Battlefield 1
Xbox One ReviewΣτην εποχή που όλα τα FPS προσπαθούν να βρουν ένα τρόπο να έχουν (αναγνωρίσιμη) ταυτότητα, η ομάδα της DICE και η EA έκαναν κάτι αρκετά ριψοκίνδυνο για πολλούς, και αντί για μια εκδοχή του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, ή κάποια άλλη φανταστική ιστορία με, στερεοτυπικούς σχεδόν, ‘κακούς’, στράφηκαν σε κάτι που, για κάποιο λόγο, η βιομηχανία της ψυχαγωγίας φαίνεται να προσπερνά συχνά – τον 1ο Παγκόσμιο.
Σκοτεινός, λασπωμένος και αργός, αλλά παράλληλα χαώδης και βίαιος με ένα μοναδικό τρόπο, από την πρώτη κιόλας αποστολή το Battlefield 1 ξεκαθαρίζει πώς η ομάδα καταλαβαίνει τον Πρώτο Παγκόσμιο.
Με εισαγωγικό κείμενο ‘δεν υπάρχει η προσδοκία ότι θα επιβιώσεις’, σε ένα πεδίο μάχης που βάλλεται από παντού από πολυβόλα και επίγειες δυνάμεις, το πρώτο επίπεδο αποτελεί περισσότερο μια γρήγορη ματιά στο χάος και την ταχύτητα με την οποία τελείωναν όλα για ένα στρατιώτη στη μάχη.
Κάθε φορά που πεθαίνεις, η κάμερα απομακρύνεται γρήγορα και πάει στον επόμενο στρατιώτη στη σειρά. Και μετά στον επόμενο. Αυτό γίνεται μερικές φορές πριν ολοκληρωθεί η αποστολή, με τρόπο άκρως κινηματογραφικό, που παράλληλα καταλαβαίνω ότι είναι μια προσπάθεια να μεταφέρουν και να τονίσουν το πόσο λίγο χρόνο μπορεί να είχες σε ένα ‘πεδίο μάχης’ (κυριολεκτικά).
Ανάμεσα σε αυτές τις μεταβάσεις βλέπουμε και ένα εξαιρετικά προσεγμένο, άκρως κατεστραμμένο περιβάλλον, που σε κάθε βολή γίνεται ή φαίνεται να μετατρέπεται σε ακόμα πιο εχθρικό.
Η εισαγωγή του Battlefield 1 είναι από τις καλύτερες που έχω παίξει σε οποιοδήποτε παιχνίδι στο Xbox. Θέτει τον τόνο και το ύφος, για τις υπόλοιπες 5. Και με το ‘They Push, We Push’ μήνυμά της, κλείνει και – θλιμένα – το μάτι στην Ιστορία (στην Ανθρωπότητα θα έπρεπε να πω) που απέδειξε ότι όχι μόνο δεν ήταν ο Πόλεμος που θα σήμαινε το τέλος όλων των πολέμων, αλλά μόλις λίγες δεκαετίες μετά, τον επανέλαβε. Χειρότερο. Και μετά ξανά. Όπως ακριβώς η εισαγωγή απλά πάει στον επόμενο στρατιώτη…
Οι υπόλοιπες αποστολές συνεχίζουν στο ίδιο ύφος με την πρώτη. Έχει ενδιαφέρον ότι η DICE προσέγγισε την ιστορία με τελείως ξεχωριστές αποστολές, και όχι με μια ενιαία ιστορία. Αν και τελικά λειτουργεί εξαιρετικά, και μας επιτρέπει ουσιαστικά να δούμε πόσο άλλαζε η φύση και το ύφος του Πολέμου μεταξύ των περιοχών, και παρά την παρουσία ενός τελικού κεφαλαίου, μου στέρησε την κορύφωση που θα περίμενα από ένα ‘final chapter’.
Μπορεί να μην είναι απαραίτητο συστατικό, ή εγώ να παραμένω επηρεασμένος από το συγκλονιστικό τέλος του, επίσης WW1, Valiant Hearts.
