Μία ακόμα ευκαιρία είχαμε πριν λίγες ημέρες να δούμε την πιο πρόσφατη preview έκδοση του Assassin’s Creed 4: Black Flag, σε ένα ειδικό event που διοργάνωσε η Ubisoft στο Λονδίνο. Με δεδομένο ότι ήδη είχα περάσει αρκετή ώρα με το παιχνίδι, η δυνατότητα να δω παραπάνω από τα Sequences 3, 4 και 6, και μάλιστα σε ένα περιβάλλον πολύ πιο ήρεμο από το αντίστοιχο στην gamescom και με την ίδια την ομάδα ανάπτυξης να μπορεί να απαντήσει ερωτήσεις ή να διευκρινίσει απορίες, ήταν μια πρόσκληση και μια ευκαιρία που δε θα μπορούσα να αφήσω να περάσει έτσι. Και τολμώ να πω ότι χαίρομαι που έγινε έτσι, καθώς είχα την ευκαιρία να έρθω ένα βήμα πιο κοντά στο τι είναι το Assassin’s Creed 4 και τι δυναμική έρχεται να προσθέσει στη σειρά, μέχρι τουλάχιστον να πάρω το τελικό παιχνίδι στα χέρια μου αρχές Νοεμβρίου.
Έχω ήδη αναφέρει πολλά από τα στοιχεία που μου έχουν τραβήξει το ενδιαφέρον στο Assassin’s Creed 4, μαζί με τους προβληματισμούς μου για πολλές από τις παραμέτρους που μπορούν να “αλλάξουν” ένα παιχνίδι ή ένα franchise, οπότε θα συνεχίσω “χτίζοντας” επάνω στο πρώτο κείμενο με τις εντυπώσεις μου.
Ο κόσμος του AC4 με υποδέχθηκε για ακόμα μια φορά σε high definition (και μάλιστα σε next gen hardware) με τη θάλασσα να έρχεται να προσθέσει ένα μοναδικό στοιχείο στο gameplay, ενώ, για πρώτη ίσως φορά παίζει και τόσο καθοριστικό ρόλο στην ίδια την εξέλιξη της ιστορίας. Αν και ο Edward, ο βασικός πρωταγωνιστής και assassin, τολμώ να πω ότι ακόμα δεν με έχει κερδίσει όσο ο Ezio, ή πόσο μάλλον ο Altair, φαίνεται να έχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία να διηγηθεί, ειδικά καθώς εμπλέκεται με την πειρατεία και τον κόσμο των Πειρατών, που κάθε άλλο παρά ταιριαστός θα έλεγα ότι είναι στη νοοτροπία και το όλο ύφος των Assassin που γνωρίσαμε στα προηγούμενα παιχνίδια. Ναι, στο AC3 είχαμε μια απόκλιση (ή εξέλιξη) από το στυλ των προηγούμενων τίτλων, αλλά νομίζω ότι είναι η πρώτη φορά που το παιχνίδι διαφοροποιείται τόσο ως προς το ύφος και την υφή του.
Πολύ σημαντικό στοιχείο εδώ είναι το βάθος του κόσμου που έχει δημιουργήσει η ομάδα ανάπτυξης του τίτλου – πέρα από τα πολλαπλά νησιά και τους χαρακτήρες που τα εμπλουτίζουν, το παιχνίδι περιλαμβάνει αναβαθμίσεις, crafting, skills, τυχαία event που είναι story ή world driven και άλλες τέτοιες λεπτομέρειες στον κόσμο ή τους NPC και τις ιστορίες τους, που σε συνδυασμό με τον ανοιχτό κόσμο και τη δυνατότητα να τον εξερευνήσει κανείς απλά παίρνοντας το πλοίο του και “βγαίνοντας στα ανοιχτά”, δημιουργούν ένα πολλά υποσχόμενο περιβάλλον για το νέο AC.
