DMC Devil May Cry: Definitive Edition
Xbox One Review
Τι έγινε λέει, άλλη μια Definitive Edition; Η μήπως είναι ένα remake; Ναι αλλά.. το αρχικό παιχνίδι ήταν ένα reboot της σειράς! Ε τι πως, αφού ο κλασσικός ο Dante, ο ασπρομάλλης, ο έτσι και αλλιώς κ’ αλλιώτικα, όπως τον θυμάμαι εγώ δηλαδή στο Devil May Cry 3, το οποίο βέβαια χρονολογικά ήταν ο πρώτος τίτλος του saga- κάτι σαν prequel δηλαδή, τώρα έχει αντικατασταθεί από αυτό το μελαχρινό αμούστακο αγόρι το οποίο φαίνεται και λίγο “φλώρος”. Οπότε για να καταλάβω. Έχουμε να κάνουμε με μια έκδοση η οποία περιέχει το reboot της σειράς Devil May Cry μαζί με ό,τι DLC κυκλοφόρησε για την προηγούμενη γενιά κονσολών, συν κάποια εξτραδάκια, στο Xbox One.
Η αλήθεια είναι πως πολύ της μόδας έχουν αρχίσει να γίνονται αυτές οι εκδόσεις τον τελευταίο καιρό. Τις έχει πάρει βρε παιδί μου το μάτι από εδώ και από εκεί. Όχι πολύ μην φανταστείς. Όχι, όχι θα ήταν υπερβολή να πούμε μεταξύ σοβαρού και αστείου, πως είμαστε στην γενιά των remasters. Όχι βέβαια ούτε να το σκέφτεστε ότι συμβαίνει κάτι τέτοιο. Εντάξει ίσως και να είναι αλήθεια.
ΑΛΛΑ. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Ακούγεται αρκετά η άποψη ότι τα remakes είναι ουσιαστικά cash grabs – να βγάλουμε και από τη μύγα ξύγκι – όμως εγώ διαφωνώ. Και ειδικά στην συγκεκριμένη περίπτωση. Γιατί ναι, πίσω από το καινούριο πρόσωπο του Dante και τα κλισέ έως κακόγουστα αστεία που χαρακτηρίζουν το DMC, υπάρχει ένα πάρα πολύ καλό παιχνίδι, το οποίο δώστε βάση, κανείς δεν σε υποχρεώνει να αγοράσεις. Υπάρχει όμως εκεί για αυτούς που θέλουν να το ξαναζήσουν ή ακόμη καλύτερα για εκείνους που το θα το βιώσουν για πρώτη φορά.
Γιατί όμως είναι το DMC ένα τόσο καλό παιχνίδι;
Ας ρωτήσουμε τον καλό μου φίλο “Drosanto G” που δύο χρόνια πριν είχε καλύψει το παιχνίδι για το Xbox 360.
Σε αυτήν την έκδοση λοιπόν, όλα τα στοιχεία που καθόρισαν τον αρχικό τίτλο, και τον έκαναν αυτό που είναι, προφανώς παραμένουν αμετάβλητα.
Η ιστορία παραμένει η ίδια, με τα δυο αντισυμβατικά δίδυμα Dante και Vergil να προσπαθούν να εκδικηθούν τον αρχιβαρόνο των media και παντοκράτορα Mundus, παρ’όλο που δεν δηλώνουν αντισυστημικοί, ούτε αράζουν στα Εξάρχεια ακούγοντας Αντίδραση και ανάβοντας 420 από μολότοφ.
Οι κακές ατάκες του στυλ “Hey Succubus, suck on this” σε κάνουν να θέλεις το κοπανήσεις το κεφάλι σου στην οθόνη, αλλά ταυτόγχρονα σου προκαλούν και αυτό το μειδίαμα γιατί κατά βάθος εκτιμάς το χιούμορ των τρίχρονων, έχουν και εδώ την τιμητική τους.
Τα αγαπημένα μας όπλα, Ebony & Ivory, το σπαθί Rebellion, το δρεπάνι Osiris, το τσεκούρι Arbiter, τα shuriken Aquila, τα γάντια Eryx καθώς και η καραμπίνα Revenant όπως επίσης και το φοβερό σύστημα μάχης με το απλό σκεπτικό – κάνε όσο πιο πολύ ζημιά, όσο πιο καγκούρικα και εκθαμβωτικά μπορείς.
