Είναι λίγες (και καλές) οι στιγμές που πιάνεις ένα παιχνίδι στα χέρια σου και αμέσως καταλαβαίνεις ότι δεν πρόκειται για μια ακόμα προσθήκη, μια ακόμα συνέχεια, που – όσο και καλά και αν τα καταφέρνει – προσθέτει μόνο στα ήδη υπάρχοντα είδη, “ήθη” και “έθιμα”.
Μια από αυτές είναι και η ευκαιρία που είχα να «γνωρίσω» το Child of Light, την Aurora, ένα παιχνίδι-ποίημα θα τολμούσα να πω, στο hands on preview event της Ubisoft στο Λονδίνο.
Το Child of Light μας διηγείται με τον πλέον καλλιτεχνικό τρόπο την ιστορία της μικρής πρωταγωνίστριας η οποία, αμέσως μετά το θάνατό της, που αποτελεί και την αρχή του παιχνιδιού, μεταφέρεται στον κόσμο της Lemuria. Εκεί, με σύμμαχο μια μικρή πυγολαμπίδα, καλείται να αντιμετωπίσει, τελικά, την ίδια την Βασίλισσα της Νύχτας καθώς και τα πλάσματά της, διεκδικώντας την επιστροφή και διατήρηση της κάθε μορφής φωτός – εξ’ ου και ο τίτλος.
Το παιχνίδι είναι γραμμένο ως ποίημα και η διήγησή του ακολουθεί αυτή ακριβώς τη μορφή. Στο εικαστικό κομμάτι δεν μπορώ να μιλήσω για “γραφικά”, αλλά για τέχνη που ακολουθεί τις γραμμές ενός καλοσχεδιασμένου πίνακα ζωγραφικής που δένει αρμονικά πολλαπλά στρώματα ζωγραφιστών χαρακτήρων, αντικειμένων και περιβαλλόντων σε ένα δυσδιάστατο περιβάλλον με ψευτο-3D προσεγγίσεις σε κάποια σημεία που τα διάφορα επίπεδα του περιβάλλοντος εφάπτονται.
Η περιπέτειά της έχει τη μορφή ενός RPG τίτλου, με turn-based μάχες μεταξύ της μικρής πρωταγωνίστριας και των πλασμάτων της νύχτας. Οι μάχες αυτές καθ’ αυτές κάθε άλλο παρά εύκολες είναι, ειδικά όσο προχωράει το παιχνίδι, με το όλο σύστημα να θυμίζει υπερβολικά πολύ τις μάχες Pokémon, όπου έχεις στη διάθεσή σου μερικούς χαρακτήρες (τους οποίους σταδιακά συναντάς μέσα στο παιχνίδι) και καλείσαι να αντιμετωπίσεις μια σειρά από αντιπάλους – συχνά μάλιστα πολλούς ταυτόχρονα. Όπως στα περισσότερα παιχνίδια αυτού του είδους, έτσι και στο Child of Light μπορείς να περάσεις τις περισσότερες μάχες στην αρχή απλά πατώντας “Α, Α, Α”, αλλά αυτή η gameplay τακτική δε θα βοηθήσει όταν οι αντίπαλοι έχουν αδυναμίες και αντιστάσεις σε κάποια στοιχεία όπως η φωτιά και ο ηλεκτρισμός. Όπως και το ίδιο το παιχνίδι, έτσι και οι μάχες του έχουν ένα βάθος που δεν γίνεται αντιληπτό με την πρώτη ματιά.
Αν και στην αρχή ομολογώ ότι μου έκανε εντύπωση το οπτικό κομμάτι, το σύνολο των στοιχείων του παιχνιδιού ήρθαν να ενωθούν με την περιέργειά μου για το τί “θα γίνει μετά” και ποιό το μέλλον της μικρής (η οποία στην πορεία του παιχνιδιού φαίνεται να μεγαλώνει) και να δημιουργήσουν έναν τίτλο που άνετα με κράτησε τις περίπου 2 ώρες που είχα στη διάθεσή μου για το hands on. Είναι άκρως ψυχαγωγικό να έχεις έναν τέτοιο, τόσο διαφορετικό τίτλο στα χέρια σου, ο οποίος δεν ελπίζει να αντικαταστήσει κάτι που ήδη βρίσκεται στη συλλογή σου αλλά μάλλον έρχεται να συμπληρώσει ένα κενό που έχουμε στα videogames γενικότερα: την ανάγκη για πιο «αρτιστικά» παιχνίδια και τίτλους που συνδυάζουν πολλά περισσότερα στοιχεία από αυτό που ορίζεται / ορίζουμε ή κατανοούμε ως τέχνη.
Με μια ενδιαφέρουσα ιστορία, ντυμένη με εξαιρετική μουσική, το Child of Light είναι ένα εικαστικό (και gaming) δρώμενο που παρά την απλοϊκή, ίσως, κατά μια έννοια προσέγγιση σε κάποιους “τεχνικούς” τομείς, θα κρατήσει και -ελπίζω- θα ανταμείψει όσους gamers του δώσουν την ευκαιρία, τον χρόνο και την προσοχή που του αξίζει.
Προσωπικά, για κάποιον λόγο έχω συνδέσει την Aurora με την Τσιχίρο του Spirited Away και δεν μπορώ να περιμένω το τέλος Απριλίου, οπότε και κυκλοφορεί η πλήρης έκδοση του τίτλου σε Xbox One και Xbox 360.
[slickr-flickr search=”sets” items=”24″ set=”72157643368713294″]