Assassin’s Creed: Odyssey – Εντυπώσεις

Μπορεί στην πραγματική ζωή να έχουμε κρύο και τυφώνα “Ξενοφώντα”, όμως σε ότι αφορά το gaming ο πιο καυτός Οκτώβριος τον τελευταίων ετών μπαίνει με το δεξί. Απ’ όλες τις κυκλοφορίες που θα προσπαθήσουν να κλέψουν λίγο χρόνο στην οθόνη μας το Assassin’s Creed: Odyssey ανοίγει πρώτο τον χορό. Οι προσδοκίες μου γύρω από τον τίτλο έχουν αρχίσει να γιγαντώνουν ήδη από το trailer της Ε3, από το hands-on στην gamescom αλλά και από το press event της Ubisoft στην Αθήνα. Δεν είναι άλλωστε και λίγο πράγμα ένα καινούριο Assassin’s και ειδικά όταν αυτό τοποθετείται στην αρχαία Ελλάδα. Μπορούν λοιπόν αυτά τα τρία ολόκληρα χρόνια κόπου και δουλειάς που χρειάστηκαν για να δημιουργηθεί το παιχνίδι, να ανταπεξέλθουν στον ανταγωνισμό που φέρνουν στο τραπέζι οι υπόλοιπες ομάδες ανάπτυξης;

 

Θα ξεκινήσω από το wow factor του τίτλου που δεν είναι άλλος από τα γραφικά. Εδώ τα λόγια πραγματικά περισσεύουν. Όσοι τυχεροί έχουν την ευκαιρία να παίξουν το Odyssey στο Xbox One X και σε 4Κ οθόνη φυσικά, θα βρουν μπροστά τους χωρίς υπερβολή ένα από τα ομορφότερα παιχνίδια που έχουν δει μέχρι στιγμής, μιας και ο τίτλος ανήκει στην κατηγορία Xbox One X Enhanced. Για τους υπόλοιπους κοινούς θνητούς, το 1080p μονιτοράκι μας αρκεί και πολύ μας είναι.

 

Η δουλειά που έχει γίνει είναι σε μεγάλο βαθμό εξαιρετική ειδικά αν σκεφτεί κανείς πως έχουμε να κάνουμε με έναν τεράστιο open world κόσμο ο οποίος αν γουστάρουμε μας επιτρέπει να το πάρουμε με τα πόδια από την Σπάρτη για την Μακεδονία και να μην συναντήσουμε ούτε ένα loading screen μπροστά μας. Δεν είναι όμως μόνο ο τεχνικός τομέας και το optimisation που συναρπάζει, καθώς απίστευτη δουλειά έχει γίνει και στην γεωμετρία, στα μοντέλα, στα υλικά, στα εφέ… στα πάντα. Δεν υπάρχει κομμάτι που να έχει αφεθεί στην μοίρα του, πέρα ίσως από κάποια low-res textures σε κάτι βουνά στην μέση του πουθενά και κάποια προβληματάκια με το lip synching σε μερικά cutscenes. Όταν όμως αυτά είναι τα μόνα θέματα που μπορείς να βρεις σε έναν τίτλο, αυτό κάτι λέει για την ποιότητα του.

 

Η αναβίωση ιστορικών τόπων είναι κάτι που η ομάδα ανάπτυξης του Assassin’s Creed το έχει – συγχωρέστε μου το κάκιστο λογοπαίγνιο – για παιχνιδάκι. Το κάνει εδώ και μια δεκαετία επανειλημμένα. Ιταλία, Κωνσταντινούπολη, Αμερική, Καραϊβική, Παρίσι, Λονδίνο, Αίγυπτος, κάθε φορά αναβιώνεται μπροστά στα μάτια μας όχι απλά μια τοποθεσία, αλλά μια ολόκληρη εποχή. Έτσι και στο Odyssey, η Ελλάδα της εποχής του Πελοποννησιακού Πολέμου μπαίνει στο προσκήνιο. Η τήρηση της χρονολογίας έχει σημασία και αποτυπώνεται μέσα στο παιχνίδι καθώς για παράδειγμα αν επισκεφθεί κανείς το θέατρο του Διονύσου στους πρόποδες της Ακρόπολης θα δει ότι είναι κατασκευασμένο από ξύλο όπως και το αντίστοιχο της εποχής. Προφανώς έχουν παρθεί αρκετές ελευθερίες, δεν θεωρώ ότι πάλεψε ποτέ κανείς την Μέδουσα στην πραγματικότητα, όμως όλες έχουν γίνει για λογαριασμό του gameplay και πάντα μέσα στο γενικότερο πνεύμα που θα περίμενε κανείς να συναντήσει.

Ο ήχος επίσης συμβάλει πάρα πολύ στο να σε εμβυθίσει μέσα στην εμπειρία του Odyssey. Το main theme “Legend of the Eagle Bearer” που ντύνει το παιχνίδι είναι αρκετά memorable ενώ μου αρέσουν πολύ τα transitions από την ambient μουσική στο κεντρικό θέμα όταν γίνεται κάτι το αξιοσημείωτο καθώς πάντα έρχονται με λίγο “oomph”. Χαριτωμένα είναι επίσης και τα αρχαιοελληνικά shanties που τραγουδάνε οι καημένοι σκλάβοι που σέρνουν κουπί στο καράβι μας, ένα από τα αγαπημένα μου στοιχεία στο Black Flag που κάνει την εμφάνιση του και εδώ. Αρκετές φορές μάλιστα, εκεί που θα περνούσα μέσα από κάποια πόλη, θα έπιανα έναν NPC να παίζει ένα από αυτά τα τραγούδια μόνος του στην λύρα. Οι διάλογοι που λαμβάνουν χώρα στο background “ντύνουν” και αυτοί πολύ όμορφα το περιβάλλον, όμως αρκετές φορές που έδωσαν την εντύπωση ενός αγγλικού script μεταφρασμένου στα Ελληνικά. Ωστόσο βρήκα εξαιρετική την ερμηνεία των δύο πρωταγωνιστών, του Αλέξιου και της Κασσανδρας, καθώς και την προφορά τους η οποία ήταν 100% to the point.

