Assassin's Creed: Unity
Xbox One ReviewΠιστή στο ετήσιο πλέον ραντεβού μας, η Ubisoft μας παρέδωσε έναν τίτλο ο οποίος συζητήθηκε πολύ κατά τους προηγούμενους μήνες και ακόμα περισσότερο τις ημέρες που ακολούθησαν την επίσημη κυκλοφορία του. Αρκετοί απογοητεύτηκαν μέγιστα από τα τεχνικά προβλήματα τα οποία αντιμετώπισε το παιχνίδι μετά το launch και ακόμα περισσότεροι άφησαν κάτω το χειριστήριο και έπιασαν τα keyboards για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους. Οφείλω να ομολογήσω ήδη από την αρχή του κειμένου, πως έβαλα στοίχημα να ασχοληθώ όσο πιο πολύ γίνεται με το Unity, παρά τα όποια τεχνικά θέματα μπορεί να συναντούσα, για να βγάλω και εγώ τα συμπεράσματά μου. Ας εξετάσουμε λοιπόν πιο αναλυτικά την περίπτωση του φετινού Assassin’s Creed.
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Η ιστορία μας τοποθετείται στο Παρίσι την περίοδο της Γαλλικής Επανάστασης, με κεντρικό ήρωα τον Arno Dorian, έναν χαρακτήρα που ταιριάζει απόλυτα στα αρχέτυπα των προηγούμενων χαρακτήρων της σειράς Assassin’s Creed. Ορφανός από μικρός, με τον πατέρα του να ανήκει στο τάγμα των Assassins και ο ίδιος να μην το γνωρίζει – λέγε με Ezio Auditore – θα ανακαλύψει όταν ενηλικιωθεί την αλήθεια πίσω από τον αιώνιο πόλεμο Assassins και Templars και θα επιλέξει και αυτός πλευρά. Ρίχνουμε και μια femme fatale στη συνταγή, λίγη ίντριγκα, αρκετές ιστορικές φιγούρες, όπως ο Ναπολέων και ο Ροβεσπιέρος και έτοιμο το σενάριο. Πέρα από ένα, δύο απρόσμενα plot twists η ιστορία του Assassin’s Creed λειτουργεί μόνο σαν ένας μηχανισμός που μας ξεναγεί στον κόσμο που έχει δημιουργήσει η Ubisoft και τίποτα παραπάνω.
Αλλά είναι ένας κόσμος πανέμορφος…
Από την πρώτη στιγμή ενασχόλησής μου με τον τίτλο, συνειδητοποίησα πως το συγκεκριμένο παιχνίδι έχει μεγάλες βλέψεις και υψηλούς στόχους. Δεν το κρύβει, αλλά μας το καθιστά εμφανές από το πρώτο κιόλας λεπτό. Είναι γνωστή η δουλειά που ρίχνει η Ubisoft στη μελέτη των κτηρίων και του ιστορικού πλαισίου της εκάστοτε πόλης στην οποία λαμβάνει χώρα το παιχνίδι. Στο Assassin’s Creed II δεν πίστευα στα μάτια μου βλέποντας τη λεπτομέρεια η οποία είχε δοθεί στην Αναγεννησιακή Ιταλία. Στο Revelations έμεινα ακόμα περισσότερο κατάπληκτος όταν σκαρφάλωσα στην Αγία Σοφία και άκουσα τους εμπόρους στην αγορά να μιλάνε άπταιστα Ελληνικά. Τίποτα από αυτά όμως δεν συγκρίνεται με το πόσο αληθινό φαίνεται το Παρίσι του 18ου αιώνα. Από τον πρόλογο ήδη, ο οποίος λαμβάνει χώρα στις Βερσαλίες, θαύμασα το εσωτερικό των κτηρίων – τα οποία πλέον είναι στην πλειονότητά τους ανοιχτά και επισκέψιμα στο Unity, μια πάρα πολύ θετική προσθήκη. Όταν πάτησα το πόδι μου στο Ile de la Cite, απ’όπου ξεκινάει η κυρίως ιστορία, δεν μπορούσα παρά να μείνω έκθαμβος από το μέγεθος του κόσμου το οποίο κατακλύζει το Παρίσι. Έχουμε ουσιαστικά να κάνουμε με ένα εξωπραγματικού μεγέθους πλήθος, το οποίο μεταφέρει άμεσα την εικόνα του όχλου, κατά την περίοδο της Γαλλικής επανάστασης, αλλά και δίνει ένα πραγματικό συναίσθημα ζωντανής πόλης. Και φυσικά, δεν θα παραμείνουμε μόνο στο 1789 καθώς μέσα από κάποια rift missions, θα πάρουμε ένα sneak peak από το Παρίσι της Belle Epoque με τον υπόγειο σιδηρόδρομο και το κατειλημμένο Παρίσι του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου με τον πύργο του Άιφελ.
