Battlefield: Hardline
Xbox One Review
Οι εντυπώσεις μου για το Battlefield: Hardline, είναι ίσως ένα από τα πιο δύσκολα κείμενα που καλούμαι να γράψω για κάποιον τίτλο του Xbox One μέχρι στιγμής. Από την μία πλευρά, έχουμε στα χέρια μας μια σειρά παιχνιδιών, πολύ αγαπημένη και γνωστή στους φαν των first person shooters και από την άλλη πλευρά μια εταιρεία, την Visceral Games η οποία προέρχεται από μια εντελώς διαφορετική κατηγορία τίτλων – τύπου Dead Space – και η οποία αναλαμβάνει να δημιουργήσει έναν τίτλο που να “υπακούει” στα στάνταρντ του franchise. Εαν λάβει κανείς υπόψη και το καταστροφικό launch που είχε πέρυσι το Battlefield 4, το οποίο έγινε πιο γνωστό για τα bugs του παρά για το gameplay του, εύκολα κατανοεί την πίεση στην οποία πρέπει να αντεπεξέλθει η Visceral. Εν τέλει όμως τα κατάφερε; Η απάντηση είναι πολύ πιο περίπλοκη από ένα “ναι” ή ένα “όχι”, εξού και η δυσκολία του εν λόγω κειμένου.
Από τα πρώτα λεπτά ενασχόλησης με τον τίτλο, είναι ξεκάθαρο ότι το κεντρικό σκηνικό έχει μεταφερθεί μακριά από το μέτωπο του πολέμου των προηγούμενων παιχνιδιών της σειράς, σε μία πιο προσιτή σε εμάς εικόνα, την μάχη μεταξύ νόμου και εγκλήματος.
Έτσι λοιπόν και το campaign του Battlefield: Hardline αποτελεί κατά έναν πολύ έξυπνο τρόπο, φόρο τιμής στις αστυνομικές τηλεοπτικές σειρές των προηγούμενων δεκαετιών, με την ιστορία του να εξελίσσεται σε δέκα ίσου μεγέθους και διάρκειας επεισόδια. Κατά την μικρή συνολικά διάρκεια του, ακόμα και στις υψηλότερες δύο δυσκολίες, θα βρεθούμε στην θέση του Nick Mendoza ενός νεοεισαχθούς στο σώμα αστυνομικού. Μαζί με την συνεργάτιδα του θα αρχίσουν να ερευνούν μια σειρά από υποθέσεις οι οποίες σχετίζονται με ένα καρτέλ εμπορίας ναρκωτικών, και να μπλέκουν σε γεγονότα τα οποία τους αναγκάζουν να πάρουν αποφάσεις οι οποίες θολώνουν την λεπτή γραμμή μεταξύ εγκλήματος και τιμωρίας. Αν και περίμενα πολύ περισσότερα από την Visceral, ειδικά στον τομέα της ιστορίας, το παιχνίδι μαστίζεται από υπερβολικά κλισέ και σεναριακές συνδέσεις οι οποίες δεν βγάζουν και πολύ νόημα. Παρ’ όλα αυτά το singleplayer περνάει αρκετά ευχάριστα, κυρίως χάρη στους πρωτότυπους μηχανισμούς που εισάγει στο gameplay.
Ο κυριότερος και πιο βασικός από αυτούς είναι το νέο arrest system, το οποίο συναντάται μόνο στο single player τμήμα του παιχνιδιού. Ουσιαστικά μπορούμε να συλλάβουμε πλέον τους εχθρούς που βρίσκουμε στο διάβα μας, αποφεύγοντας τα -οποιαδήποτε- λουτρά αίματος του παρελθόντος. Ως κίνηση από την ομάδα ανάπτυξης έχει λογική, καθώς ως νομοταγής αστυνομικός ο πρωταγωνιστής μας δεν μπορεί να την δει John Rambo στα ξαφνικά, όμως θα ήθελα λίγο περισσότερα σημεία απλού άμυαλου shooting – όχι πως και αυτό δεν υπάρχει – καθώς πιστεύω ότι ο συγκεκριμένος μηχανισμός χρησιμοποιείται σε υπερβολικό βαθμό μέσα στον τίτλο. Όπως και να έχει, πιστεύω πως αξίζει ένας μικρός έπαινος στην Visceral που προσπάθησε να φύγει από το υπάρχον μοτίβο του corridor shooting και να ακολουθήσει μια πιο διαφορετική και stealth προσέγγιση στον τίτλο.
Παρ’όλα αυτά δεν νομίζω πως υπάρχει κάποιος gamer ο οποίος αγόρασε ποτέ κάποιον τίτλο από την σειρά Battlefield ανυπομονώντας να περάσει αμέτρητες ώρες πάνω από το αντίστοιχο Campaign για αυτό ας προχωρήσουμε στο πολυαναμενόμενο multiplayer.
Προφανώς και το concept “κλέφτες και αστυνόμοι” δεν θα μπορούσε παρά να μεταφέρεται και εδώ, στο πιο διάσημο κομμάτι της σειράς, το multiplayer. Αυτό δημιουργεί αμέσως τόσο θετικά, όσο και αρνητικά αποτελέσματα, εξαρτάται πάντα βέβαια από την σκοπιά που το βλέπει κανείς.
