Dying Light

Xbox One Review

Είναι γεγονός πως οτιδήποτε έχει να κάνει με τους μικρούς, άμυαλους, νεκρούς, κανιβαλιστές φίλους μας – τα ζόμπι –  τα τελευταία χρόνια έχει κατακτήσει την ποπ κουλτούρα, σε όποιο πιθανό μέσο χωράει ο νους μας. Από ταινίες, κόμικ και τηλεοπτικές σειρές, όποια πέτρα και αν σηκώσουμε θα βρούμε από κάτω έναν μικρό flesh eater. Στον χώρο των βιντεοπαιχνιδιών προφανώς και δεν αποτελούν κάτι το πρωτοεμφανιζόμενο, μιας και η σειρά Resident Evil έχει χαράξει την δική της ιστορία (άσχετα αν τα τελευταία παιχνίδια της σειράς έχουν γίνει πιο action απ’ότι θα περιμέναμε). Τα τελευταία χρόνια μάλιστα, τα ζόμπι ήρθαν πάλι στην μόδα και στα videogames με αναρίθμητες εκδοχές τώρα που το σκέφτομαι βασικά, όπως το Undead Nightmare στο Red Dead Redemption, τα πολύ όμορφα Walking Dead της Telltale, την σειρά παιχνιδιών Dead Rising, καθώς και τα δύο Dead Island δημιουργήματα της Techland, πόνημα της οποίας αποτελεί και το Dying Light. Παρένθεση: πολύ μου αρέσει που όλα, μα όλα τα ονόματα των παιχνιδιών περιέχουν την λέξη DEAD ή κάποιο από τα παράγωγα της. Και εκεί λοιπόν που νόμιζες ότι τα έχεις δει όλα, και ότι δεν μπορεί να υπάρξει κάτι το οποίο να σε καταπλήξει στα παιχνίδια αυτού του είδους, σκάει μύτη το Dying Light.

Καλωσορίσατε στην Harran, την μεσανατολική πόλη στην οποία λαμβάνει χώρα το παιχνίδι μας, και στην οποία έχει ξαμοληθεί ένας φονικός ιός λύσσας που μετατρέπει τα θύματα του σε – μην μου πεις! – αιμοβόρα ζόμπι. Οι διεθνείς οργανώσεις και κυρίως η GRE (Global Relief Effort) προσπαθούν να ελέγξουν – κουκουλώσουν την κατάσταση οπότε βάζουν ολόκληρη την περιοχή σε καραντίνα και στέλνουν στο πεδίο έναν ειδικό πράκτορα, τον Kyle Crane, με σκοπό να ανακτήσει έναν φάκελο από έναν πρώην πράκτορα τους ο οποίος παραμένει ακόμα στην περιοχή. Εμείς θα μπούμε στην κυριολεξία στα παπούτσια του Kyle Crane – ναι ήταν σκόπιμο το λογοπαίγνιο – και θα προσπαθήσουμε να φέρουμε εις πέρας την αποστολή.  Ναι εντάξει, δεν είναι και το πιο πρωτότυπο σενάριο, οι πιο διορατικοί ίσως και να έχουν ήδη καταλάβει τις πιθανές ανατροπές και τους δρόμους που θα ακολουθήσει, όμως πρέπει να δώσουμε τα εύσημα στην Techland, η οποία φαίνεται πως έχει κάνει την μελέτη της. Το λέω αυτό γιατί, προφανώς και το παιχνίδι εστιάζει στην μάχη για την επιβίωση σε ένα τέτοιο περιβάλλον αλλά ακόμη εξετάζει, αλά Walking Dead, την σύγκρουση μεταξύ των ανθρώπων.