Ο πρωταγωνιστής, Arno Dorian
Σε ό,τι αφορά το gameplay, εκ πρώτης όψεως όλα θα μας φανούν πολύ γνώριμα. Ο χειρισμός σε γενικές γραμμές είναι ο ίδιος με τα προηγούμενα παιχνίδια της σειράς με κάποιες μικρές αλλαγές σε ότι αφορά το free running. Προστέθηκαν πλέον διαφορετικές εντολές – free run up/down – οι οποίες μας δίνουν καλύτερη αίσθηση χειρισμού του χαρακτήρα μας. Από το οπλοστάσιό μας δεν θα λείψουν τα κλασικά, πλέον, hand guns, smoke bombs, money pouches ενώ πολύ ωραία καινούρια προσθήκη αποτελεί το Phantom Blade. Ουσιαστικά πρόκειται για ένα ranged όπλο, όπως το hand gun με μια πιο stealth προσέγγιση, το οποίο μας επιτρέπει να σκοτώνουμε εύκολα, γρήγορα και κυρίως αθόρυβα τους αντιπάλους.
Μια αρκετά σημαντική διαφορά σε σχέση με τα προηγούμενα Assassin’s Creed, είναι η αύξηση του επιπέδου της δυσκολίας των εχθρών. Εξ’ ού λογικά και η προσθήκη του phantom blade που μόλις ανέφερα. Στο Unity θα πρέπει να ξεχάσουμε τα chain hits που μπορούσαμε να ρίξουμε με ευκολία παλαιότερα, καθώς οι αντίπαλοι μπορούν με άνεση πλέον να μας περικυκλώσουν και να μας κατεβάσουν τη ζωή. Συνήθως δε, καθένας από αυτούς θα θέλει και διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης. Για παράδειγμα, οι οι αντίπαλοι που κρατάνε heavy weapon δεν μπορούν να μπλοκαριστούν αλλά θέλουν να τους κάνουμε dodge. Όταν λοιπόν σε μία στιγμή έχεις τέσσερις εχθρούς να σου ρίχνουν απ’όλες τις μεριές, δεν έχεις και πολλές επιλογές και σε κάνει να ξανασκέφτεσαι τον stealth τρόπο παιχνιδιού.
Ο τεράστιος και ζωντανός κόσμος για τον οποίο μίλησα και προηγουμένως, αντικατοπτρίζεται πλήρως και μέσα από τις πολυάριθμες επιλογές που μας παρουσιάζονται ως προς τις αποστολές που θα αναλάβουμε. Τα side missions είναι υπερβολικά πολλά, και πολυάριθμα, κλιμακωτά σε δυσκολία, διατηρώντας όμως πάντα ένα ξεχωριστό χαρακτήρα. Επί της ουσίας, έχουμε να κάνουμε με διαφορετικών τύπων αποστολές όπως για παράδειγμα τα Paris Stories – τα κλασσικά side missions κάθε παιχνιδιού – Riddles – στα οποία θα εξερευνούμε γρίφους αλά Batman Arkham Asylum – Investigations – στα οποία προσπαθούμε να εξιχνιάσουμε φόνους αλά Sherlock Holmes και θα πρέπει σε μερικά από αυτά να στύψουμε το μυαλό μας – Chases, Assassinations και πολλά άλλα. Σε καμία από αυτές τις αποστολές, αν και πάντα δευτερεύουσες προς την πλοκή, δεν έπιασα τον εαυτό μου να βαριέται, καθώς όλες μοιάζουν μοναδικά γραμμένες.
Φυσικά και δεν λείπουν τα collectibles από το παιχνίδι, τα οποία όμως αναλώνονται σε διάσπαρτα σεντούκια και παράσημα που πρέπει να βρούμε μέσα στο παιχνίδι, χωρίς να δίνουν κάποιο lore, ή κάποιο αντίτιμο πέραν του χρηματικού.
