Evolve

Ο σημαντικότερος, ίσως, τίτλος της φετινής gamescom ήταν το Evolve. Απόδειξη, η σειρά βραβείων που κατάφερε να συγκεντρώσει, αποτέλεσμα ενός εξαιρετικού συνδυασμού διασκεδαστικού multiplayer, με ένα (εκ πρώτης όψης) απλό, ουσιαστικά, όμως, ιδιαίτερα έξυπνου και καλοσχεδιασμένου gameplay, από την ομάδα που μερικά χρόνια πριν μας είχε δώσει το πρώτο Left 4 Dead.

Στο ίδιο γρήγορο στυλ είναι και το Evolve, αλλά αυτή τη φορά με 4 παίκτες που καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε έναν… 5ο παίκτη, ο οποίος αναλαμβάνει τον ρόλο ενός τέρατος σε κάθε επίπεδο. Η τετράδα έχει στη διάθεσή της μια σειρά από κλασικά classes (medic, assault, support και τον trapper) και καλείται να προστατέψει ένα objective — το τέρας μπορεί να πάρει μέχρι 4 μορφές, και καλείται αντίστοιχα είτε να ξεκάνει την τετράδα, είτε να νικήσει κάποιο objective που συνήθως έχει τη μορφή “κατάστρεψε αυτό το αντικείμενο”.

Το κυνήγι μέσα σε κάθε πίστα, όμως, δεν είναι τόσο απλό. Το τέρας έχει τη δυνατότητα να εξελιχθεί και να αναβαθμίσει τις ικανότητές του, κάτι που όταν συμβεί, η τετράδα δύσκολα μπορεί να αντιμετωπίσει. Ακόμα και να στοχεύσω το τέρας αποδείχθηκε δύσκολο όταν μετά από την (2η αν δεν κάνω λάθος) αναβάθμισή του μπορούσε να πετάξει. Και φυσικά εννοώ να πετάξει γρήγορα.

Στο οπλοστάσιο της ομάδας μας περιλαμβάνονται μεταξύ άλλων ένα κατοικίδιο (πιθανότατα το πιο άσχημο που έχω δει, θυμίζει διασταύρωση σκύλου και orc) το οποίο μπορεί να μυρίσει/εντοπίσει το τέρας, καθώς και ένας χαρακτήρας που έχει τη δυνατότητα να δημιουργήσει έναν θόλο, μέσα στον οποίο (με σωστό συγχρονισμό) μπορεί να το εγκλωβίσει. Με την τετράδα να αλληλοσυμπληρώνεται, η συνεχής συνεργασία είναι απαραίτητο συστατικό, οπότε αυτό θα είναι ένα παιχνίδι για co-op με καλή παρέα.

Και τις τρεις φορές που έπαιξα το παιχνίδι, το διασκέδασα με την ψυχή μου. Την πρώτη φορά κερδίσαμε, όλα καλά, καθώς οι 3 ήταν ήδη ομάδα από πριν. Τη 2η φορά χάσαμε οικτρά καθώς το τέρας εξελίχθηκε πολύ γρήγορα, εμείς ως (διαφορετική πλέον) ομάδα δεν είχαμε συνηθίσει τους μηχανισμούς του παιχνιδιού και πολύ γρήγορα μας χώρισε και μας “καθάρισε”. Αποκορύφωμαήταν το 3ο match, στο οποίο ήμουν ο τελευταίος που έμεινε ζωντανός και μετά από 2-3 λεπτά κυνηγητού βρήκα το τέρας, το οποίο είχε μείνει κυριολεκτικά με μια “γραμμή” υγείας. Η ομάδα μου “φώναζε” οδηγίες, τα παιδιά που είχαν περικυκλώσει το παλικάρι που έπαιζε το τέρας φώναζαν αντίστοιχα οδηγίες για το τi να κάνει – μια ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που δε συναντάμε πλέον σε τέτοιου είδους παιχνίδια.

Για την ιστορία, ο θαυμασμός μου για την ατμόσφαιρα και το πώς ένα νέο παιχνίδι έκανε πάνω από 10 άτομα που παίζαμε και παρακολουθούσαμε, μια “παρέα”, μου κόστισε τη μάχη. Φυσικά, “επίσημα”, ακόμα κατηγορώ το auto-aim, η έλλειψη του οποίου δε με βοηθούσε καθόλου.

Αν και από πλευράς γραφικών δεν είναι ό,τι καλύτερο είδα φέτος, το Evolve με κέρδισε. Προσοχή, αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν ήταν “καλά” τα γραφικά – στόχος, όμως, είναι πιθανότατα να διατηρήσει τον πολύ γρήγορο ρυθμό του, άρα και τα υψηλότερα frames per second. Κάτι αντίστοιχο με το Left 4 Dead, όταν είχε πρωτοκυκλοφορήσει.

Η πιο μεγάλη πρόκληση για ένα παιχνίδι είναι με μια απλή συνταγή να καταφέρει όχι μόνο να δημιουργήσει, αλλά και να διατηρήσει το ενδιαφέρον μας, είτε αυτό είναι σε επίπεδο gameplay, multiplayer, co-op ή ιστορίας. Ίσως ήταν η hands-on εμπειρία, ίσως το καλό κλίμα, ίσως το βάθος και η συνεργασία που απαιτεί.

[fsg_gallery id=”5″]