Νομίζω πως δεν θα υπήρχε καλύτερο σκηνικό για να τονίσει αυτή την αυτοκαταστροφική φύση του ανθρώπου, από την Harran. Η οπτική μας, μέσα στην κατεστραμμένη αυτή πόλη, δύο μήνες μετά το ξέσπασμα του ιού, έχει μια συγκεκριμένη γοητεία, αλλά και κάτι το διεστραμμένο. Ένας λάκκος από σάπια σάρκα στην οποία φυτρώνουν ανεξέλεγκτα δεξιά και αριστερά  κουφάρια από γκρίζο μπετό και μισοτελειωμένους ουρανοξύστες. Ένα χαλί από φτωχόσπιτα και παράγκες, δίπλα από σκουριασμένες ράγες τραίνου και σκοτεινά τούνελ, δίπλα από εθνικές οδούς με τους νεκρούς να σαπίζουν μέσα στα αμάξια τους… Αλλά γίνομαι πολύ σκοτεινός πολύ γρήγορα και θα τρομάξω κόσμο. Γιατί λοιπόν μας αρέσει ο σχεδιασμός της Harran; Α ναι, γιατί ταιριάζει απόλυτα στον κόσμο του παιχνιδιού. Επίσης όμως, αποτελεί και μια τεράστια παιδική χαρά για να κάνουμε parkour!

Μπορεί αρχικά να μην ακούγεται σαν κάτι το φοβερό, παρ’όλα αυτά η εισαγωγή αυτού του στοιχείου στο gameplay του τίτλου έχει κάποια άκρως ενδιαφέροντα αποτελέσματα, καθώς πλέον έχουμε μια σειρά από επιλογές σε ότι αφορά το πώς θέλουμε να βιώσουμε το παιχνίδι. Είναι αλήθεια ότι το Dying Light αποτελεί κατά βάθος ένα παιχνίδι δράσης πρώτου προσώπου, όμως χαρακτηρίζεται και από στοιχεία RPG, καθαρόαιμου Survival καθώς και από ένα πολύ καλοφτιαγμένο crafting system. Στόχος λοιπόν είναι η α) η επιβίωση. Αυτό το καταφέρνουμε είτε β) τρέχοντας μακριά από τα ζόμπι, είτε γ) σφάζοντας τα χωρίς έλεος. Εξασκώντας τα τρία παραπάνω σημεία ανεβαίνουμε level και γινόμαστε καλύτεροι σε αυτά. Δηλαδή αν για παράδειγμα σε όλη την διάρκεια του τίτλου σκαρφαλώνουμε σε ταράτσες, τότε θα ξεκλειδώσουμε skills από το agility tree και θα γίνουμε πολύ καλύτεροι σε αυτό. Εάν βγούμε με το μπαστούνι του baseball στον δρόμο και αρχίζουμε να κοπανάμε τους λυσσασμένους φίλους μας, τότε θα ξεκλειδώσουμε πολύ καλύτερες επιθέσεις.

Προσοχή όμως, τα όπλα μας χαλάνε με την χρήση για αυτό θα πρέπει να τα χρησιμοποιούμε με μέτρο. Για αυτό καλό είναι να τα buffάρουμε χρησιμοποιώντας κάποιο από τα blueprints που θα βρούμε στον δρόμο μας και δημιουργώντας αυτοσχέδια όπλα, όπως για παράδειγμα το αγαπημένο μου Puke n Nuke που προσθέτει toxic και fire damage σε διάφορα αντικείμενα της επιλογής σας.

Σε γενικές γραμμές φτάνει κανείς σε ένα σημείο στο παιχνίδι που συνειδητοποιεί πως πρέπει να επενδύσει τόσο στο agility tree όσο και στο survivability tree, όσο και στο crafting system και το survivability tree αντίστοιχα. Όλα έρχονται και αλληλοσυνδέονται στο Dying Light δημιουργώντας ένα πολύ ενδιαφέρον μείγμα gameplay.

Και φυσικά η αποκορύφωση όλων αυτών των στοιχείων σε ένα μαγευτικό κρεσέντο γίνεται πραγματικότητα μεταξύ 21:00 και 06:00 in-game ώρα παιχνιδιού, όταν πέφτει η νύχτα και ο κακομοίρης ο gamer συνειδητοποιεί το νόημα της ονομασίας του παιχνιδιού. Βλέπετε μετά την δύση του ηλίου κάνουν την εμφάνιση τους κάποια ζόμπι που έχουν καταπιεί όλα τα στεροειδή που πουλάει εκείνος ο περίεργος τύπος στο γυμναστήριο της γειτονιάς σας, και τα οποία δεν θέλετε να σας πάρουν χαμπάρι ότι κυκλοφορείτε έξω. Αλλά όπως πάντα υπάρχει ένα catch. Το βράδυ το XP που παίρνουμε για οποιαδήποτε πράξη μας διπλασιάζεται. Μήπως να το ξανασκεφτόσασταν τώρα;