Αλλά από την άλλη, η ιστορίες ήταν τοσο καλογραμμένες, είτε στο σύνολό τους είτε στο μεγαλύτερο μέρος τους, που μόλις τις τελείωσα ένιωσα ένα κενό και την ανάγκη να είχαν διαρκέσει παραπάνω. Και αυτό όχι γιατί ήταν λίγες ώρες, που ήταν (περίπου 6-8 ώρες), αλλά γιατί απλά κυλούσαν, δεν έκαναν κοιλιά και δεν με άφησαν να αναρωτιέμαι γιατί κάνω αυτό που κάνω.
Πολύ θετικό που η DICE το κράτησε έτσι και δεν προσπάθησε απλά να επιμηκύνει, απλά για να υπάρχει κάτι.
Από ιστορικής πλευράς νομίζω το ‘εμπνευσμένη από τον 1ο Παγκόσμιο’ περιγράφει καλύτερα την ιστορία, και αντικατοπτρίζει καλύτερα και το ότι το παιχνίδι ισορροπεί ανάμεσα στο διασκεδαστικό, απολαυστικό gameplay και μια ιστορία που σε καμία περίπτωση δεν έχει κανένα από αυτά τα δύο χαρακτηριστικά.
Και αυτή η ισορροπία είναι νομίζω η μεγάλη ‘νίκη’ της DICE – και έχω πολλά παραδείγματα, αλλά αν επιλέξω ένα είναι ότι αποφεύγει πχ να εντριφύσει σε παραμέτρους του πολέμου όπως τα χημικά όπλα, αλλά δείχνει ξεκάθαρα πως κάποια όπλα, όπως το φλογοβόλο, μπορούσαν να αλλάξουν τελείως την έκβαση μιας μάχης που σε μεγάλο βαθμό έγινε (και) σώμα με σώμα. Παράλληλα δημιουργεί πολύ έντονες αντιθέσεις κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, ανάμεσα στον πόλεμο και τον ηρωισμό, στους χαρακτήρες και τα κίνητρά τους, στα πιστεύω και τις πράξεις τους. Η σκηνή με το περιστέρι είναι μια από τις πιο έξυπνες που έχω δει ή παίξει τα τελευταία χρόνια.
Επίσης πινελιές κινηματογραφικής και φωτογραφικής φύσης, σε συνδυασμό με ένα από τα καλύτερα game soundtracks των τελευταίων ετών και τη δυναμική του ‘only in Battlefield’ δομημένου, συγκροτημένου, απόλυτου χάους, θεωρώ ότι εκτίναξαν τη συνολική εμπειρία σε κάτι πρωτόγνωρο και μοναδικό. Και σίγουρα απρόσμενο.
Από πλευράς gameplay έχουμε ένα πιο κλασικό μοντέλο όπου μετά από μια μικρή εισαγωγή, επιδιώκουμε να πετύχουμε απλά, γνωστά λίγο πολύ objectives τύπου ‘πήγαινε εκεί κάνε αυτό’, που οι φίλοι του είδους θα αναγνωρίσουν αμέσως. Κάποια από αυτά είναι απλά και ξεκάθαρα, ενώ μερικά δίνουν την ευκαιρία να δοκιμάσουμε και οχήματα ή εναλλακτικές τακτικές. Έτσι ένα επίπεδο μπορεί να το τελειώσουμε (σχεδόν) stealth, με περισσότερο ανταρτοπόλεμο, ενώ σε άλλες περιπτώσεις μπαίνουμε στη μάχη σαν να μην υπάρχει αύριο.
Από όλη την εμπειρία των οχημάτων, το πιο εντυπωσιακό και αξιομνημόνευτο είναι νομίζω το επίπεδο με τα αεροπλάνα. Πέρα από το ότι είναι εύκολο και γίνεται δεύτερη φύση ο χειρισμός του αεροπλάνου, τα γραφικά και τα περιβάλλοντα είναι απλά να τα χαζεύεις, ενώ οι μάχες και τα objectives είναι εξίσου απολαυστικά. Επίσης η αντίθεση με τα λασπωμένα χαρακώματα και τα ποντικάκια ανάμεσα στα πτώματα, με τον καθαρό ουρανό και τις βουνοκορφές δεν περνάει απαρατήρητη.