Assassin’s χωρίς βάση όμως προφανώς δεν γίνεται για αυτό και στο Ile de la Cite έχουμε στην διάθεσή μας το Cafe du Theatre, στο οποίο μπορούμε να βρούμε όλα τα Collectibles που ξεκλειδώνουμε παίζοντας το παιχνίδι καθώς και την κύρια πηγή εσόδων μας. Όσο παίζουμε στον κόσμο του Assassin’s Creed, θα συναντήσουμε κάποια social clubs, τα οποία και θα πρέπει να ανακαινίσουμε για να φτιάξουμε ένα δίκτυο μέσα στην πόλη αλλά και για να αυξήσουμε το income στην βάση μας.
Σε αυτό το σημείο αξίζει να σταθούμε και στο multiplayer κομμάτι του παιχνιδιού. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με έναν ολοκληρωτικό ανασχεδιασμό του online τμήματος καθώς η Ubisoft αφαίρεσε το ανταγωνιστικό matchmaking των προηγούμενων τίτλων – το οποίο κατά την προσωπική μου πάντα άποψη δεν είχε και πολλή επιτυχία – και εστίασε εξ’ ολοκλήρου στο co-op. Πλέον έχουμε να κάνουμε με αποστολές μέχρι και των τεσσάρων ατόμων, αρκετά μεγάλες σε διάρκεια και πολύ καλογραμμένες οι οποίες προσφέρουν μόνο διασκέδαση. Προτείνεται σίγουρα να τις παίξουμε με κάποιον φίλο ή φίλους καθώς η συνεννόηση και μόνο που θα έχουμε για να περάσουμε την αποστολή αξίζει τα μέγιστα. Το να μιλάς με τους φίλους σου, να μοιράζετε στόχους, να βλέπεις air assassinations να σκάνε τριγύρω σου ενώ εσύ εξουδετερώνεις κάποιον τρίτο, προσθέτει έναν wow factor στο παιχνίδι, που όμοιό του δεν έχω ξαναδεί.
Μια ακόμη θετική προσθήκη στο Multiplayer τμήμα του τίτλου είναι η προσθήκη του “My Brotherhood” όπου ουσιαστικά δημιουργούμε μια δική μας clan ή brotherhood αν το θέλετε, και μπορούμε να παίξουμε και άλλες αποστολές με φίλους και να ξεκλειδώσουμε επιπλέον αντικείμενα για τον χαρακτήρα μας – τα οποία είναι ούτως ή άλλως υπερβολικά πολλά. Το ίδιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για τις υπηρεσίες που πλαισιώνουν το Assassin’s Creed: Unity όπως το Uplay, το Initiates και το Companion App τα οποία πιο πολύ μπερδεύουν παρά απλοποιούν τα πράγματα.
Και πάμε στο θέμα το οποίο έχει διχάσει πιο πολύ απ’ όλα δηλαδή τον τεχνικό τομέα του παιχνιδιού. Να ξεκινήσω λέγοντας πως τα γραφικά του παιχνιδιού είναι πανέμορφα. Δυστυχώς όμως, μόνο όταν λειτουργούν… Ενώ δηλαδή έχει γίνει τόσο προσεγμένη δουλειά στα μοντέλα των χαρακτήρων και του περιβάλλοντος, η οποία τονίζεται και μέσα από την μηχανή γραφικών της Ubisoft, ωστόσο το παιχνίδι υποφέρει από πτώσεις στο framerate ειδικά όταν “μπουκώνει” η οθόνη. Στο Xbox One τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα, αλλά σίγουρα το frame drop γίνεται μερικές φορές παραπάνω από αισθητό. Δεν βοηθάνε καθόλου και τα πολλά pop ins στα γραφικά. Ελπίζω με τα patch που ήδη έχει ξεκινήσει να προετοιμάζει η Ubisoft να αλλάξει η κατάσταση.
Σε γενικές γραμμές, το Unity, είναι νομίζω ο μοναδικός τίτλος της συγκεκριμένης σειράς που μετά το Assassin’s Creed II δοκιμάζει τουλάχιστον στο gameplay να πατήσει σε ένα καινούριο μονοπάτι. Δυστυχώς όμως, τα πολλά προβλήματα που προκύπτουν στον τεχνικό του τομέα μπορεί εύκολα να αποθαρρύνουν κάποιον από το να το απολαύσει. Όποιος, υπομονετικός, καταφέρει να παραβλέψει αυτά τα θέματα θα βρει σίγουρα έναν τίτλο με ιδιαίτερο ενδιαφέρον, ο οποίος μπορεί να προσφέρει αρκετές ώρες gameplay. Όποιος δεν μπορεί, και με το δίκιο του, καλό θα ήταν να το προσπεράσει.
%