Ο τεχνικός τομέας έχει επίσης δουλευτεί σε μεγάλο βαθμό – τα μηδενικά loading times είναι εδώ για τα καλά, όπως και η μετάβαση απευθείας από το καράβι στη ναυμαχία ή το εκάστοτε νησί και τις μάχες στον βυθό. Η μουσική είναι ένα άλλο χαρακτηριστικό του παιχνιδιού που είχα την ευκαιρία να απολαύσω στον χώρο του event, και για μια ακόμα φορά φαίνεται να έχουμε ένα εξαιρετικό soundtrack που θα δέσει με το όλο Yoho Yoho, Caribbean ύφος του τίτλου.
Επιστρέφοντας τώρα στο κομμάτι της ιστορίας που είδα, μετά τα βασικά εισαγωγικά chapter τα οποία και παραλείψαμε, μετά από μια μικρή βόλτα σε ένα ξερονήσι, και το σχετικό hunting εκεί για δέρμα και θησαυρούς, βρέθηκα στη διαδικασία της αναζήτησης ναυτών που θα επανδρώσουν το πλοίο μου. Το Nassau αποτέλεσε την αρχή της διαδρομής μου, με τις πρώτες μάχες να ξεκινάνε αρκετά γρήγορα (όχι ότι προσπάθησα να τις αποφύγω, κάθε άλλο θα έλεγα) και το γνώριμο αίσθημα του Assassin’s Creed να επιστρέφει – ιδανικά βίαιο, με εξαιρετική ροή και συνοχή. Η μάχη είναι κάτι που θα κάνει τους παλιούς φίλους της σειράς να πουν “Ναι!” και τους νεότερους, ελπίζω, να καταλάβουν γιατί το Assassin’s Creed παρά το ότι ήταν stealth σε μεγάλο βαθμό, είχε πάντα τόση πλάκα όταν βρισκόσουν περικυκλωμένος από 10 και βάλε αντιπάλους. Η ταχύτητα της μάχης παραμένει περίπου στα επίπεδα των προηγούμενων τίτλων, αλλά από τις μάχες που έκανα διαπιστώνω καλύτερη μετάβαση από αντίπαλο σε αντίπαλο και πιο ομαλή στόχευση.
Αφού λοιπόν απέτρεψα και μια εκτέλεση, μεταξύ άλλων, βρέθηκα να έχω γύρω μου τους πρώτους μου ναύτες. Παράλληλα, μέσα από τα in-game video και τις συνομιλίες, σταδιακά το παιχνίδι ξεκίνησε τη διαδικασία του να με “εξοικειώσει” με την κουλτούρα της περιόδου και της περιοχής, καθώς και το σύστημα ιδανικών και αξιών. Με τα δύο παραπάνω εφόδια, “βγαίνω λοιπόν στην πειρατεία” και ξεκινάω το ταξίδι μου. Αν δεν έχετε δει το σχετικό gameplay video εδώ, πρέπει να το δείτε, καθώς είναι παραπάνω από ακριβής περιγραφή του πώς είναι η ναυτική πολιορκία ενός οχυρού.
Το μόνο που μπορώ να προσθέσω εδώ (και δεν ξέρω αν επικοινωνεί το βίντεο) είναι η αίσθηση ότι κάποιες φορές η απότομη μετάβαση από τέρμα-ρεαλιστικό sea simulation, με αξιοθαύμαστα κύματα και εξομοίωση του καιρού, σε σχεδόν arcade προσέγγιση “πάτα το κουμπί για να δέσεις στο λιμάνι” ή “χτύπησες με όλη σου την ταχύτητα το καράβι στα βράχια, αλλά δεν πειράζει βρε” με ξένισε αρκετά. Για να ισορροπήσει αυτή την περίεργη αίσθηση, τουλάχιστον μπορώ άνετα να πω ότι το AC4 έχει εξαιρετικό σύστημα ναυμαχίας ανάμεσα σε δύο ή περισσότερα πλοία. Η στιγμές που δύο καράβια “δένουν” μεταξύ τους και ο τρόπος με τον οποίο μπορείς απροβλημάτιστα να περιηγηθείς από το ένα στο άλλο είναι πραγματικά επίτευγμα και δεν μπορώ να περιμένω, προκειμένου να το δω σε όλο του το μεγαλείο, τόσο στο ίδιο το τελικό AC4, όσο και (αν όχι κυρίως) σε μελλοντικά παιχνίδια.