Σίγουρα το αερόστατο των trailer και του multiplayer αποτελεί εξίσου σημαντική στιγμή, αλλά οι στροφές και οι ελευθερία της πτήσης μου δεν είναι ένα συναίσθημα που θα ξεχάσω σύντομα.
Το να καταφέρεις να πεις μια ενδιαφέρουσα ιστορία, σε ένα ιδιαίτερο gaming κοινό, που θα καταφέρει να περάσει τόσο το gameplay και να ταυτοποιήσει αυτό που λίγο αργότερα θα είναι το multiplayer κομμάτι, όσο και να δημιουργήσει μια αξιόλογη, αξιομνημόνευτη ιστορία, θεωρώ πως ήταν μια πραγματική πρόκληση για την DICE.
Και με μεγάλη μου χαρά μπορώ να πω πως το κατάφερε. Απόλυτα.
Multiplayer
Εντάξει, ας ξεκινήσουμε με μια παραδοχή. Μπορεί το campaign του Battlefield 1 να είναι άκρως ενδιαφέρον όμως λίγοι, έως ελάχιστοι, είναι αυτοί που δεν σκοπεύουν να ασχοληθούν με το multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού. Άλλωστε και η σειρά ως καθαρά online τίτλος ξεκίνησε. Τι περιλαμβάνει λοιπόν η Battlefield εκδοχή του πολέμου που θα τελείωνε όλους του πολέμους;
Οι παλιοί της σειράς θα αισθανθούν κατευθείαν σα στο σπίτι τους με αρκετά από τα κλασσικά πλέον modes όπως τα Conquest, Domination, Rush και Team Deathmatch να κάνουν την επιστροφή τους στις playlist του παιχνιδιού.
Οι ακόμα πιο παλιοί, θα χαρούν επίσης όταν μάθουν ότι το destructability, δηλαδή το πόσο εύκολα καταστρέφεται το περιβάλλον του χάρτη, χαρακτηριστικό γνώρισμα των παιχνιδιών Battlefield, έχει κάνει για τα καλά την επιστροφή του. Πλέον δεν είμαστε πουθενά ασφαλείς, καθώς τα κτήρια μπορούν κομμάτι-κομμάτι να διαλυθούν μέχρι να μείνουν στα τσιμέντα, αλλά το ακόμη πιο παρανοϊκό είναι πως όλα τα περιβάλλοντα επιδέχονται αλλοιώσεις. Αν για παράδειγμα είμαι μέσα στο άρμα και μου φύγει καμία ξόφαλτση οβίδα στον δρόμο, τότε ο δρόμος θα αποκτήσει μια τεράστια λακούβα, στην οποία κάποιος μπορεί να κρυφτεί σε στάση prone κτλ. Το ίδιο συμβαίνει συμβαίνει και όταν για παράδειγμα καταστρέψουμε το εχθρικό Ζέπελιν – θα πέσει τυχαία σε ένα σημείο του χάρτη, αφήνοντας ένα μεταλλικό κουφάρι και αλλάζοντας την όψη του πεδίου μάχης.
Εχθρικό Ζέπελιν, you say? Ε, ναι λοιπόν, η καινούρια προσθήκη σε αρκετά από τα game modes είναι τα λεγόμενα Behemoths, άρματα τα οποία το παιχνίδι δίνει στην ομάδα που χάνει με μεγάλη διαφορά, έτσι ώστε αυτή να μπορέσει να ‘γυρίσει’ το game. Ένα τραίνο, μια ναυαρχίδα και ένα ζέπελιν – όχι, δεν μπαίνουν σε ένα μπαρ – είναι τα μέχρι στιγμής οχήματα, τα οποία και είναι συγκεκριμένα ανάλογα με τον χάρτη.
Τώρα μερικούς τους έχει ξενίσει αυτή η προσθήκη, αλλά προσωπικά πιστεύω πως αποτελεί ένα ευχάριστο twist χωρίς να αλλάζει άρδην τον χαρακτήρα του παιχνιδιού. Είναι αλήθεια πως αν η ομάδα που βρίσκεται μπροστά αγνοήσει το Behemoth τότε γρήγορα θα βρεθεί προ εκπλήξεως, οπότε θέλει συντονισμό από πλευράς της, για το πώς να το αντιμετωπίσει.
Και πιστεύω πως αυτό προσθέτει και άλλο ένα επίπεδο στρατηγικής στον τίτλο. Για παράδειγμα αν στον χάρτη Monte Grappa εμφανιστεί το εχθρικό ζέπελιν, σίγουρα μπορούμε να πάρουμε κάποιο αεροπλάνο από την βάση μας και να το περικυκλώσουμε σαν τις μύγες. Μπορούμε όμως να κινηθούμε και για την σημαία που έχει το αντιαεροπορικό όπλο, να την καταλάβουμε και να την υπερασπιστούμε, έτσι ώστε να ξεμπερδεύουμε πιο γρήγορα.
Δύο καινούρια game Modes θα κάνουν επίσης την εμφάνιση τους στο Battlefield 1. Το πρώτο είναι το War Pigeons στο οποίο δύο μικρές ομάδες βρίσκονται αντιμέτωπες κυνηγώντας περιστέρια στον χάρτη. Κάτι σαν Capture the Flag μόνο που ο δεν υπάρχει βάση για να επιστρέψουμε το περιστέρι – αντίθετα ο παίκτης που θα το πιάσει πρώτος πρέπει να μείνει ακίνητος για ένα μικρό χρονικό διάστημα μέχρι να είναι έτοιμος να στείλει το μήνυμα του. Συμπαθητικούλι σαν concept αλλά νομίζω δεν λέει μία μπροστά στο δεύτερο game mode, το Operations *παίζει το Battlefield theme εδώ.
Το Operations αποτελεί ένα mode που μπορεί να παιχτεί είτε με 40 είτε με 64 παίκτες – κάτι σαν μικρό/μεγάλο Conquest – αλλά προσωπικά προτιμώ να παίζω με 64 άτομα, γιατί μετατρέπεται σε μια επική παράνοια, αδιανόητων διαστάσεων η οποία νομίζω μεταφέρει πλήρως, το πνεύμα του Α’ παγκοσμίου πολέμου. Ουσιαστικά πρόκειται για μια μίξη conquest και rush η οποία εκτείνεται σε δύο χάρτες. Rush γιατί οι ομάδες χωρίζονται σε επιτιθέμενους και αμυνόμενους, με τους επιτιθέμενους να προσπαθούν να καταλάβουν σημεία για να ξεκλειδώσουν το επόμενο κομμάτι του χάρτη πριν βέβαια να τους τελειώσουν τα tickets. Conquest γιατί τα σημεία πρέπει να τα έχουν ταυτόγχρονα στην κατοχή τους. Οι επιτιθέμενοι έχουν συνολικά τρεις ευκαιρίες ενώ από την δεύτερη και μετά έχουν στην διάθεση τους και από ένα Behemoth.
Πρόκειται για μια από τις αγαπημένες μου προσθήκες στην σειρά Battlefield, απαιτεί όμως χρόνο υπομονή και κυρίως πολύ συνεργασία για να καταφέρουμε να βγούμε νικητές. Επίσης ακριβώς λόγω της μεγάλης του διάρκειας είναι λίγο μούφα να κάνεις join in progress σε παιχνίδι που η ομάδα σου βρίσκεται ήδη πίσω στο σκορ.