Τελικά λοιπόν τι είναι το νεότερο που έχει προστεθεί;
Από τεχνικής άποψης, ο τίτλος πλέον τρέχει σε 1080p και 60fps. Η υψηλότερη ανάλυση μπορεί να μην μας λέει και πάρα πολλά, άλλωστε και εγώ δεν πιστεύω ότι μετράει το ίδιο με το gameplay, όμως τα 60 frames per second που μπορεί πλέον να μας προσφέρει η τωρινή γενιά κονσολών, συμπληρώνουν όμορφα την γρήγορη δράση και την ταχύτητα του παιχνιδιού και το καθιστούν πολύ πιο ευχάριστο σε σύγκριση με το παρελθόν.
Μιας και έκανα λόγω για την ταχύτητα του παιχνιδιού, δίνω μια πολύ ωραία assist στον εαυτό μου να μιλήσω για τα διάφορα modes που έχουν προστεθεί, όπως για παράδειγμα το Turbo Mode, το οποίο μπορεί να ενεργοποιηθεί πριν από κάθε αποστολή, αυξάνοντας την ταχύτητα του gameplay κατά 20% και το οποίο συνδυάζεται τέλεια με το καινούριο frame rate. Σε κάποιους βέβαια μπορεί να μην αρέσει και να προκαλέσει ζαλάδες και ιλίγγους, αλλά και πάλι είναι ωραίο να έχεις την επιλογή αν θες να είσαι για νοσοκομείο. Και αν δεν καταλήξετε στο νοσοκομείο με αφρούς στο στόμα, τότε σίγουρα θα φτάσετε εκεί με κάποιον νευρικό κλονισμό στην περίπτωση που ενεργοποιήσετε κάποιον modifier, όπως το Must Style, με το οποίο κάνετε ζημιά στους εχθρούς από το S Style και πάνω ή πατήσετε κατά λάθος να παίξετε κάποια αποστολή σε Hardcore Mode. Αλλά όπως είπα και παραπάνω, είναι ωραίο τουλάχιστον να ξέρεις ότι έχεις την επιλογή..
Για τους μη σαδιστές που θέλουν να παίξουν το παιχνίδι σε φυσιολογικές δυσκολίες, και κατά γενική ομολογία να χάσουν τουλάχιστον το 50% του τίτλου από άποψη replayability, η Definitive Edition περιλαμβάνει ολόκληρο το DLC “Vergil’s Downfall” με έξι επιπλέον αποστολές, καθώς και το Bloody Palace Mode, το οποίο υπήρχε σαν game mode σε όλα τα προηγούμενα DLC DMC. Αντίθετα για τους παραπάνω που αποζητούν αυτή την επιλογή που λέγαμε, υπάρχει και μια καινούρια δυσκολία το Gods Must Die, μην με ρωτάτε τι είναι δεν την δοκίμασα καν, μου έφτασε που το έβγαλα στο Dante Must Die.
A! Και για όσους τα σκάνε σε freemium games για να ντύσουν το ροζ γουρουνάκι τους μπλε, πλέον στο δισκάκι περιλαμβάνονται και όλα τα skins τόσο για τον Dante όσο και για τα βασικά του όπλα. Αυτά από αισθητικής άποψης.
Με λίγα λόγια το Devil May Cry: Definitive Edition, είναι το ίδιο παιχνίδι απλά πιο πλούσιο, πιο ποικίλο, πιο γρήγορο, πιο in your face και με περισσότερο replay value από ποτέ. Είναι ίσως και το καλύτερο Hack ‘n’ Slash παιχνίδι αυτή την στιγμή και ίσως και το μοναδικό – εκτός και αν το Ryse θεωρείται Hack ‘n’ Slash. Σίγουρα ο νέος “φλώρος” Dante και η Ninja Theory, δικαιώνονται και παίρνουν το αίμα τους πίσω για δεύτερη φορά από όσους είχαν αμφιβολία για το reboot και ελπίζω να μας το ανταποδώσουν και αυτοί εις διπλούν με ένα sequel σε ένα δυο χρονάκια από τώρα.
%