Disney Afternoon Collection Review

 

 

Το Disney Afternoon Collection αποτελεί μια συλλογή με έξι τίτλους της Capcom για το NES, οι οποίοι κυκλοφόρησαν στο τέλος της δεκαετίας του 80 και στις αρχές του 90, με πρωταγωνιστές ήρωες από τις παιδικές τηλεοπτικές σειρές και τα κόμικ της Disney. Σε αντίθεση με τα πρώιμα βιντεοπαιχνίδια των 80s, όπου ελάχιστα pixel προσπαθούσαν να αποδώσουν το περιβάλλον και τους χαρακτήρες – βλέπε για παράδειγμα το Raiders of the Lost Ark – πλέον μπορούμε να πούμε πως βρισκόμαστε, τουλάχιστον από χρονικής άποψης, στην ώριμη περίοδο των pixel art παιχνιδιών. Αυτή που και εγώ εξερεύνησα ως πιτσιρικάς, έστω και στα τελειώματα της, λίγα χρόνια αργότερα.

 

Βέβαια, τα συγκεκριμένα παιχνίδια ακολουθούν ίσως την πιο διαδεδομένη για εκείνη την εποχή στρατηγική του game development, το να χρησιμοποιούν δηλαδή δημοφιλείς χαρακτήρες ως ‘βιτρίνα’ για να ντύσουν το gameplay τους. Εκτός από μια άμεση αναγνωρισιμότητά και διαφήμιση, η συγκεκριμένη προσέγγιση αφαιρούσε από τους δημιουργούς το βάρος της επινόησης και της συγγραφής ενός σεναρίου, καθώς και την κατασκευή καινούριων κόσμων και πρωταγωνιστών.

Θα αναρωτηθεί λοιπόν κάποιος, αν αυτή η πρακτική ήταν κακή ή όχι. Θα απαντούσα με μια σχετική σιγουριά πως όχι μόνο δεν ήταν κακή πρακτική, αλλά ίσα ίσα όλη αυτή η διαδικασία είναι που έδωσε στα συγκεκριμένα παιχνίδια τον ιδιαίτερο χαρακτήρα τους. Προκύπτουν έτσι, μισό κομμάτι κουλοί και μισό κομμάτι πρωτότυποι συνδυασμοί χαρακτήρων και gameplay, όπως για παράδειγμα στην περίπτωση του Duck Tales, όπου χειριζόμαστε τον φιλάργυρο και ηλικιωμένο Scrooge, που κατά τ´ άλλα χρησιμοποιεί την μαγκούρα του ως  pogo stick για να χοροπηδάει από δω και από εκεί.

Το πραγματικά υπέροχο στοιχείο του Disney Afternoon Collection κατ´εμέ, είναι πως μας επιτρέπει σαν gamers να ρίξουμε μια ματιά στο πως αντιμετώπιζαν τα προβλήματα του gameplay και των γραφικών οι game developers, τριάντα σχεδόν χρόνια πριν. Έτσι, αφαιρετικά sprites, που με τα σημερινά δεδομένα φαντάζουν σχεδόν μουντζούρες στο χαρτί, τότε αρκούσαν και με το παραπάνω για να αποδώσουν τον ήρωα, τους εχθρούς και το εκάστοτε επίπεδο. Ακόμη, πρωτόλειες ιδέες gameplay υποδεικνύουν το σκεπτικό των δημιουργών των τίτλων αλλά και το πως αυτές οι ιδέες εξελίχθηκαν με τα χρόνια ορίζοντας μερικές φορές σε μεγάλο βαθμό το gameplay του σήμερα.

 

Όλο αυτό φτάνει σε ένα αποκορύφωμα στο Gallery που προσφέρει η συλλογή, το οποίο λειτουργεί σαν ένα είδος ψηφιακού μουσείου, προσφέροντας μας concept art, artwork και πληροφορίες για το κάθε παιχνίδι. Είναι η δεύτερη φορά που συναντώ ένα τέτοιο Gallery μετά την συλλογή του Bioshock και δεν θα μπορούσα να είμαι περισσότερο ευτυχισμένος για την προσθήκη αυτή.

 

Επιστρέφοντας στα των παιχνιδιών δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω την υπερβολικά μεγάλη δυσκολία που χαρακτήριζε αυτούς τους τίτλους που κάπως έπρεπε να επεκτείνουν την συνολική ώρα ολοκλήρωσης του παιχνιδιού. Ένα ωραίο throwback σ´ αυτόν το βαθμό δυσκολίας αποτελεί για παράδειγμα και το Volgar the Viking για όσους το έπαιξαν, όταν ήταν δωρεάν με τα Games with Gold. Εδώ βέβαια η Capcom υιοθετεί ένα από τα κόλπα της Rare στο Rare Replay και προσθέτει την δυνατότητα να κάνουμε Rewind σε περίπτωση που κάνουμε κάποιο λάθος. Πάλι καλά γιατί αλλιώς το συγκεκριμένο κείμενο θα γραφόταν σε μερικά χρόνια από τώρα, αφού θα είχα πρώτα αλλάξει δύο τρία χειριστήρια και τηλεοράσεις.

 

 

Μιας και πιάσαμε τις προσθήκες δεν μπορώ να μην αναφέρω πως στο πακέτο, η Digital Eclipse που είναι και η υπεύθυνη για τη δημιουργία αυτής της συλλογής, έχει προσθέσει δύο επιπλέον game modes, τα Time Attack και Boss Rush, τα οποία μας αφαιρούν την δυνατότητα να κάνουμε rewind και έρχονται παρέα με ένα χρονόμετρο για να ικανοποιήσουν τους απανταχού speedrunners, οι οποίοι μπορούν να δουν και τον χρόνο τους στα leaderboards.

Το Time Attack είναι ουσιαστικά όλο το παιχνίδι από την αρχή ενώ στο Boss Rush θα έρθουμε αντιμέτωποι μόνο με τα Bosses των αντίστοιχων παιχνιδιών. Ακόμη μας δίνεται η δυνατότητα να παίξουμε τους τίτλους στο παλιό τετράγωνο format ή και σε fullscreen/ widescreen στρετσάρωντας όμως έτσι την εικόνα, καθώς επίσης μπορούμε να προσθέσουμε ένα φίλτρο, το οποίο προσομοιάζει τις παλιές crt τηλεοράσεις.

Στα αρνητικά το μόνο που έχω να καταχωρήσω είναι ένα μικρό framerate drop που μου συνέβη δύο, τρεις φορές, πράγμα περίεργο και παράξενο αν αναλογιστεί κανείς την ηλικία των παιχνιδιών. Δεν είναι βέβαια κάτι το πολύ ενοχλητικό, όμως είναι σίγουρα παρατηρήσιμο από τον οποιονδήποτε τρέξει την συλλογή.