Cuphead

Σαν παιδί και λάτρης της γενιάς των 2D side scrolling games (βλ. Mario, Sonic, Alex Kidd) με το που είδα το πρώτο τρέιλερ του Cuphead αμέσως μου τράβηξε το ενδιαφέρον, τόσο ως προς το στήσιμό του αλλά και την ιδέα του. Και ευτυχώς δεν με απογοήτευσε καθόλου, σε κανένα επίπεδο το StudioMDHR. Ένα καινούριο στούντιο που κατάφερε να βγάλει ένα τρομερό παιχνίδι που σαν ιδέα δεν έχουμε ξαναδεί.

Είναι ένα κλασσικό του είδους του game, το οποίο μας μεταφέρει στην νοοτροπία των cartoon της Disney του 1930. Χωρίς να αναφέρεται στους γνωστούς ήρωες της εποχής, το Cuphead δεν αργεί να σε κερδίσει με τον δικό του ήρωα. Θα μπορούσε κάποιος να το χαρακτηρίσει ξεπερασμένο και παλιό, αλλά δεν έχει καμία σχέση με αυτό.

Τα χρώματα, η σχεδίαση  είναι μοναδικά μιας και έχουν γίνει όλα στο χέρι κάνοντάς τα καταπληκτικά, ακόμα και από το ξεκίνημα. Η μουσική, που είναι ένα καταπληκτικό ragtime, σε συνοδεύει σε όλο το παιχνίδι και δεν γίνεται καθόλου κουραστική.

Οι κινήσεις των χαρακτήρων είναι βγαλμένες από εκείνη την εποχή, χωρίς να του λείπει όμως η νοοτροπία του σήμερα στο σύνολο του.

Καταπληκτικό design στοιχείο του ήρωα είναι ότι πυροβολεί από την άκρη του δακτύλου του σαν όπλο, όπως κάναμε παιδιά, άλλα και όλοι οι χαρακτήρες που συναντάς, οι κινήσεις τους είναι μοναδικές – ακόμα και τα μάτια τους είναι πολύ εκφραστικά — και ειδικά των Bosses.

Η υπόθεση λίγο τετριμμένη, με τον ήρωα μας  να προσπαθεί να ξεφύγει από μια κακή συμφωνία με τον διάολο, αν και με το που το ξεκινάς δεν σε ενδιαφέρει και πάρα πολύ το story, αλλά το όλο lοok και gameplay του.

Το ενδιαφέρον παραμένει αμείωτο καθ’ όλη την διάρκεια του, μιας και σε κρατάει συνέχεια με καινούργιες πίστες, δυνάμεις αλλά και Boss Fights.

Τα Boss Fights είναι πολλά, μιας και αποτελούν και το κεντρικό story και είναι στημενα με τέτοιο τρόπο που αποκλείεται να τα βαρεθείς. Κάθε Boss είναι διαφορετικό, με πολλά επίπεδα και μορφές με αποτέλεσμα να χρειαστεί πολλές φορές να πατήσεις restart και να βρεις τον τρόπο που μπορείς να το περάσεις. Δεν μπορείς να γνωρίζεις πόση ζωή του απομένει, σε πιο σημείο θα αλλάξει μορφή ή με ποια σειρά φανερώνει τα πολλαπλά όπλα του, με αποτέλεσμα η δυσκολία για να το περάσεις να ανεβαίνει κατακόρυφα.

Φυσικά έχεις την επιλογή να διαλέξεις την πιο εύκολη εκδοχή του Boss και να βρεις μονοπάτια που κόβουν δρόμο (αρκετό) για το τέλος, αλλά το παιχνίδι δεν μπορείς να το τελειώσεις αν δεν βγάλεις όλα τα bosses στην κανονική δυσκολία.
Και οι πίστες που δεν έχουν Bosses δεν είναι και πολύ εύκολο να τις περάσεις, μιας και συνέχεια σε απασχολούν εχθροί που πρέπει να αντιμετωπίσεις και νομίσματα που πρέπει να μαζέψεις για να αγοράσεις καινούργια upgrades.

Και για όσους θέλουν το 100% κάθε πίστα στο τέλος έχει βαθμολογία που για να πάρεις Α+ σημαίνει ότι πρέπει να κάτσεις ώρες σε μια πίστα μέχρι να το καταφέρεις.

Το παιχνίδι δεν συγχωρεί εύκολα τα λάθη, μιας και το HP φτάνει μάξιμουμ στο 4, με αποτέλεσμα αν τα χάσεις όλα να ξεκινάς την πίστα από την αρχή. Κάτι που έκανα αρκετές φορές, μέχρι να μάθω το layout και να μπορέσω να προχωρήσω.

Το παιχνίδι δυστυχώς διαθέτει μόνο Couch Co-op και όχι online, αλλά και εκεί τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα. Η δυσκολία αυξάνεται χωρίς να ξέρεις πάλι το πόσο και οι επιθέσεις πολλαπλασιάζονται μιας και υπάρχουν δυο παίχτες πλέον με αποτέλεσμα να υπάρχει ένας πανικός από projectiles προς κάθε πιθανή κατεύθυνση.

Το level design του είναι καταπληκτικό και διαφορετικό σε κάθε πίστα, με καινούριους εχθρούς να σε περιμένουν και τρεις διαφορετικούς κόσμους να επισκεφθείς. Χωρίζεται στην ουσία σε δυο μέρη, τo ένα που είναι το κλασσικό side scrolling που το ονομάζει run ‘n gun, και το straight forward Boss Battle.

Τα power ups και νέα όπλα δεν λείπουν καθόλου και πρέπει να προσαρμόσεις και το παιχνίδι σου ανάλογα το πού βρίσκεσαι.