Αρχικά, το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς είναι η αυξημένη ταχύτητα που έχουν πλέον αναπτύξει τα multiplayer matches συγκριτικά με τα προηγούμενα instalations της σειράς. Πράγμα απολύτως λογικό άλλωστε καθώς σύμφωνα με την παραπάνω λογική έχουν αφαιρεθεί πολλά στοιχεία όπως για παράδειγμα τα τανκ και τα μαχητικά τζετ και έχουν αντικατασταθεί με muscle cars και dirtbikes. Τι συμβαίνει όμως όταν λείπει ένα ολόκληρο game mode όπως το Rush;
Γενικά η Visceral προσπαθεί να ικανοποιήσει το concept κλέφτες και αστυνόμοι σε τέτοιο βαθμό που όμως αλλάζει αρκετά από τα γνώριμα στοιχεία του franchise. Εξακολουθεί να είναι Battlefield; Η απάντηση είναι “ναι”. Ταυτόγχρονα όμως οι αλλαγές είναι αρκετές για να ξενίσουν τους παλαιότερους.
Στην θέση του Rush λοιπόν θα συναντήσουμε πέντε διαφορετικά games modes τα Heist, Blood Money, Hotwire, Crosshair και Rescue ενώ προφανώς δεν θα μπορούσαν να λείπουν και τα Team Deathmatch και Conquest. Στο Heist οι κλέφτες προσπαθούν να κλέψουν δυο χαρτοφύλακες γεμάτους λεφτά και να τους φέρουν σε ένα extraction point ενώ στο Blood Money οι δύο ομάδες προσπαθούν να μαζέψουν έναν συγκεκριμένο αριθμό χρημάτων από ένα κεντρικό θησαυροφυλάκιο και να το επιστρέψουν στην βάση τους. Παρομοίως το Hotwire θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα ως ένα “Conquest με αμάξια”, αφού στην ουσία τον ρόλο των σημαιών αναλαμβάνουν αμάξια τα οποία οι δύο ομάδες οδηγούν μέσα στον χάρτη. Στα Crosshair και Rescue διαθέτουμε μόνο μια ζωή, αν πεθάνουμε δηλαδή δεν υπάρχει respawn, και προσπαθούμε να μεταφέρουμε έναν VIP συμπαίκτη ανάμεσα σε δύο σημεία, ή να ελευθερώσουμε κάποιους αιχμάλωτους που έχουν στην κατοχή τους οι κλέφτες αντίστοιχα. Όλα τους έξυπνα modes, κάποια αρκετά πρωτότυπα και κάποια πάνε πεπατημένες συνταγές ένα βήμα παραπέρα. Αν υπάρχει κάποιο παράπονο είναι ότι τα δύο τελευταία modes θέλουν αρκετή συνεννόηση και δεν προτείνονται για solo play. Το Conquest παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο σαν φιλοσοφία ενώ το Team Deathmatch υποφέρει από πολύ λάθος τοποθετημένα respawns, τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να διορθωθούν.
Αλλαγές έχουν υπάρξει και στα loadouts των κλάσεων με σημαντικότερη ίσως την αφαίρεση του RPG από τον Engineer (ή πλέον Mechanic). Πλέον αυτά βρίσκονται σαν power spawns μέσα στον χάρτη και δίνουν ένα σημαντικό πλεονέκτημα στην ομάδα που τα ελέγχει. Αν κάποιος δεν κατορθώσει να τα εξασφαλίσει τότε το αντίπαλο ελικόπτερο ή το armored truck μπορεί πολύ εύκολα να βγει εκτός ελέγχου και να κάνει snowball όλο το παιχνίδι. Στα θετικά των αλλαγών όμως θα πρέπει να σημειωθεί η αγορά των όπλων και των αξεσουάρ με in-game χρήματα τα οποία κερδίζουμε ανά παιχνίδι. Αυτό μας δίνει την δυνατότητα να αγοράσουμε από την αρχή τον εξοπλισμό που μας ενδιαφέρει χωρίς να πρέπει να φτάσουμε στο αντίστοιχο level. Βέβαια υπάρχουν και όπλα τα οποία ξεκλειδώνονται μόνο αφού ολοκληρώσουμε κάποια assignements και ως επί το πλείστον έχουν αποδειχτεί αρκετά overpowered.
Σε γενικές γραμμές το Battlefield: Hardline βγάζει την αίσθηση μιας spinoff σειράς σε σχέση με την κύρια και ίσως να είναι ακριβώς αυτό το οποίο ήθελε να πετύχει και η Visceral Games. Ένα παιχνίδι το οποίο να είναι Battlefield αλλά ταυτόγχρονα να αλλάζει σε διαστάσεις, ύφος και περιεχόμενο. Νομίζω πως αν αυτός ήταν ο στόχος της, τον πέτυχε και μάλιστα με το παραπάνω. Όμως δεν είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η συνέχεια που φανταζόμασταν ως φαν της σειράς Battlefield. Σε κάθε περίπτωση πάντως, το Hardline είναι ένα πάρα πολύ καλό shooter το οποίο μπορεί να προσφέρει αρκετή διασκέδαση.
%