Assassin’s Creed: Valhalla review

Η μεγάλη επιστροφή του Assassin’s Creed, μετά την επιτυχία των Origins και Odyssey. Αυτή τη φορά, το ταξίδι μας είναι προς τον κόσμο των Vikings, και την υπόσχεση της Valhalla.

Ουσιαστικά η ομάδα ανάπτυξης του παιχνιδιού, πολύ έξυπνα παίρνει όλη την μέχρι τώρα ιστορία, την αναμειγνύει με όλα (όοοοοοολα όμως!) όσα έμαθε από την εμπειρία του Origins και του Odyssey, και όλο το feedback που είχαμε ως gamers, και τα ενώνει σε μια ακόμα open world περιπέτεια που μας έχει ήδη κρατήσει δεκάδες (και έχει το περιεχόμενο να μας κρατήσει συνολικά εκατοντάδες) ώρες.

Έξυπνα quest, ακόμα καλύτεροι διάλογοι, κόσμος γεμάτος ζωή και εντελώς διαφορετικός από αυτά που είδαμε σε Ελλάδα και Αίγυπτο, με την εξίσου όμως πλούσια κουλτούρα των Βίκινγκ να δίνει μια τελείως διαφορετική αίσθηση στο παιχνίδι – έναν αέρα ανανέωσης που αν και προσωπικά δεν ένιωσα ότι θα μου ήταν απαραίτητος για ένα καλό AC (τόσο το Origins όσο και το Odyssey θεωρώ ότι ήταν εξαιρετικά), είναι παραπάνω από ευπρόσδεκτη.

Έξτρα μπόνους; Το παιχνίδι ήταν από την πρώτη μέρα διαθέσιμο ως Optimised for Series X|S και διαθέσιμο για τη νέα γενιά Xbox, ενώ υποστήριζε πλήρως και το Xbox One φυσικά. Και όλα αυτά, με το Smart Delivery που σημαίνει ότι είχαμε μια απολύτως smooth εμπειρία παίζοντάς το τόσο στο Xbox One X, όσο και στο Series X αμέσως μετά.

Το να πάρεις ένα παιχνίδι ανοιχτού κόσμου που έχει μια βασική ιστορία δεκάδων ωρών και να το εξελίξεις σε κάτι ενδιαφέρον, με περισσότερες επιλογές και με ακόμα περισσότερα σημεία ενδιαφέροντος είναι ένα επίτευγμα από μόνο του.

Το έχουμε δει από κάποια στούντιο, αλλά γενικά είναι σπάνιο και αξίζει πάντα ξεχωριστής αναφοράς, καθώς η ίδια συνταγή μπορεί να δουλέψει, αλλά, ειδικά στα Assassin’s Creed, έχει γίνει θεωρώ ξεκάθαρο και από προηγούμενες κυκλοφορίες που μας δυσκόλεψαν, ότι δεν ψάχνουμε απλά για ξαναζεσταμένο φαγητό. Αλλά πώς κρατάς τη συνταγή ίδια, και πώς αποφασίζεις και επιλέγεις τα σημαντικότερα συστατικά για να κρατήσεις ίδια και αυτά που πρέπει να αλλάξεις/βελτιώσεις;

Εκεί πιστεύω ξεκινάει η επιτυχία του Valhalla.

Παρόμοιος, ανοιχτός κόσμος, γεμάτος πράγματα να κάνεις και ενδιαφέρουσες ιστορίας. ΠΟΛΥ κείμενο και backstory, και ακόμα περισσότερος διάλογος, που όμως έχει κατανεμηθεί έτσι που όχι μόνο δεν κουράζει, αλλά είναι σχεδόν μικρά τυράκια διασκορπισμένα στον κόσμο του παιχνιδιού που σε κάνουν να θες λιιιιιιιιιγο ακόμα – μια ιστορία ακόμα, μια αποστολή ακόμα – α, και τί έγινε με εκείνο το χαρακτήρα τελικά;

Αμέτρητες φορές κατέληξα να έχω ξεχαστεί και να έχω ξεφύγει ακολουθώντας ένα side quest.

Η επιλογή χαρακτήρα έχει ενδιαφέρον – άντρα, γυναίκα ή αφήνουμε το παιχνίδι να επιλέξει, κάτι που έκανα. Μου έδωσε γυναίκα, όπως είχα επιλέξει και στο Odyssey. Χμ…

Το σύστημα μάχης στην αρχή με ξένισε λίγο. Αν είδατε τα βίντεο από το πρώτο μου gameplay, ελπίζω με νιώθετε. Αλλά μόλις εξοικειώθηκα με το χειρισμό, την ταχύτητα, την ρευστότητα των κινήσεων και του animation, ένιωθα πραγματικά empowered ως άλλος Viking. Πολύ γρήγορα κατέληξα να παίζω μόνο με ένα single handed όπλο στο ένα χέρι και το άλλο άδειο – σας προσκαλώ παίζοντας το παιχνίδι να το δοκιμάσετε.

Νιώθεις σαν τον Πύρρο όταν κρατάει την ελληνική σημαία στην τελετή έναρξης. Αλλά ρίχνει ξύλο και – κυριολεκτικά – αποκεφαλίζει κόσμο παράλληλα.

Οι βελτιώσεις φυσικά δε σταματάνε εκεί. Ό,τι υπήρχε να γίνει καλύτερο, το έχουν στρώσει. Το – άκρως αγαπημένο και iconic γεράκι – είναι πλέον κοράκι, αλλά έχουν κάνει τόσο καλή δουλειά στο πώς το έχουν ενσωματώσει που όχι απλά το συγχωρώ, αλλά το άλλαξα και με ένα εξαιρετικό skin από το Ubi Play. To skill tree ξενίζει λίγο έτσι όπως “ανοίγει” σταδιακά, αλλά ήδη με το πρώτο patch το έστρωσαν και είναι πολύ πιο ξεκάθαρο το τί είναι πού και γιατί. Ακόμα ακολουθεί τη λογική ενός skill tree μου ξεχωρίζει τα στοιχεία action πχ από το stealth (κάτι εξαιρετικά χρήσιμο δεδομένου του πόσο καλά τα έχουν ισορροπήσει και μέσα στο gameplay). Και αν τα κάνεις θάλασσα, μπορείς να τα κάνεις reset.

Οι ιστορίες του παιχνιδιού μας πάνε από τα παράλια της Αγγλίας και τις κορυφές της Νορβηγίας, στην υπόσχεση της Valhalla και τον κόσμο του Asgard. Οι ευκαιρίες μας για μάχες επεκτείνονται από θεούς και δαίμονες, μέχρι θνητούς και “πραγματικά” τέρατα της σχετικής μυθολογίας.

Αρχικά το όλο concept του ‘επιτίθεμαι’ στα παράλια της Αγγλίας (και ειδικά στα μοναστήρια, ήμαρτον), και καταλαμβάνω, και κατακλέβω κτλ, απλά ήταν εντελώς ξένο. Ήταν στο μυαλό μου σαν αυτά τα ντοκιμαντέρ που βλέπεις τις ύαινες να κατασπαράζουν ένα Bambi. Αλλά σταδιακά και όσο καταλάβαινα περισσότερα για τα κίνητρα και το λόγο κάθε κίνησης, κάθε επίθεσης και κάθε πλιάτσικου, τόσο περισσότερο σκεφτόμουν ότι, well, και οι ύαινες ψυχούλες είναι με τα δικά τους παιδάκια να θρέψουν για να επιβιώσουν. Sorry Bambi.

Και βλέποντάς το και από την “ιστορική” πλευρά του, βγάζει νόημα – και είναι και ένας εξαιρετικά έξυπνος gameplay μηχανισμός που καθορίζει και συμπληρώνει το ταξίδι μου να κυριέψω αυτό που σήμερα ξέρουμε ως Αγγλία.

Και η ροή του είναι τόσο καλή, με τους μηχανισμούς και τις συντομεύσεις για όπλα, πρόσθετες ικανότητες κτλ να αποτελούν δείγμα βελτιστοποίησης για το χειρισμό σε κονσόλα, και τον κόσμο και τους αντιπάλους απλά να δημιουργούν έναν πιστευτό κόσμο.

Ως ο πρώτος τίτλος που έπαιξα στο Xbox Series X, και αφού χάζεψα το παιχνίδι για μερικές ώρες στο Xbox One X, οφείλω να προσθέσω εδώ ότι το game είναι showcase καλής δουλειάς και άψογου optimisation.