Μια άλλη προσθήκη η οποία γίνεται αργότερα διαθέσιμη (με την αναβάθμιση του πλοίου) είναι η δυνατότητα της κατάδυσης σε ναυάγια. Αν και πρέπει να παραδεχθώ ότι η ίδια η ιστορία με έσπρωξε να το κάνω, μπορώ να πω ότι ήταν κάτι που ανυπομονούσα να δω, κυρίως γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορεί να προσθέσει στο gameplay ή στο όλο πλαίσιο μέσα στο οποίο διαδραματίζεται το παιχνίδι. Αν και ακόμα έχω τους δισταγμούς μου για το συγκεκριμένο κομμάτι, τουλάχιστον φαίνεται να έχει δουλευτεί σωστά, με αντικείμενα, θησαυρούς και ένα άκρως προκλητικό περιβάλλον στο οποίο πρέπει να έχεις την προσοχή σου τόσο στο ίδιο το objective, όσο και στο διαθέσιμο οξυγόνο αλλά και τους -πάντα πεινασμένους- καρχαρίες. Δεν σας κρύβω ότι είχε πλάκα μεν, αλλά προτιμώ πολλές φορές περισσότερο το κλασσικό hit and run, “Παναγία μου πώς θα ξεφύγω τώρα” σκηνικό των Assassin Creed όπου πρέπει να ξεφύγεις από κάπου, ενώ πίσω σου καταρρέουν και εκρήγνυνται τα πάντα. Το βρίσκω επίσης breath-taking, αλλά θεωρώ πιο αποτελεσματικά. Για όσους τώρα επιδιώκουν 100% ολοκλήρωση του τίτλου, αυτό σημαίνει ότι πέρα από τον τεράστιο (συγγνώμη, εννοώ τεράστιο!) χάρτη, τα εκατοντάδες νησιά, μεταξύ των οποίων μας περιμένουν ναυμαχίες που είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό τους random, τόσο σε επίπεδο πλοίων όσο και σε επίπεδο λαφύρων, και τον κόσμο που μπορούμε να εξερευνήσουμε επάνω σε κάθε νησί, έχουμε και ένα πιο περιορισμένο αλλά διόλου αμελητέο υποβρύχιο κόσμο προς εξερεύνηση.
Εδώ να θυμίσω ότι μέχρι στιγμής δεν έχουμε παρά ελάχιστες πληροφορίες για το πώς η ιστορία συνδέεται με τον σύγχρονο κόσμο και τις Abstergo Industries, κάτι που μόνο καλές προϋποθέσεις μπορεί να δημιουργήσει.
Τι σημαίνουν τα παραπάνω για το παιχνίδι σε μια πρόταση; Μια ακόμα εξαιρετική υλοποίηση, που από όσο είδα μέχρι σήμερα, “δείχνει” σε ένα (ακόμα) πολύ πολύ καλό Assassin’s Creed, με πλούσια, αν και κάπως διαφορετική ιστορία, σε έναν εξίσου πλούσιο, καλοδουλεμένο κόσμο τον οποίο καλούμαστε να βιώσουμε με την κυκλοφορία του τίτλου. Η ιστορία έρχεται να πάρει έναν νέο, “ξένο” στον παίκτη χαρακτήρα, να τον μυήσει στην νοοτροπία του Πειρατή και αν όλα όσα είδα μέχρι τώρα δείχνουν στη σωστή κατεύθυνση, πολύ γρήγορα και στη νοοτροπία και το Πιστεύω των Assassin, σε μια μάχη που μαίνεται αιώνες.
Πλώρη για Πειρατεία βάζουμε 1η Νοεμβρίου, οπότε και κυκλοφορεί το παιχνίδι για Xbox 360. Η έκδοση για Xbox One θα ακολουθήσει 22 Νοεμβρίου.
