 2-3 λέξεις. Sarcastic. Aν κάτι σώζει την κατάσταση, τότε σίγουρα αυτό είναι η πληθώρα των χαρακτήρων, ο καθένας από τους οποίους έχει την δική του προσωπικότητα και “έρχεται στην ζωή” με τρόπο απόλυτα φυσικό. Ακόμη και ο καθυστερημένος και awkward εκφωνητής στο ράδιο είναι.. ακριβώς αυτό. Ένας χαρακτήρας με τα δικά του μοναδικά χαρακτηριστικά.

Βέβαια για να λέμε και του λόγου το αληθές, το σενάριο ποτέ δεν ήταν το δυνατό χαρτί της Bethesda, οπότε δεν μου κάνει καθόλου έκπληξη που πάσχει ο τίτλος σε αυτό το κομμάτι. Και ας μην δουλευόμαστε, το σενάριο είναι μόνο το πρόσχημα για να αγγίξεις λίγο την κορυφή του παγόβουνου που λέγεται Fallout 4. Tο ζουμί του παιχνιδιού βρίσκεται στην πληθώρα των side quest, πολλά από τα οποία είναι πιο καλογραμμένα και πρωτότυπα από το main story και στα αμέτρητα σημεία που μπορούμε να επισκεφτούμε στον χάρτη. Χάρις στο βαθύ lore και την κατασκευή του Commonwealth, οδηγούμαστε με τρόπο φυσικό σε κάθε διαφορετικό μέρος, συχνά ανακαλύπτοντας μικρές ιστορίες, εικόνες από την καθημερινή ζωή κατά την διάρκεια του πολέμου καθώς και σκοτεινά μυστικά που θα έκαναν και τον Edgar Allan Poe – ο οποίος ήταν και από την Βοστόνη και αναφέρεται σε πολλά easter eggs  – να τα… ‘κάνει’ πάνω του. Ήδη από τις πρώτες ώρες του παιχνιδιού βρισκόμαστε στην μέση απίστευτα πολλών επιλογών έχοντας καλύψει μόνο ένα μικρό κομμάτι του μεγάλου και πυκνού χάρτη του Fallout. Και δυστυχώς τόσο στο Skyrim όσο και στο Fallout 4, αυτό που η δημιουργός εταιρία δεν μπορεί να συνειδητοποιήσει είναι ότι δεν μπορείς να έχεις ένα αγχωτικό main story από την μία πλευρά και από την άλλη έναν τόσο μεγάλο κόσμο ο οποίος σε προσκαλεί να χαθείς μέσα του. Αυτές οι δύο καταστάσεις απλά δεν κολλάνε μεταξύ τους.

Μέσα σε όλο αυτό το χάος, η Bethesda αποφάσισε να μας δώσει τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε όχι μόνο το μικρό μας σπιτάκι όπως για παράδειγμα στο Skyrim, αλλά ολόκληρες κοινότητες, feature το οποίο ξύπνησε τον μικρό αρχιτέκτονα μέσα μου μπορώ να πω. Πατώντας επάνω σε συγκεκριμένες κοινότητες που υπάρχουν ήδη στον χάρτη, μπορούμε με την σειρά μας να χτίσουμε επάνω τους ή να τις κατεδαφίσουμε τελείως και να ξεκινήσουμε από την αρχή. Από τοίχους, πόρτες και παράθυρα, μέχρι γεννήτριες, turrets και ολόκληρα μαγαζιά, το Fallout 4 περιέχει έναν ολόκληρο editor ο οποίος φέρνει λίγο σε Sims και μας δίνει την δυνατότητα να γίνουμε Καλατράβες της post-nuclear Βοστόνης. Αν εξαιρέσεις βέβαια το κοσμητικό concept του νέου αυτού feature, στο gameplay μας προσφέρει πολύ λίγα πράγματα όπως μια μικρή – ή μεγάλη, ανάλογα το πόσα λεφτά θα ρίξουμε στην κοινότητα – αύξηση στα caps αλλά και μερικά σημεία για να αγοράσουμε και να πουλήσουμε equipment. Με αυτά λοιπόν στο νου, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να θεωρηθεί επιτυχημένη προσθήκη. Δεν λέω, είναι ωραίο πλέον όταν πηγαίνεις για loot να μην κοιτάς μόνο για όλο και καλύτερες εκδόσεις του Fat Man, αλλά ο παλιός σκονισμένος ανεμιστήρας του γραφείου να σου γεμίζει το μάτι γιατί σου παρέχει πρώτες ύλες που χρειάζονται στα settlements αλλά… δεν αρκεί.