 

Ναι, η πρώτη επιλογή που καλούμαστε να πάρουμε στο παιχνίδι είναι αν θέλουμε να παίξουμε ως ο Αλέξιος ή ως η Κασσάνδρα, καθώς για πρώτη φορά το παιχνίδι σου δίνει την δυνατότητα να έχεις γυναίκα στην θέση του οδηγού – φυσικά και επέλεξα Κασσάνδρα. Δεν θα είναι όμως και η τελευταία καθώς το Assassin’s Creed φαίνεται να αγκαλιάζει πλέον εξ’ ολοκλήρου την RPG πλευρά του, δίνοντας στον παίκτη τη δυνατότητα της επιλογής ακόμα και για τα πιο επουσιώδη πράγματα. Ωστόσο οι επιλογές έχουν σημασία ακόμα και για το endgame και στην κυριολεξία δεν ξέρεις και από που θα την πάθεις. Χωρίς να θέλω να κάνω πολλά spoilers απλά θα πω πως μια ολόκληρη περιοχή έχει πλέον πανούκλα επειδή ήθελα να το παίξω πονόψυχος. Και όχι απλά στα λόγια. Μόλις το άκουσα έκανα αμέσως fast travel εκεί και αντίκρυσα μπροστά μου μόνο μαυρίλα, κόσμο να κλαίει, πτώματα να καίγονται σε στοίβες στου δρόμους και γενικότερα μια βιβλική καταστροφή. Και το καλύτερο; Δεν μπορείς να κάνεις κάτι για να διορθώσεις την κατάσταση.

Η στροφή προς το RPG όμως δεν σταματάει στο σενάριο αλλά συνεχίζεται και στο gameplay. Όπως και στο Origins έτσι και στο Odyssey θα βρούμε ένα skill tree το οποίο χωρίζεται σε τρεις  – Hunter, Warrior, Assassin – και αντιστοιχεί σε abilities ανάλογα με τον τρόπο παιχνιδιού που θέλουμε να ακολουθήσουμε στο σύστημα μάχης. Προφανώς όσοι το θέλουν μπορούν να παίξουν ως ο κλασικός ύπουλος Assassin και πολλές φορές αυτό βολεύει καθώς είναι ο πιο γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος να περάσεις το objective.

 

Όμως αρκετές φορές είτε θα βαριέσαι, είτε θα γίνει κάποια στραβή και θα σε πάρουν χαμπάρι, είτε στην τελική θα θέλεις να ανοίξεις κανένα κρανίο και θα βουτήξεις στην μάχη. Εκεί θα βρούμε μπροστά μας το ίδιο σύστημα μάχης με το Origins, με αρκετά διαφορετικά όπλα στην διάθεσή μας. Μια μπάρα αδρεναλίνης στο κάτω μέρος της οθόνης γεμίζει όσο περισσότερο ξυλοφορτώνουμε τους αντιπάλους μας και μας δίνει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε ειδικές δυνάμεις όπως το πασίγνωστο από το trailer πλέον Spartan Kick ή το Bull Rush.

 

Στην αρχή θα ομολογήσω το βρήκα λίγο δύσκολο και δύσχρηστο, όμως μόλις περάσεις λίγο χρόνο μαζί του οι κινήσεις αλλά και το “διάβασμα” του αντιπάλου γίνεται second nature. Γενικά όσο περισσότερο χρόνο περνούσα παίζοντας ξύλο στην αρχαία Ελλάδα, τόσο συνειδητοποιούσα ότι η μάχη είναι έξυπνα σχεδιασμένη και όχι ένα απλό button mashing. Ειδικά οι high-level εχθροί έχουν πολύ καλο ΑΙ και πολλές φορές έκαναν dodge ακόμα και τις ειδικές επιθέσεις μου.

Η  εξερεύνηση είναι από τα πιο σημαντικά κομμάτια κάθε Assassin’s τίτλου και το Odyssey δεν απογοητεύει. Κάθε φορά που φτάνουμε σε μια καινούρια περιοχή έχουμε μια πληθώρα από ερωτηματικά διάσπαρτα στον χάρτη τα οποία κάνουν τους completionist όπως εγώ να τους τρέχουν τα σάλια. Forts, camps, σπηλιές, φωλιές και ιστορικά landmarks περιμένουν να τα επισκεφτούμε και να τα ολοκληρώσουμε ενώ μας ανταμείβουν με κάτι σημαντικό, όπως ένα καλό κομμάτι equipment, δραχμές, ή τα αγαπημένα μου αινίγματα που επιστρέφουν και αυτά από το Origins. Ακόμη έχουν προστεθεί ολόκληρες μάχες οι οποίες ταιριάζουν φουλ στο πνεύμα του Πελοποννησιακού Πολέμου αλλά και κάποιοι σημαντικοί στόχοι που πρέπει να εξουδετερώσουμε.

 

Φυσικά δεν θα μπορούσα να αναφέρω το κομμάτι της εξερεύνησης χωρίς να μιλήσω για το καράβι μας το οποίο θα αποτελέσει και το κύριο μεταφορικό μέσο από και πρός τα νησιά. Όσοι αγαπήσατε το Black Flag νομίζω θα λατρέψετε την “Αδρέστια” και ότι αυτή συμπεριλαμβάνει καθώς η οδήγηση και οι μάχες προσφέρουν έναν χαλαρό διάλειμμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα.