Destiny

Από τις πρώτες ώρες ενασχόλησης μου με τον τίτλο κατάλαβα ότι το Destiny προσπαθεί να ικανοποιήσει πάρα πολλά γούστα μονομιάς. Πράγμα όχι απαραίτητα κακό, απλώς λόγω αυτού, η ιστορία του μπαίνει σε δευτερεύουσα μοίρα. Αφού ξεκινήσουμε το παιχνίδι και δούμε το εισαγωγικό βίντεο με την ανακάλυψη του Τraveler  – η τεράστια σφαίρα που αιωρείται πάνω από την Γη και έχει συμβάλλει στην κατακόρυφη ανάπτυξη του ανθρώπινου είδους – καλούμαστε να δημιουργήσουμε τον χαρακτήρα μας.

Έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα σε male/female, τρεις διαφορετικές κλάσεις hunter/titan/warlock και τρία διαφορετικά races human/awoken/exo. Στην συνέχεια μας ξυπνάει σε μια φουτουριστική και εγκαταλελειμένη Ρωσία,  ένα μικρό αιωρούμενο ρομποτάκι εν ονόματι “ghost” την φωνή του οποίου κάνει ο Peter Dinklage (βλ. Game of Thrones). Μας δίνει ένα όπλο στο χέρι, μας βαφτίζει guardian του διαστήματος, ορκισμένους να πολεμήσουμε το σκοτάδι και να προστατέψουμε τον Traveler και… αυτό ήταν, πάνω κάτω, όσο “αστείο” και αν ακούγεται.

Στο μικρό σε διάρκεια campaign που ακολουθεί δημιουργούνται πάρα πολλές απορίες σχετικά με το περιβάλλον και τον κόσμο του παιχνιδιού αλλά λύνονται ελάχιστες από αυτές. Ποιά η διαφορά ανάμεσα στις υπάρχουσες φυλές που επιλέγουμε στην αρχή; Ποιά η διαφορά ανάμεσα στους εχθρούς που απαρτίζουν το Darkness; Τί ρόλο παίζει ο Speaker και πώς δημιουργήθηκε το τάγμα των guardians; Η αλήθεια είναι πως κάποια από αυτά τα ερωτήματα, απαντώνται μέσω των grimoire cards τα οποία ξεκλειδώνουμε όσο παίζουμε το παιχνίδι.

Δυστυχώς όμως αυτά μπορούμε να τα διαβάσουμε μόνο μέσα από το Bungie.net, καθώς δεν υπάρχει κάποιο αντίστοιχο μενού μέσα στο παιχνίδι. Είναι μεγάλο κρίμα να έχει δημιουργηθεί ένα τόσο μεγάλο σύμπαν το οποίο μπορεί να υποστηρίξει βαθύτατο lore και ο developer να μην μπορεί να το επικοινωνήσει αυτό στον μέσο gamer. Και είναι πραγματικά απορίας άξιο η Bungie, η οποία είναι αυθεντία στο να πλαισιώνει  first person shooters με μια τρομερή ιστορία, αποτυγχάνει τόσο παταγωδώς σε αυτόν τον τομέα.

Ας αφήσουμε όμως τον κόσμο και το περιβάλλον του Destiny πίσω μας και ας περάσουμε στο ζουμί του που είναι το gameplay. Αρχικά θα πρέπει να αναφέρουμε πως το Destiny είναι ένας always on-line τίτλος, ο οποίος από την φύση του μας ωθεί στο να αναζητήσουμε παρέα για να τον απολαύσουμε. Σίγουρα κανείς δεν μας απαγορεύει να παίξουμε μόνοι μας το παιχνίδι αλλά με φίλους γίνεται άκρως πιο εύκολο, με μεγαλύτερες προκλήσεις και στην τελική, πολύ πιο διασκεδαστικό.

Στο σημείο αυτό θα πρέπει να γίνει ένας σαφής διαχωρισμός μεταξύ των δύο προσώπων του Destiny, του PvE και του PvP. To PvΕ είναι το σύνολο του παιχνιδιού στο οποίο αντιμετωπίζουμε εχθρούς οι οποίοι ελέγχονται από το παιχνίδι, ενώ το PvP είναι το γνωστό σε όλους μας multiplayer, στο οποίο καλούμαστε να αναμετρηθούμε με άλλους παίκτες σαν και εμάς.

Βάση και των δύο αυτών κομματιών του παιχνιδιού είναι ο χαρακτήρας ο οποίος επιλέγουμε στην αρχή αλλά και το loot το οποίο πέφτει τυχαία όσο παίζουμε τον τίτλο.

Όπως αναφέραμε οι τρεις διαθέσιμες κλάσεις που μπορούμε να επιλέξουμε είναι οι hunter,warlock και titan. Για τους φίλους των RPGs θυμίζουν κάτι από assassin, mage και tank αντίστοιχα αλλά τα abilities τους έχουν υπεραπλοποιηθεί στη βάση που ο τίτλος θέλει να προσελκύσει gamers όλων των ειδών.

Ουσιαστικά το μόνο κύριο σημείο που αλλάζει μεταξύ των χαρακτήρων είναι η super ability την οποία διαθέτει κάθε κλάση, η οποία με μόνη εξαίρεση την σφαίρα προστασίας του titan, μας δίνει και αυτή ένα όπλο “όλα τα σφάζω-όλα τα μαχαιρώνω” για ένα σύντομο χρονικό διάστημα. Το soft level cap κάθε χαρακτήρα είναι το 20 με ένα πολύ απλοποιημένο και κατακόρυφο skill tree το οποίο δεν αλλάζει και πολλά πράγματα στο τρόπο με τον οποίο βιώνουμε το παιχνίδι. Μόλις όμως φτάσουμε level 15 μπορούμε να επιλέξουμε μια διαφορετική subclass για να αναβαθμίσουμε – για παράδειγμα ο hunter έχει διαθέσιμες τις gunslinger και bladedancer – οι οποίες διαφέρουν αρκετά και στις ulti τους και στον τρόπο παιχνιδιού.

Το hard cap τοποθετείται γύρω στο level 30 και μπορούμε να το φτάσουμε μόνο μέσω armor το οποίο έχει την ένδειξη ότι μας προσθέτει light. Ουσιαστικά από το level 15-18 και ύστερα αρχίζουμε να λαμβάνουμε drops για legendary και ακόμη πιο σπάνια για exotic equipment το οποίο μας προσθέτει light και το οποίο δεν μας ξεκλειδώνει καινούρια abilities αλλά κάνει καλύτερο scaling με τα χαρακτηριστικά μας και με τους εχθρούς τους οποίους θα αντιμετωπίσουμε αργότερα στο πεδίο της μάχης, οι οποίοι όλο και δυσκολεύουν. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν το end game του παιχνιδιού σκοπεύει, όπως και σε άλλους αντίστοιχους τίτλους τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα (Warframe, Diablo, Borderlands) στο farming, στο loot και στην απόκτηση όλο και καλύτερου gear.

Καλύτερο Gear αποκτούμε είτε farmάροντας (can’t resist the treasure cave) , είτε ολοκληρώνοντας αποστολές και bounties ανάλογα με το faction το οποίο μας ενδιαφέρει, είτε κάνοντας decrypt κάποια engrams τα οποία πέφτουν τυχαία κατά την διάρκεια του παιχνιδιού. Είναι όμως όλα θέμα επιλογών.

Δίνοντας έμφαση στα factions – είτε στους vanguard για το PvE, είστε στο crucible για το PvP – ανεβαίνουμε πιο αργά reputation όμως μπορούμε να αγοράσουμε σίγουρα αντικείμενα τα οποία βρίσκονται προς πώληση. Εάν επιλέξουμε τον δρόμο των engrams, τα οποία πέφτουν πιο συχνά, τότε κανείς δεν μας εγγυάται ότι το legendary engram που μας έτυχε θα μας δώσει και κάποιο αντίστοιχο legendary αντικείμενο. Ίσα ίσα που οι πιθανότητες είναι πάρα πολύ μικρές. Από την μία αυτό είναι λογικό καθώς το end game θα είχε τελειώσει έτσι για πολλούς από νωρίς αλλά από την άλλη μπορεί να καταντήσει πολύ κουραστικό να βλέπεις τα engram σου να πηγαίνουν χαμένα – με ένα γρήγορο google search θα βρείτε πολύ μίσος να κυκλοφορεί στον διαδίκτυο για τον Cryptarch.

Σε ότι αφορά το PvE θα πρέπει να αναφέρουμε ότι στην πλειοψηφία τους οι μάχες είναι αρκετά καλοσχεδιασμένες και σωστά υλοποιημένες. Σίγουρα ο τρόπος με τον οποίον ενεργοποιούνται δεν είναι και ο καλύτερος αφού σχεδόν πάντα καταλήγουμε στην εξής επαναλαμβανόμενη διαδικασία. Πήγαινε στο σημείο Α, κάνε deploy το ghost, πολέμησε τις ορδές από εχθρούς που έρχονται καταπάνω σου, repeat. Όμως ο σχεδιασμός των επιπέδων στα οποία λαμβάνουν χώρα οι μάχες είναι πανέξυπνος και το ΑΙ των αντιπάλων είναι αντάξιο του επιπέδου στο οποίο μας έχει συνηθίσει η Bungie. Αρκετά από τα bosses τα οποία θα συναντήσουμε στον δρόμο μας, δυστυχώς καταλήγουν να είναι απλώς μεγάλα bullet sponges, ένα κομμάτι στο οποίο φαίνεται ότι ο developer δεν έδωσε μεγάλη προσοχή.

Μετά την ολοκλήρωση της ιστορίας θα βρεθούμε να παίζουμε ξανά και ξανά τα λεγόμενα strikes, κάτι σαν μίνι raids με ομάδες τριών ατόμων και να ανεβάζουμε όλο και περισσότερο την δυσκολία για να ξεκλειδώνουμε περισσότερα πράγματα. Κάποιοι αυτό είναι λογικό να το βρουν βαρετό, άλλοι που ξέρουν ότι γύρω από αυτή την επαναληψιμότητα βασίζονται τα παιχνίδια με σύστημα loot θα περιμένουν κάθε αποστολή να τελειώσει με αγωνία για να δουν τι αντικείμενα θα ξεκλειδώσουν στο τέλος.

Άξιο αναφοράς θεωρώ επίσης την συνεχή υποστήριξη με του τίτλου από πλευράς της Bungie με ολοκαίνουριο content. Είναι φανερό, αν και δεν μπορώ να κατανοήσω το γιατί, ότι η Bungie έχει ετοιμάσει αρκετά πράγματα για αυτόν τον τίτλο τα οποία θέλει να διαθέσει σταδιακά, και όχι μονομιάς στο κοινό. Το Raid για παράδειγμα το οποίο έγινε διαθέσιμο την προηγούμενη εβδομάδα προσθέτει απίστευτο βαθμό δυσκολίας στο παιχνίδι και βάθος το οποίο δεν έχουμε ξαναδεί σε καμία άλλη αποστολή από τις ήδη υπάρχουσες.

Στον οπτικοακουστικό τομέα θεωρώ πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Το Destiny είναι ένα από τα πιο καλογυαλισμένα παιχνίδια που είχα την τύχη να πιάσω στα χέρια μου και ακόμα πιο εξωφρενικά τρελό είναι το γεγονός ότι βγαίνει και στις δυο γενιές κονσολών ταυτόγχρονα και παρ’ όλα αυτά καταφέρνει να έχει τόσο φρέσκα γραφικά. Το frame rate είναι άψογο, δεν παρατήρησα καθόλου drops, ανεξάρτητα από το πόσο γεμάτη ήταν η οθόνη μου ενώ κάθε texture και κάθε επιφάνεια φαντάζει να είναι μοναδικά τοποθετημένη στο σωστό σημείο.

Στα του ήχου, είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που ο Martin O’Donnell ολοκλήρωσε το soundtrack πριν την αποχώρηση του από την Bungie, αν σκεφτεί κανείς ότι αποτελεί ένα από τα Highlits σε ένα λειψό story και έρχεται εξαιρετικά να ντύσει τις διάφορες φάσεις του παιχνιδιού. Ο ήχος των όπλων και των εφέ και αυτός δεν απογοητεύει στο ελάχιστο.