Το δεύτερο μεγάλο feature του Fallout 4 σε σχέση με τους δύο προκατόχους του είναι η δυνατότητα να φορέσουμε το Power Armor του Brotherhood of Steel, κομμάτια του οποίου μάλιστα είναι της μόδας ανάμεσα στους αρχηγούς των διαφόρων συμμοριών που μαστίζουν τον κόσμο του τίτλου. Μπορούμε λοιπόν να μπούμε μέσα στο Power Armor, και να απολαύσουμε κάποια από τα perks που μας δίνει, όπως για παράδειγμα το μεγαλύτερο inventory, το λιγότερο damage από τους εχθρούς και από το radiation και ούτω καθεξής. Όλα όμως έχουν ένα τίμημα σε αυτήν την άτιμη ζωή – pun intended – έτσι και το Power Armor χρειάζεται fusion cores για να κινηθεί. Αν μας τελειώσουν αυτά, πάπαλα το Power Armor, οπότε χρησιμοποιείστε τα με φειδώ.

Η τρίτη και ίσως σημαντικότερη προσθήκη στο gameplay είναι το crafting system, το οποίο μας επιτρέπει στους αντίστοιχους πάγκους που θα φτιάξουμε στον καταυλισμό μας, να αναβαθμίσουμε ή και να αλλάξουμε τελείως τα όπλα και τον ρουχισμό μας. Είναι ίσως ένα από τα σημεία που μου άρεσαν αρκετά στον τίτλο και το οποίο με ανάγκασε να ξοδέψω περισσότερους πόντους στα αντίστοιχα attributes απ’ότι θα ήθελα. Μπορούμε λοιπόν να πάρουμε ένα απλό 10mm πιστολάκι και να του αλλάξουμε τα φώτα μετατρέποντας το σε κάτι πραγματικά πολύ πολύ καλύτερο. Το πρόβλημα βέβαια πλέον είναι η πολύ μικρή ποικιλία των όπλων, καθώς ο τίτλος έχει πολύ λίγα βασικά μοντέλα, τα οποία λαμβάνουν διάφορα τυχαία μπόνους και – voila! – ένα καινούριο όπλο. Ακόμα και όταν πετυχαίνουμε στον δρόμο μας legendary αντιπάλους – οι οποίοι σίγουρα ρίχνουν και από ένα σπάνιο αντικείμενο – τελικά καταλήγουμε με ένα generic armor της δεξιάς ωμοπλάτης το οποίο προσθέτει +5 στα μαγειρικά μας skills. Meh.

Σε ότι αφορά τα υπόλοιπα στοιχεία του gameplay το κλασικό πλέον σύστημα V.A.T.S. κάνει την επιστροφή του με μια όμως μικρή διαφορά. Πλέον όταν μπαίνουμε στο V.A.T.S. ο χρόνος δεν παγώνει ακαριαία, αλλά μετατρέπεται σε ένα είδος bullet time με τους αντιπάλους μας να συνεχίζουν να βρίσκονται σε κίνηση. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είμαστε γρήγοροι στις επιλογές μας, καθώς και τα ποσοστά επιτυχίας αλλάζουν ανάλογα με το αν για παράδειγμα ο εχθρός βρίσκεται πίσω από κάλυψη ή όχι. Ακόμη τα critical hits έχουν αλλάξει και πλέον είναι μια μπάρα η οποία γεμίζει με τις πετυχημένες μας βολές. Όταν αυτή η μπάρα γεμίσει είναι στην διάθεση του παίκτη για να την χρησιμοποιήσει όποτε αυτός το κρίνει σκόπιμο, πράγμα χρήσιμο όταν για παράδειγμα αντιμετωπίζουμε legendary εχθρούς και δεν θέλουμε να κάνει mutate.

Στα στοιχεία του franchise τα οποία επιστρέφουν ανακαλύπτουμε προφανώς και τους companions, οι οποίοι ανέκαθεν είχαν την τιμητική τους στο Fallout. Από τον σκύλο μας, τον Dogmeat, που θα συναντήσουμε πρώτα απ’όλους, οι περιπέτειες μας στο Commonwealth θα μας γνωρίσουν νέους χαρακτήρες και συντρόφους, ο καθένας με τα δικά του πιστεύω και τα δικά του χαρακτηριστικά. Οι πράξεις μας κρίνονται πάντα και από όλους – πέρα από τον Dogmeat, αυτός ο σκύλος θα μας αγαπάει ακόμα και αν δολοφονήσουμε έναν ολόκληρο καταυλισμό – και ανάλογα με το ηθικό φάσμα στο οποίο τείνουν τα συντρόφια κερδίζουμε το σεβασμό τους. Πολλές φορές βέβαια στέκονται στην μέση του διαδρόμου χωρίς διάθεση να κουνηθούν, μιλάνε πάνω άλλους διαλόγους ή κάνουν photobomb στο πλάνο και μας κράζουν κάθε φορά που lootάρουμε κάτι χωρίς αξία. Δηλαδή ποιος μέσα από την Bethesda θεώρησε καλή ιδέα αν ηχογραφήσουν αυτούς τους ενοχλητικούς διαλόγους την στιγμή που το παιχνίδι από μόνο του σε ωθεί στο να σηκώνεις όσο περισσότερο loot μπορείς; Προφανώς αστειεύομαι και δεν το θεωρώ σοβαρό ατόπημα, όμως ώρες ώρες είναι πραγματικά να αναρωτιέσαι με μερικές αποφάσεις.

