Dishonored: Death of the Outsider

Το έχω πει στο παρελθόν και θα το ξαναπώ και τώρα.

Η Arkane Studios διανύει την καλύτερη περίοδο της, τουλάχιστον από άποψη δημιουργικότητας, αλλά και ικανότητας να εκδίδει μέσα σε ένα τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσους αξιόλογους τίτλους. Είτε μέσα από το Dishonored II είτε μέσα από το Prey η ομάδα ανάπτυξης έχει καταφέρει, στην πρώτη περίπτωση να επεκτείνει και στην δεύτερη να δημιουργήσει από το μηδέν, απίστευτα σύμπαντα για να χαθούν μέσα τους οι απανταχού gamers. Η ασταμάτητη αυτή μηχανή κάνει σήμερα την επιστροφή της με το Dishonored: Death of the Outsider, ένα DLC που τελικά πήρε διαστάσεις standalone παιχνιδιού.

Μπορεί λοιπόν να κάνει το 3/3 ή το ταξίδι πίσω στην Karnaka θα μας αφήσει πικρή γεύση;

Από την πρώτη στιγμή που πάτησα New Game με υποδέχθηκαν στην οθόνη τα visuals για τα οποία έγινε πρωταρχικά γνωστό το πρώτο Dishonored. Τα γραφικά με – τετριμμένο τρόπο θα μπορούσα να τα χαρακτηρίσω πανέμορφα – ακολουθούν αυτή την στυλιζαρισμένη steampunk αισθητική ισορροπώντας κάπου στο μεταίχμιο ρεαλισμού και φθοράς. Ένα ύφος που δεν επιδιώκει το καθαρά φωτορεαλιστικό / απεικονιστικό μονοπάτι αλλά διατηρεί μια αισθητική που το κατατάσσει εκτός χρόνου. Με λίγα λόγια και σε δέκα χρόνια από τώρα να τρέξει κάποιος το παιχνίδι, θεωρώ πως θα μπορεί να σταθεί επάξια.

Συνήγορος στο πόσο όμορφο είναι το art style και ο κόσμος του παιχνιδιού, το γεγονός ότι μου πήρε γύρω στα δέκα λεπτά για να φτάσω από το Dreadful Whale (το πλοίο από όπου ξεκινάει η ιστορία) στα Albarca Baths (εκεί που είναι η πρώτη αποστολή) απλά και μόνο γιατί χάζευα δεξιά και αριστερά.

Δυστυχώς δεν είναι όλα ρόδινα στο κομμάτι των γραφικών καθώς σε αρκετά σημεία παρατήρησα την ύπαρξη texture popping, υλικών δηλαδή που φόρτωναν με καθυστέρηση όταν έμπαινα σε έναν καινούριο χώρο. Δεν συνέβαινε συχνά, συνέβαινε όμως αρκετές φορές για να το παρατηρήσω και κυρίως σε σημεία που θα έλεγες πως δεν γίνεται να ζορίζουν τόσο πολύ την GPU.

Όπως ανέφερα και στην αρχή η τοποθεσία παραμένει ίδια με το Dishonored II. Αυτό σημαίνει ότι όσοι όπως εγώ έχουν παίξει τον προηγούμενο τίτλο θα αισθανθούν κατευθείαν σα στο σπίτι τους, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι η ομάδα ανάπτυξης έχει χρησιμοποιήσει τις ίδιες τοποθεσίες – πράγμα πολύ θετικό στα μάτια μου.

Αυτό στο οποίο επίσης δεν με απογοήτευσαν οι environment artists είναι το πόσο πιστευτό έχουν κατασκευάσει τον κόσμο του παιχνιδιού. Για παράδειγμα έψαχνα να βρω πως θα μπω σε ένα κλειδωμένο διαμέρισμα και τελικά το κλειδί ήταν καβατζωμένο έξω από την πόρτα σε ένα ράφι μιας βιβλιοθήκης. Και όταν μπήκα μέσα στο σπίτι για να lootάρω, τα bathing salts ήταν τοποθετημένα στον καθρέφτη του μπάνιου και οι σωλήνες έσταζαν όπως υποδεικνύει η μισοπαρατημένη αισθητική του Dishonored. Mια άλλη φορά άνοιξα έναν κάδο απορριμάτων και βρήκα ένα πτώμα μέσα. Είναι αυτές οι μικρές πινελιές που σπάνε το φράγμα του αν αυτός ο κόσμος θα μπορούσε δυνητικά να υπάρχει ή όχι.

Σε ό,τι αφορά τα του ήχου, οι φαν της σειράς θα αναγνωρίσουν τα γνώριμα themes του Daniel Licht, ενώ οι διάφοροι ambient ήχοι από έγχορδα καθ’ όλη την διάρκεια του παιχνιδιού δημιουργούν μια πολύ μυστηριώδη ατμόσφαιρα. Σε πάρα πολύ καλά επίπεδα κινείται το voice acting με προσωπικό αγαπημένο performance αυτό του Robin Lord Taylor ως Outsider (μπορεί αν τον ξέρετε ως Πιγκουίνο από την σειρά Gotham). Φυσικά και σε αυτό το game δεν λείπουν επίσης οι αστείοι μεν, τραγικοί δε, διάλογοι μεταξύ των NPCs, γνώριμο trademark της σειράς.