Την επιστροφή τους θα κάνουν τα χαρακτηριστικά 4 classes της σειράς Battlefield – Assault, Medic, Support και Scout ενώ παράλληλα το παιχνίδι θα εισάγει και ακόμα ένα ενδιαφέρον concept, τις Elite Classes. Αυτές ουσιαστικά αποτελούν battle pickups, όπως τα άρματα στα προηγούμενα battlefield και βγαίνουν τυχαία στον χάρτη κάνοντας πολύ πιο δυνατό τον τυχερό παίκτη που θα τις σηκώσει. Μέχρι στιγμής είναι τρεις – Flame Trooper, Tank Hunter, Sentry – και ειδικεύονται είτε στο να ξεπαστρεύεις infantries, είτε άρματα.
Θεωρώ πως πρόκειται για άλλη μια ισορροπημένη προσθήκη από πλευράς DICE καθώς ναι μεν οι παίκτες γίνονται πολύ δυνατότεροι αλλά συγχρόνως έχουν και αδυναμίες, μπορούν πχ να σκοτωθούν με ένα bayonet charge και μόνο. Ακόμη δεν είναι γενικά overpowered με αποτέλεσμα να τρέχουν όλοι να τις σηκώσουν, αλλά έχουν ένα συγκεκριμένο σκοπό να πετύχουν. Δεν είμαι τρελός δηλαδή να πάω να σηκώσω ένα tank hunter kit, αν δεν υπάρχει αντίπαλο άρμα που να απειλεί την ομάδα μου.
Παίζοντας γενικά το παιχνίδι παίρνουμε promotions, και ανεβαίνουμε level, κερδίζοντας έτσι warbonds – χρήματα – που μας επιτρέπουν να αγοράσουμε όπλα, gadgets κτλ. Τα όπλα ξεκλειδώνονται όσο ξοδεύουμε χρόνο με τις αντίστοιχες classes, με την πλειονότητα τους να ξεκλειδώνεται μέχρι το level 3 της κάθε class, ενώ μονάχα το uber όπλο βρίσκεται στο τελευταίο επίπεδό της.
Αντίστοιχα ολοκληρώνοντας κάθε γύρο έχουμε μια πιθανότητα να κερδίσουμε ένα battlepack που μας ανταμείβει με ένα τυχαίο skin για τα όπλα μας.
Νομίζω πως το σύνολο τον όπλων και του customization, γενικά ένα από τα αρνητικά σημεία του Battlefield 1, είναι αρκετά μικρό. Η DICE πάει κάπως να σώσει την κατάσταση βάζοντας μας να αγοράσουμε πρακτικά το ίδιο όπλο τρεις φορές ωστόσο γρήγορα θα κατασταλάξουμε σε ένα-δυο όπλα που δύσκολα θα αποχωριστούμε. Από την μία πλευρά είναι λογικό όταν πρέπει να ακολουθήσεις μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο να μην έχεις και τόσες επιλογές, από την άλλη βέβαια υπάρχουν αρκετά όπλα τα οποία δυστυχώς θα έρθουν αργότερα στην μορφή DLC. Τουλάχιστον τα battlepacks δεν είναι και αυτά επί πληρωμή.
Σε γενικές γραμμές το multi του Battlefield 1 είναι αυτό που όλοι περιμέναμε να είναι με αρκετές ευχάριστες προσθήκες από εδώ και από εκεί. Αν θέλουμε να βρεθούμε όσο πιο κοντά γίνεται σε all-out war, αν θέλουμε να περάσουμε τα απογεύματα μας τσιλάροντας και ουρλιάζοντας στους συμπαίκτες μας “Tank στην C” τότε το παιχνίδι είναι αυτό που χρειαζόμαστε. Το μέγεθος και η κλίμακα του σημαίνει ότι απευθύνεται σε συγκεκριμένα γούστα και μάλλον όποιος ψάχνει κάτι πιο fast-paced καλό θα ήταν να κοιτάξει αλλού. Πάντως για εμένα αποτελεί πάντα ένα wow moment η στιγμή που βλέπω το ζέπελιν να πέφτει τυλιγμένο μέσα στις φλόγες.
See you on the Battlefield.