Στον τεχνικό τομέα ο οποίος πολύ έχει απασχολήσει την gaming κοινότητα τον τελευταίο καιρό τα πράγματα δείχνουν λίγο σκούρα για τον τίτλο. Ξεκινώντας από τα δυνατά του σημεία, το καλό είναι ότι το παιχνίδι τρέχει στα 1080p στην κονσόλα μας. Τα textures και οι γεωμετρίες των αντικειμένων από την άλλη, παραπέμπουν μάλλον στην προηγούμενη γενιά συστημάτων ψυχαγωγίας, όμως και αυτό είναι λογικό αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος του παιχνιδιού και το πόσα πράγματα συμβαίνουν ταυτόγχρονα σε έναν open world τίτλο και μάλιστα της τάξης του Fallout. Βέβαια δεν μπορώ να πεισθώ ότι η νέα γενιά δεν μπορεί και καλύτερα, αλλά μιας και ακόμα βρισκόμαστε σχετικά στην αρχή της και ο τίτλος έχει ήδη αρκετά χρόνια προγραμματισμού επάνω του, νομίζω πως μπορώ να δώσω στην Bethesda ένα free pass. Το framerate για το οποίο έχουν εξίσου ακουστεί παράπονα είναι αλήθεια πως αντιμετωπίζει πρόβλημα όταν η οθόνη “μπουκώνει” αλλά δεν είναι κάτι το οποίο προσωπικά μου απέσπασε την προσοχή. Κάποιος όμως ο οποίος δίνει βάση σε αυτό σίγουρα θα τον ξενίσει.

Στο κομμάτι του ήχου, τα πράγματα είναι όπως πάντα on point, με το soundtrack να αποσπά και σε αυτήν την περίπτωση εύσημα. Τραγούδια της εποχής των 40’s, 50’s και 60’s χαρακτηρίζουν την πλειονότητα του παιχνιδιού ενώ και λίγα κομμάτια από προηγούμενους τίτλους θα κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους – ευτυχώς όχι το κλαψιάρικο και μίζερο Johhny Guitar.

Συνοψίζοντας, θα έλεγα με σιγουριά πως το Fallout 4 είναι ένας από εκείνους τους τίτλους, από τους οποίους περίμενα το κάτι παραπάνω. Και για να εξηγηθώ δεν με ενοχλούν ούτε τα οποιαδήποτε bugs του παιχνιδιού, ούτε οι πτώσεις στο frame rate, πράγματα τα οποία διορθώνονται όλα με κάποιο patch, ούτε τα γραφικά και τα textures “προηγούμενης γενιάς”. Όχι το βασικότερο στοιχείο που με ενοχλεί στο Fallout 4 είναι η έλλειψη νέων και ουσιαστικών στοιχείων στο gameplay. Για παράδειγμα από το Morrowind στο Oblivion και από εκεί στο Skyrim υπάρχει μια εμφανής εξέλιξη των τίτλων χωρίς όμως να χάνεται το γενικότερο τους πνεύμα. το Fallout 4 αντίθετα μου φαίνεται πιο πολύ σαν Fallout 3.9 εάν το New Vegas ήταν το 3.5. Αυτό βέβαια δεν είναι απαραίτητα κακό, ειδικά κάποιος ο οποίος θέλει πιο πολύ Fallout θα ανταμειφθεί με ακριβώς αυτό και λογικά θα είναι και πολύ χαρούμενος. Εγώ από την άλλη έψαχνα κάτι περισσότερο, το οποίο και δεν βρήκα τελικά. Εαν ίσως υπάρχει κάτι για το οποίο πραγματικά παραμένω αισιόδοξος είναι η υποστήριξη των mods και στην κονσόλα μας πέρα από το PC. Μένει απλά να δούμε πως αυτά θα διαμορφώσουν την εικόνα του παιχνιδιού στο μέλλον.