Τα loading, από το start menu αν δεν παίξουμε με quick resume, μέχρι τα quick travel και οποιαδήποτε άλλη στιγμή το παιχνίδι πρέπει να φορτώσει κάτι είναι απλά για lol. Πήγα από το πλήρως κλειστό Xbox (Series X), μέσα στο παιχνίδι σε δευτερόλεπτα. Πήγα από το βασικό μενού που έκανα load ένα προηγούμενο save στη μάχη που ήθελα, πριν προλάβω να αφήσω το χειριστήριο κάτω για να φτιάξω ένα καφέ. Γενικά, όπως και σε άλλα καλοφτιαγμένα game που τρέχουν με optimisation στο Series X, απλά σε κάνει να λες πώς έπαιζα πριν και προσωπικά μου δίνει μια πολύ καλύτερη αίσθηση του τί (ίσως) περιμένουν και ελπίζουν οι game developers ότι είναι το gaming experience που έχουμε.

Smooth, elegant και γρήγορο.

Ο κόσμος των Βίκινγκ, δυστυχώς, μέχρι τώρα δεν με είχε συναρπάσει ποτέ. Θα έλεγα το αντίθετο μάλιστα. Και όλο αυτό κόντρα στον κόσμο της Αιγύπτου πχ, και της αρχαίας Ελλάδας, που πάντα φάνταζαν πιο κοντά – από κάθε άποψη.

Παρά τις προσπάθειες πολλών τηλεοπτικών (και μη) παραγωγών, και παρά την εξαιρετική δουλειά των Avenger και της Marvel.

Ήμουν λοιπόν κάπως διστακτικός για το AC: Valhalla.
Ψέματα. Ήμουν πολύ διστακτικός.

Δεν ένιωθα κάποια σύνδεση με το χαρακτήρα όσο την είχα δει, και δεν μπορούσα να νιώσω οποιασδήποτε μορφής οικειότητα. Ακόμα πιο σημαντικό, δεν είχα κάποιο συναισθηματικό δέσιμο με ένα χαρακτήρα και έναν λαό τόσο ξένο, και κατά πολύ απόμακρο από αυτά που ένιωθα ότι γνώριζα ότι πρεσβεύει – και ειδικά σε σύγκριση με τον ελληνικό ή τον αιγυπτιακό πολιτισμό, που ήταν τόσο κοντά μου.

Και, λιγότερο διαχρονικό ίσως αλλά ακόμα πιο σημαντικό, σε μια χρονιά όπως το 2020 που ένιωθα πραγματικά την ανάγκη ενός Ezio, και του συναισθηματικού εύρους του Altaïr.

Και έτσι κάπως πάτησα το A – από το “Press A to start”.

Και είδα το εισαγωγικό βίντεο. Και έχουμε τη σκηνή στη λίμνη. Και τη σκηνοθεσία όλης της εισαγωγής. Και λίγο πιο μετά περνάω μια άλλη λιμνούλα, με δύο χαρακτήρες (από σχεδόν κάθε μυθολογία) στα αριστερά και δεξιά μου, στην προσπάθειά μου να καταλάβω τί γίνεται με τον “αδερφό” μου μέσα στο παιχνίδι. Και αμέσως μετά, ή έτσι ένιωσα (ήταν έξι και ώρες μετά…) έχω ξεκινήσει τον οικισμό μου και πέφτω επάνω σε γνωστές φιγούρες.

Και μερικές δεκάδες ώρες μετά συνειδητοποίησα ότι, μετά από χρόνια, χάθηκα σε έναν πλούσιο κόσμο για τον οποίο δεν ήξερα σχεδόν τίποτα, με μια χαρακτήρα για την οποία δεν ήξερα τίποτα αλλά ήθελα τα καλύτερα, και της οποίας το επόμενο βήμα της ιστορίας ήταν αυτό που αγωνιούσα σχεδόν να επιστρέψω στην κονσόλα για να εξερευνήσω, ακόμα και όταν ήταν για 15-20 λεπτά σε κάποιο διάλειμμα από τις υποχρεώσεις.

Αυτό, πιστεύω είναι η απόλυτη επιτυχία του κόσμου του Assassin’s Creed: Valhalla.

Το παιχνίδι έχει ήδη πλάνο για DLC μέσω του Season Pass, οπότε θα επιστρέψω με περισσότερα.