Περνώντας στο gameplay, οφείλω να αφιερώσω λίγες γραμμές πρώτα στην ιστορία. Πρωταγωνίστρια του παρόντος τίτλου είναι η Billie Lurk, γνωστή και ως Megan Foster από το Dishonored II, ενώ δεν υπάρχει δεύτερος χαρακτήρας όπως στο προηγούμενο παιχνίδι που μπορούσαμε να επιλέξουμε μεταξύ της Emily και του Corvo. Προσωπικά βρίσκω αυτή την επιλογή άκρως θετική καθώς στο Dishonored II, η επιλογή του χαρακτήρα δεν άλλαζε τίποτα στο παιχνίδι πέρα από τους διαλόγους και τις διαθέσιμες δυνάμεις. Τουλάχιστον τώρα η αφήγηση είναι “δεμένη” με ένα πρόσωπο.

Σκοπός μας είναι να επανενωθούμε με τον παλιό μας μέντορα τον Daud(!) σε μια προσπάθεια να κλείσουμε τα μέτωπα που αφήσαμε ανοιχτά στο παρελθόν. Από εκεί και πέρα το ταξίδι μας θα πάρει αρκετές περίεργες στροφές, παραμένοντας όμως μέσα στα πλαίσια μιας πλοκής που καταφέρνει να σταθεί επαρκώς και να μας δώσει διαφορετικές ενδιαφέρουσες τοποθεσίες μέσα στις οποίες θα παίξουμε.

Συνολικά το Death of the Outsider αποτελείται από 5 διαφορετικά chapters, με το πρώτο να λειτουργεί ως ένα πολύ μεγάλο και έξυπνο tutorial για το παιχνίδι. Πέρα από τα επεξηγηματικά video που ρίχνουν φως στα γενικότερα concept του παιχνιδιού, όπως η μάχη και το stealth, το πρώτο κεφάλαιο είναι δομημένο έτσι ώστε σιγά σιγά να ανακαλύπτουμε με φυσικό τρόπο, όλες τις προσθήκες στο οπλοστάσιο μας και να μαθαίνουμε πως να τις χρησιμοποιούμε. Μου θύμισε αρκετά την λογική με την οποία είναι φτιαγμένο το πρώτο Bioshock να σε οδηγεί στα όπλα και στα power ups, ίσως σε λίγο μικρότερο βαθμό.

Εκτός από τα διάφορα όπλα, βόμβες και projectiles, η Billie διαθέτει και κάποιες δυνάμεις, όπως για παράδειγμα το Displace που θυμίζει το παλιό Blink, το Semblance με το οποίο υποδύεται κάποιον άλλον χαρακτήρα, το Foresight που παγώνει τον χρόνο και μια passive ικανότητα να μιλάει με ποντίκια που δεν είμαι σίγουρος αν “κλάπηκε” από την τελευταία σαιζόν του Rick and Morty και τους δολοφονικούς του σκίουρους.

Πέρα από την πλάκα όμως οι ικανότητες αυτές είναι κατασκευασμένες με τέτοιο τρόπο που επεκτείνουν το gameplay ειδικά αν κάποιος ακολουθήσει τα πιο stealth μονοπάτια. Για παράδειγμα, οι συζητήσεις με τα ποντίκια εκ πρώτης όψεως φαίνεται να είναι απλά για την ατμόσφαιρα, όμως πολύ γρήγορα αρχίζουν να μας δίνουν σημαντικές πληροφορίες για την εκάστοτε αποστολή. Εξίσου, το Displace – ειδικότερα όταν συνδυάζεται με το Foresight – μπορεί να μας δώσει πρόσβαση σε ψηλά μέρη με αποτέλεσμα να αποκτήσουμε στην κυριολεξία το πάνω χέρι. Πραγματικά αγαπώ την κατακορυφότητα του Dishonored και σε αυτόν τον τίτλο βρίσκεται στα καλύτερα της.

Μια ακόμη ενδιαφέρουσα προσθήκη είναι τα contracts, ένα είδος από side missions που θα βρούμε στα black markets της Karnaka και μας οδηγούν σε ανεξερεύνητα μέρη του χάρτη, ενώ προσθέτουν ένα επιπλέον επίπεδο ενδιαφέροντος στο παιχνίδι. Σε γενικές γραμμές είναι καλοδουλεμένα και ακόμα και όταν θυμίζουν fetch quests, απαιτούν πολύ περισσότερα πράγματα από τον παίκτη από ένα απλό, πήγαινε εκεί και κλέψε το αντικείμενο A. Από την άλλη, βρήκα τελείως αδιάφορο το crafting σύστημα με τα bonecharms.